Πατρίδα μου, ο δρόμος και τα πιστεύω μου
στα πεζοδρόμια που αλυχτώ νυχθημερόν.
Ελπίδα μου, οι νόμοι και τα παραμύθια τους,
οι φαντασιώσεις μου που δυστυχώς με ταλαιπωρούν καθημερινά.
Σωτήρας μου, ο κόσμος και τα κουρδισμένα τους
ψευτοχαμόγελα που σκορπούν αφειδώς σ’ ημέτερους.
Παιδεία μου, η ημιμάθεια και οι κατάκοποι
θεματοφύλακές της, που διδάσκουν τους όρους
που συνταξιοδοτούνται…
Θρησκεία μου, ρασοφόροι με υπερπολυτελείς
σιδεριές, που διαθέτουν λογιστές, οικονομολόγους,
ψευδομάρτυρες και άπειρους αφελείς που ζητούν
συγχωροχάρτι για την αιώνια παραδεισένια ζωή τους…
Πολιτικοί μου, Θεομπαίχτες, Λαοπλάνοι, ανασφαλείς,
βολεψάκηδες, παραμυθατζήδες, παράνομοι
και μισέλληνες…
… Γνωρίζω από την κούνια μου
τα ψέματά σας και την αδικία…
… Γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια
το μίσος σας και τη δικέφαλη ζήλεια…
… Γνωρίζω απ’ τα μαθητικά μου χρόνια
τις διακρίσεις σας και τις παρατυπίες…
… Γνωρίζω από την εφηβική μου ζωή
ό,τι δεν έζησα, η χούντα σας ήταν
στο σβέρκο μας…
… Γνωρίζω απ’ τα νιάτα μου
τα γερασμένα όνειρά μου, γιατί εσείς
με υποχρεώσατε έτσι να πιστεύω…
… Γνωρίζω, πως δεν θα γνωρίσω
το ύψος της σύνταξής μου,
γιατί δεν θα μου επιτρέψετε να γεράσω…