Στης Μάνης τα περάσματα
σε μαγεμένα βράχια,
του Ταϋγέτου άσματα
στολίζουν τη ζωή.
Στου χρόνου τα χαλάσματα
της ομορφιάς τα στάχυα,
κρυφοκοιτούν τα πέλαγα
φωτίζουν την ψυχή.
Στις πύλες του Ταινάρου
ελπίδες ξαγρυπνούν.
Στις αγκαλιές του φάρου
καημοί δεν κατοικούν.
Στου πόνου το αγκάλιασμα
στης πίκρας το ταξίδι,
του έρωτα τ’ απάγκιασμα
στου χρόνου την πληγή.
Στης μνήμης το χορτάριασμα
της λήθης το λεπίδι,
ήρθε και πήρε όνειρα
και τα ’κλεισε στη γή.