Του Έρωτα και της Ζωής
«Σε όσους αγαπούν»
…Δε χάνονται αυτές οι μάχες
η ζωή έχει ομορφιές και γλύκες απρόβλεπτες
μην προσπεράσουν
μη χαθούν άσκοπα
στα καλέσματα των σειρήνων…
«Του έρωτα και της ζωής»
Βαθυκόκκινες
του σιδερά οι λάμες
οι φλόγες του έρωτα τις λαμπάδιασαν
Δεν πεταλώνεται
ο φτερωτός σκοπευτής
Τα καλντερίμια
και τα πλακόστρωτα της καρδιάς
οδηγούν το δροσερό αεράκι
στο σούρουπο
για την αγρύπνια των πόθων
Τα ποδάρια έχουν φτερούγες
αχρήστευσαν τους πεταλωτές
Της πανσέληνου η φεγγοβολιά
ξεχύνεται στα σήμαντρα
της γοητείας
στη φωτιά της ματιάς σου
Οι φουσκοθαλασσιές
και τα κύματα της καρδιάς σου
κουβαλούν
τους θησαυρούς της γης
από τα κατάβαθα των ωκεανών
από τις σπηλιές των ταράντων
Άμαξες με ολόλευκα άλογα
στολίζουν το λιακωτό της σκέψης
Το αλώνισμα του έρωτά σου
Τη σπορά στους κάμπους των παιδιών
Το κρασί της αγάπης και της χαράς
Τα χλιμιντρίσματα της καρδιάς
στο μπαλκόνι της γης
Από το Βέρμιο
η μούσα του έρωτα
η θεά της σοφίας
αγναντεύουν την παραμυθένια
πολιτεία να απλώνεται πάντα
ερωτική
Σαν το κατάλευκο Σέλι
αγνή
Σαν την Αραπίτσα υπερήφανη
Σαν τα Τρία Πέντε πηγάδια
μοναδική
Στον παράδεισο του Αγιοπελαγίτη
τα πλατάνια ανταμώνουν το σούρουπο
με τον ποταμό των πόθων
να σιγομουρμουρίσουν
τα μυστικά του έρωτά τους
για τη φύση
για τον άνθρωπο
Τα θαλασσοπούλια
αγναντεύουν μέσα από τα πυκνά σου μαλλιά
τις χαρές της Άνοιξης
Το πολύχρωμο χαλί
στον αργαλειό της μνήμης
Το σφιχταγκάλιασμα των κρίνων
Τα ερωτικά κουδουνίσματα της στάνης
Του κοπαδιού τα σκιρτήματα
Τις μελωδίες του αντίλαλου
Τα χαρούμενα ανέμελα
πειράγματα των παιδιών
στο ρέμα της Χελιδονούς
στο γεφύρι της Κοσκάραγας
Στις βρυσούλες των ονείρων
από τα κεραμίδια της ψυχής
στις γειτονιές των αγγέλων
Από τις κορφές του Ψηλορείτη
με τα κοπέλια πλάι της
ξανοίγει του αετού η συντρόφισσα
Καρδιές που φτερουγάνε
Χέρια που τρέμουν αμήχανα
Μάτια γεμάτα θάλασσες
Στήθια με κάμπους ανθοφορεμένους
Ψαρόβαρκες που κουβαλάνε όνειρα
Λαχταριστές αρμαθιές
με χυμούς ντροπής σε ολοκόκκινες παρειές
Πόθους
σε παρθεναγωγεία νεοσσών
Ιδρωμένα κορμιά σε φυλακισμένους
Λύτρωση σε κολασμένους αγριόχοιρους
Δροσοσταλίδες σε φλογισμένα χείλη
Τα τριζόνια
καλούν ρυθμικά τη νύχτα
για να ναρκώσει τα μελισσόπουλα ως το ξημέρωμα
για να στείλει τ’ αγριοπερίστερα στη φαμελιά τους
για να σμίξουν οι καρδιές στις καυτές τους κυψέλες
για να κλάψουν οι χήρες και οι μοναχοί
Αναβλύζει ερωτισμό και μυστήριο
το ηλιοβασίλεμα
Να του εξομολογηθείς σιγοτραγουδώντας
Έρχεται το σκοτάδι
Όλα τα δημιουργήματα της φύσης μας
ταιριάζουν στην απόχρωσή τους
Η λεμονιά του κήπου μας σκούρυνε κι αυτή
μόνο τα ευτυχισμένα κουτσομπολιά
των σπουργιτών
και τα φιλόξενα κεραμίδια τους
σπάνε στα χρώματα του νού
Το σούρουπο
ωθεί τα νυχτοπούλια
στης Τεπαινοιάτεισσας
το νυφοπάζαρο
αναψοκοκκινισμένα
από ντροπούλες
κι αναστολές
Η νύχτα
βαφτίζει τους κεραμυδόγατους
σ’ ευτυχισμένους γαμπρούς
