Στου κόσμου τα συνθήματα,
στης μοναξιάς τα βήματα
ψάχνω για ’σένα.
Μα φεύγεις στα διαλείμματα
μέσ’ στου μυαλού τα κρίματα,
μόνη στα ξένα.
Στου κόσμου τα χαμόγελα,
μία ζωή σου τό ’λεγα
πρέπει να ζούμε.
Προτίμησες τα «θαύματα»
και κολυμπάς σε τραύματα,
ως πότε να ’δούμε.
Στην τρέλα όταν κολυμπάς,
φθάνεις και στην Ιθάκη.
Μα όταν προβλήματα ακουμπάς,
σε τρώνε δράκοι.