Ήρθες στης μνήμης το αντάμωμα,
μέσα στην αγκαλιά της γνώσης.
Βρήκες τα χρόνια, παρανάλωμα,
τη βαρυχειμωνιά της νιότης.
Ήρθες ν’ ακούσεις κελαηδήματα,
σε Ανοιξιάτικη αυλαία.
Άκουσες τα παραπατήματα,
απ’ τον υπέργηρο Μορφέα.
Βρε χρόνε τρέχεις σαν τρελός,
να φθάσεις, πού να φθάσεις;
Δε μας αφήνεις δυστυχώς…
Λίγο να μας ξεχάσεις…