(Ι)
Στο κρανίο τα πήρ’ ο Κηφισός,
που όλοι τον χλευάζουν
και του φορτώνουν πλείστα,
ατέλειωτη η λίστα…
Ενώ προσφέρει τόσα,
τόσα κι άλλα τόσα,
ούτ’ ένας δεν του λέει:
«Ευχαριστώ μεγάλε,
που ’σαι για χρόνια εργάτης,
άμισθος, ανασφάλιστος,
την Αττική φροντίζεις…
Απόβλητα και βρόχινα,
στις πλάτες κουβαλάς
και δεν βαρυγκωμάς».
Στο κρανίο τα πήρ’ ο Κηφισός
του έβαζε και λόγια
ο γέρο-Ιλισός…
(ΙΙ)
Ντύνετ’ αρωματίζεται,
τσάρκα στην παραλία…
Φρακάρισ’ η παραλιακή,
τρακάρανε δυό πλοία…
Καλλιθέα και Μοσχάτο,
πιάσανε με μιάς τον πάτο,
από μιά στιγμή στην άλλη,
λίμνη γίνηκαν μεγάλη…
Αχ! Κακούργε Κηφισέ,
θα αυξήσεις το κασέ,
επιτήδειων, οφφικιούχων.
Και των δήθεν…
Και ευνούχων…
Δικά τους τα μονά-ζυγά,
δικά τους και ζυγά-μονά,
Θεό τους είχανε και έχουνε το Μαμμωνά…