(ΜΑΝΗ & ΛΑΚΩΝΙΑ)
Το φόρεμα του γάμου σου,
σάβανο στο φορέσαν.
Και τα τραγούδια του χορού,
τα λέν’ μοιρολογίστρες…
(ΗΛΕΙΑ)
Τα πόδια σου, τα χέρια σου,
τα κοραλένια μάτια.
Τα χιλιομάτωσαν φωτιές,
στα χνάρια των Αρχαίων…
(ΜΕΣΣΗΝΙΑ)
Κάλλη την ομορφάδα σου,
πελάγη ονειρεμένα.
Τα ’πνίξαν άδικοι καιροί,
ποιός θα τους τιμωρήσει;
(ΕΥΒΟΙΑ)
Τρελάθηκε ο Αίολος,
σαν τα νερά του Ευρίπου.
Πήρε μαζί του ομορφιές,
’μείναν στάχτες και σπίθες…
(ΑΡΚΑΔΙΑ)
Η ιστορία βάλθηκε,
να πλύνει τα καμένα.
Μα, στέρεψαν και οι πηγές,
στέγνωσαν και τα δάκρυα…
(ΑΤΤΙΚΗ)
Κλαίει η περιστέρα,
στο μολυσμένο αέρα…
Δεν την καλεί η Ειρήνη,
έγινε η γη καμίνι…
Οι ανθρώποι τρέχουν να κρυφτούν,
στα σίδερα, στο νέφος.
Ψάχνει για ηρεμιστικά,
ο ξεχασμένος πεύκος…
… Ρωτάει την Πάρνηθα ο αετός,
τον Υμηττό η ελαφίνα.
Πώς χάθηκε η ομορφιά
κι η αρχοντιά σου Αθήνα;
… Κλαίει η περιστέρα,
στο μολυσμένο αέρα…
Δεν την καλεί η Ειρήνη,
έγινε η γη καμίνι…