Ένα παιδί στον ύπνο του, είδε μαύρους αγγέλους.
Εξύπνησε με κλάματα, στου κόσμου του την κούνια.
Η μάνα του στην ξενιτιά και η μητριά κοιμόταν.
Στα καμπαρέ ο πατέρας του, ξημεροβραδιαζόταν.
Η αδελφή του μακριά και μικροπαντρεμένη.
Στην πρέζα ο πρωτότοκος, ποιός να τον συμμαζέψει;
Θυμόταν τον γλυκό παππού και της γιαγιάς το γέλιο.
Στης ευγηρίας το γιαπί, τους είχαν μπαζωμένους
και ο μικρός Αλέξανδρος αρχίζει το τραγούδι:
- Άχ! Ταξιδιάρη Ήλιε μου και κοσμογυρισμένε,
πώς μαύρισαν οι άγγελοι, από ηλιοθεραπεία;
Μαυρίσαν απ’ τ’ απόβλητα, πετρέλαια, σκουπίδια;
Απ’ τους πολέμους μαύρισαν, τις βόμβες μεγατόνων;
Απ’ τα σκληρά ναρκωτικά, όπως κι ο αδελφός μου;
Από του κόσμου τους καημούς, την πείνα και τη φτώχια;
Μήπως απ’ την αμορφωσιά, τα νάιλον, την ύλη;
…Δεν πήρ’ απόκριση καμιά, ο ύπνος πάλι ήλθε.
Και με τη σκέψη του αγκαλιά, τον γλυκονανουρίζει.
- Αλέξανδρε βλαστάρι μου, κοιμήσου να ξεχάσεις,
του κόσμου τ’ αδιανόητα και όλες τις ασχήμιες.
Δεν θα αλλάξει τίποτα, οι άνθρωποι χαθήκαν.
Ναρκώθηκαν αισθήματα και τα παιδιά πληρώνουν.
Όλοι μισούνε τη ζωή και κόλαση την κάνουν.
Οι άγγελοι μαυρίσανε, ασπρίσαν τα κοράκια.
Αντί να μας κερνούν κρασί, μας δίνουνε φαρμάκια.
Και διαφεντεύουν τη ζωή, του θάνατου γεράκια…
Καληνύχτα Αλέξανδρε,
Όνειρα γλυκά,, δίχως αγγέλους…