Έγινε το τραγούδι μας, φρίκη και αηδία,
Καθημερνά του κάνουνε, πολυτελή κηδεία.
Με άνθη και γαρύφαλλα «από τα κοιμητήρια»
Πίστες, αχτίνες λέϊζερ, ουίσκυ στα ποτήρια.
Όμοιες όλες οι φωνές, ενορχηστρώσεις ίδιες,
ο ήχος απαράλαχτος, λογαριασμοί; Τσιμπίδες.
Παρήγορο είναι φίλοι μου, πώς το μπουζούκι αντέχει,
τα δήθεν και τα άψυχα, ανάγκη δεν τα έχει.
Κρατάει τον πήχυ του ψηλά, τους δρόμους; Λεωφόρους,
στον κρυσταλλένιο ήχο του, «τεζάρουν» μ’ άνευ όρους.
Τα «Ηλιοβασιλέματα» «Αρχόντισσα» «Μινόρε»
και Μελωδίες άπειρες, «ΑΠΑΤΗΤΕ ΜΑΣ ΧΩΡΕ»!!
Όσο κι αν σε ληστεύουνε, όσο κι αν ασελγούνε,
η Θεία Δίκη έρχεται… Μέσα τους θα τη βρούνε.
Θα πάρουνε εκδίκηση, «ΡΕΜΠΕΤΗΔΩΝ ΑΓΩΝΕΣ»
και το ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΣΟΥ ΛΑΕ!!
Θα βασιλεύει ΑΙΩΝΕΣ!!