και τα βατράχια να ερωτοτροπούν
στις χαβούζες και στις λιμνούλες
του Αγίου – Όρους
Στις ρούγες
τα γηρατειά ν’ αναπολούν
τη μιζέρια των πόθων
στα χρόνια της υποκρισίας
και του πρέπει
Χαμένα χρόνια
Χαμένοι έρωτες
Χαμένοι καιροί
Χαμένα νιάτα
Χαμένα ηλιοβασιλέματα
Στο λιοστάσι της χαραυγής
αμύνονται τα κριάρια
από του επιβήτορα τα κόρνα
από τα ερωτικά τσιμπήματα
των μελισσών
Στο λόφο των πελαργών
γράφουν τραγούδια της αγάπης
οι καλογριές του έρωτα
φορώντας κόκκινα νυφικά
Στα χειμαδιά οι τσοπαναραίοι
Προξενητάδες στο πάντρεμα
ανθρώπου και φύσης
Προφήτες και άρχοντες
Ραβδοσκόποι και άγιοι
Χορεύουν πεντοζάλι σ’ ερωτικά βράχια
Η Γαύδος με τις Χανιώτισσες
τους κρατάει το μαντήλι η Αμνάτος
Ντελικανής σκουπίζει τον ιδρώτα
του πάθους τους
γλυκοζηλεύει ο Μινώταυρος
της σιωπής τους
Καμαρώνει το Αρκάδι
για τις λυγερόκορμες Κρητικοπούλες
και τους βρακοφόρους των αστεριών
Τα λευκά όρη
ταιριάζουν μαντινάδες της λευτεριάς
Ψάλλουν τραγούδια του έρωτα
οι Ανωγειανοί των αετών
Στα φτερά τους
θωρούμε τον πανάρχαιο λυράρη
να ταΐζει κοντιλιές μήτρες μαγισσών
να γλυκοτραγουδά στην αγάπη
να σκορπά σπέρμα σε στείρες ψυχές
Λυγώνεται
ο αμούστακος καλόγερος
κοιτάζοντας στα κλεφτά
τα στήθια της Πούλιας
Μεγάλωσε κι η φυλακή μας
γέννησαν μοναστήρια
οι πολυκατοικίες του οίκτου
Τρέχουν οι χρόνοι
σπούδασέ τους δάμασέ τους
οι ωκεανοί είναι σίγουροι
πάλεψε άφοβα
Να τρέμεις τα ποταμάκια
της υπόκλισης του ναί του μάλιστα
τις ανέραστες καλημέρες
τα παγωμένα χειροφιλήματα
Ο Ταΰγετος ξαγρυπνά
μετράει τα άστρα και τους θεριστάδες
Το γλυκοχάραμα ονειρεύεται
πασχίζει να χαλιναγωγήσει
κύκλωπες με ορθάνοιχτα μάτια
νυσταγμένες συνειδήσεις
να δανειστεί το φως των αστεριών
να φωνάξει τα νιάτα
και να τα χτίσει
αυτόφωτα
Να χορέψει μαζί τους
περήφανους χορούς
Ελεύθερες σκέψεις
στις πηγές της αγάπης και του έρωτα
Στις αγορές
δε θ’ ανακαλύψεις χαμένες ευκαιρίες
Ο έρωτας
χρειάζεται πόνο για να μην πονά
Φλόγες για να μην καίγεται
Η αγάπη
θέλει θυσίες για να θυσιαστεί
στο βωμό της ολοκλήρωσης
του ονείρου
Στο θαύμα της ζωής
Τα ραβασάκια της εφηβείας
οι νότες του καρδιογραφήματος
και η ευωδιά μέθης
του κιτρινισμένου χαρτιού
ζωγραφίζουν τον έρωτα
με όλες τις αισθήσεις
και αποχρώσεις της ζωής
Ευτυχία και τύχη
να σώζονται ιστορικοί της φύσης
Φτερωτοί και τετράποδοι τόμοι
με τους ερωτικούς συχνούς διαλόγους τους
υπενθυμίζοντας
στον άωτο εθελότυφλο
άνθρωπο
πως υπάρχει ακόμη ήλιος
«Τα μάτια σου»
Κοράλια ωκεανών
Διαμάντια και κολόνες ναών
Πολύτιμοι λίθοι
Ανεκτίμητοι σα γιαγιά παραμύθι
Οξυγόνο της φύσης
Μιλούν στην καρδιά μου πριν ψιθυρίσεις
Στις φλέβες μου αίμα
Μιλούν με αλήθειες μισούνε το ψέμα
Φτερούγες των αετών
Προσευχές και αγιάσματα μοναχών
Κάμποι λουλουδιασμένοι
Πουλιά και άνθρωποι ευτυχισμένοι
Δροσοπηγές και ποτάμια
Οάσεις ψυχών αγάπης πλοκάμια
Δύναμη και κουράγιο
Σε φουρτουνιασμένες καρδιές το μουράγιο
Στον άνθρωπο που λατρεύω…
Στα μάτια που μου δίνουν φως…
Π.Λ.