Όταν ηχεί τ’ ακκορντεόν,
χορεύουνε οι Μοίρες.
Κλείνουν κι ανοίγουν ουρανοί,
του Παραδείσου Θύρες.
Σε νανουρίζει γλυκά, μέσ’ στ’ ανθοτόπια.
Μ’ ερωτικούς ανέμους σε γαληνεύει.
Με ηχοχρώματα σου παίρνει τη θλίψη.
Σε Γαλαξίες του πόθου σε ταξιδεύει.
Όταν ηχεί τ’ ακκορντεόν,
φωτίζει η βραδιά μας.
Κλείνει κι ανοίγει λογισμούς,
μακραίνουν τα όνειρά μας.