Τα ζώα είναι φίλοι μας, εμείς οι μόνοι εχθροί τους,
στη φύση ζουν αρμονικά, μα όχι εμείς μαζί τους.
Τα ζώα μας, πολύ πιστά, ποτέ δε μας προδίνουν,
εμείς τα βασανίζουμε κι αυτά, στοργή μας δίνουν.
Ο Άργος εκαρτέραγε, χρόνια τον Οδυσσέα
κι ένας ποιμενικός λευκός, τον Γκάτσο στην Ασέα.
Λιοντάρια, τίγρεις, ύαινες, πάνθηρες και αρκούδες,
δε θα σου κάνουνε κακό κι αυτά που λένε μπούρδες.
Τα φίδια, οι κροκόδειλοι, σκυλόψαρα, δελφίνια,
τον άνθρωπο υπηρετούν, αλλά μας τρώει η γκρίνια.
Εμείς τα εξοντώνουμε, με όπλα, με παγίδες,
μα θα μου πεις κι ο άνθρωπος, λίγες έχει ελπίδες.
Αυτοκτονεί καθημερινά, με χίλιες εφευρέσεις,
το τέλος του ψάχνει να ’βρεί, αν ζήσει, να με χέσ…
«Φροντίζει» να καταστραφεί, με δημιουργήματά του,
π’ αντί να τον υπηρετούν, είναι αυτά η θηλειά του…