(Ι)
Μεσ’ στο κακό βαδίζεις,
γιατί δεν ξεχωρίζεις,
ήρεμους εξοργίζεις
και αθώους βασανίζεις.
Γυρίζεις, τριγυρίζεις,
τα νεύρα δεν ορίζεις,
από οργή αφρίζεις
κι όλο τον κόσμο βρίζεις.
Ενόχους, ξεσκονίζεις,
δήθεν, αρωματίζεις,
αξίες, μηδενίζεις
κι έρωτες χωρίζεις.
(ΙΙ)
Με αίμα ζωγραφίζεις
και με χολή ποτίζεις,
αδιάφορα σφυρίζεις
και όλο χαχανίζεις.
Στ’ άγνωστο αρμενίζεις,
τα δόντια ακονίζεις,
κακίες σου ταΐζεις,
δαιμόνους μακαρίζεις.
Τον κόσμο σου βρωμίζεις,
γιούρω δεν αξίζεις
και δεν μας φοβερίζεις,
με ό,τι ξεστομίζεις…