Γλυκοχαράζει
Αφιερώνω την ποιητική μου
συλλογή «γλυκοχαράζει»
με θαυμασμό και αγάπη
στη βουλή των εφήβων
και στον αιώνιο έφηβο
ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ
Βούρκωσαν τα βράχια του Ταίναρου
Της Βασιλικής το δάσος
έστησε μοιρολόι
Η Παναγιά η Γιάτρισσα
ταΐζει στο ξέφωτο
τα περιστέρια
της νιότης και της ορφάνιας
Στη σπηλιά του Έρωτα
οι νυχτερίδες
ασπρίζουν τις φτερούγες τους
με ασβέστη της Πασχαλιάς
Τα μωρά βυζαίνουν
στις ρόγες της κληματαριάς
και με το γάλα της λεχώνας
οι νέοι γράφουν συνθήματα
στις πλάτες των σκαντζόχοιρων
Ο τίμιος ιδρώτας μετάληψη Θεία – Αγίων
Το ξερό ψωμί του εργάτη αρτοκλασία Θεού
Οι ώμοι των χαμάληδων προσκυνητάρια
Οι καρδιές κονταροχτυπιούνται
με Αγγέλους και δαίμονες
Οι καμπάνες σπαταλάνε την ηρεμία των ήχων
Πέρασε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα
Η αυγή
άργησε να ρίξει τα πλοκάμια της
στα αθώα πρόσωπα των παιδιών
Αργόφτερος
Κι ο αητός του δίκιου μας
…Πότε θα ξημερώσει…
Πανηγύρια και γέλια
στα τσαντίρια και τα χαμόσπιτα
Τα σκουπίδια μεταλλάσσονται
σε χαρές παιδιών
Η ευτυχία τρώγοντας γλυκό ψωμί
και χωρατεύοντας με τη θράκα
νανουρίζει τους τσιγγάνους
Άνοιξε τα πανιά σου
για το λεμονόδασος της αγρύπνιας
για τη φωλιά των δελφινιών
Στα πατητήρια της Σαντορίνης
οι άγιοι χυμοί
ξυπνούν καρδιές και κλειδωμένα όνειρα
Χαμογέλασε στους κόκκους της αμμουδιάς σου
μύριες οι αποχρώσεις των ονείρων σου
Ψάλλε στη χορωδία της οικουμένης
να γίνει αρτιότερη η συμφωνία του σύμπαντος
Ευχαρίστησε τα στάχυα και τα σύννεφα
η Μάνη σε προσμένει με τα αυγά Ανάστασης
Κλείσε εικόνες
στις ρίζες των ροζιασμένων χεριών
Την περηφάνια τον ιδρώτα το όνειρο
βαθύριζο Ευαγγέλιο σου
χαμογέλασε…
Άνοιξε το βήμα σου
πάλεψε με τους γίγαντες της αδικίας
Συγχώρεσε τ΄ αγκάθια
και τις δαγκάνες των καβουριών
Το ταξίδι σου μικρό
χαμογέλασε…
Τα δάκρυα του Σαββατόβραδου
διαμάντια ψυχής και οφθαλμών
τσουγκρίζοντας καϋμούς και έρωτες
στα καπηλειά των ονείρων
Το ξύπνημα της Κυριακής ευωδιές και γαλήνη
τυμπανοκρουσίες και τιτιβίσματα
Στα μακρυνά ταξίδια του νου
τα γλαρόνια
και οι κεραυνοί
Σου γράφουν μηνύματα
…γλυκοχαράζει…
Κρέμονταν από τα καμπαναριά των εκκλησιών τα σπουργίτια
και με τις πανοπλίες του Λεωνίδα
απωθούσαν το Αυγουστιάτικο χαλάζι
της μιζέριας και της εγκατάλειψης
Οι παπαδιές ύφαιναν μεταξένια ράσα
στα παιδιά του γκιώνη
που καρτερούσαν το άστρο της Ανατολής
να δροσίσει της μοναξιάς τα σταφύλια
Στο σταυροδρόμι των λουλουδιών
δυό πεταλούδες αγνάντευαν
το λιόγερμα των μπαχτσέδων
Και οι μέλισσες με ακονισμένα ξυνάρια
σκάλιζαν τα σπλάχνα του κουρασμένου μπάτη
Στα βότσαλα καθρεφτίζονταν ολόγυμνες γοργόνες
αναμασούσαν τα φύκια οι γλάροι
και τα ψάρια έστηναν χορό
Χόρεψε κι εσύ
κάτω από το φως των σκοτεινών αστεριών
Μέτρησε τους κόκκους της άμμου
νυχτώνει δε θα προφθάσεις
Τα βάσανά σου
να μεταλλάξεις σε ορχήστρα χρωμάτων
Το κλάμα σου
σε γλυκόπιοτο κρασί των ουρανών
Τα μουντά όνειρά σου
σε ανεξίτηλα χρώματα της Ίριδας
Οι προσευχές σου
καλντερίμια ανθόστρωτα
και γέλια παιδιών
…γλυκοχαράζει…
Τα μάρμαρα
ρούγεψαν με τους νεκρούς του Ταΰγέτου
και τα μισοκοιμισμένα κυπαρίσσια
στέλνουν τον καυτό ίσκιο τους
στα στήθια
λευκοντυμένης χήρας
Οι ομορφιές
σε ανήλιαγα θεμέλια μοναστηριού
Κι ο γεροκότσυφας τραβώντας το μαλλί της αράχνης
μονολογούσε
Τα παιδιά κρυώνουν
ας μάθουν γράμματα
Διάβασε το άπλυτο χέρι τσιγγάνας μη διστάσεις
θα ιδείς τα μελλούμενα
χαραγμένα με το σουγιά του Κολοκοτρώνη
Μην πολεμάς την Αγάπη δεν μαραίνεται
τα μποστάνια της
αιώνες τώρα ρουφούν τους χυμούς
του Ευρώτα
Οι Θεοί του Ολύμπου
μετρούν με το καντάρι του χρόνου
τα σκιρτήματα της καρδιάς
τις ομορφιές της ζωής
την Αρμονία στης γης το μωσαϊκό
Είσαι ελεύθερος
πίστεψε στη δύναμη της φύσης
συμφιλιώσου με τους νόμους της
άρμεξε τη γύρη της
Φυλαχτό σου και πολύτιμη παρακαταθήκη
ό,τι σου εμπιστεύθηκε
Γέμισε τα κανόνια της καρδιάς σου
με βόλια αυτοπεποίθησης
Άφησε τα μωρά να σε νανουρίσουν
Ψάλλε σε άθεους
Μοίρασε δίκαια το καρβέλι σου
Διώξε τις φωνές της Κασσάνδρας
Μην αφήσεις
να σκοροφάνε τη σπορά σου
…γλυκοχαράζει…
Ψιθύρισε τα μυστικά σου στα αυτιά του πετροκότσυφα
Τραγούδησε την αγάπη σου
να ακουστεί ο αντίλαλος της στο φαράγγι του Βυρού
Να ανθίσουν οι πέρδικες
Να στήσουν χορό οι Μανιατοπούλες
γνέθοντας όνειρα
Και οι γέροι με τους γκράδες να χτυπούν τα μοιρολόγια
της χαμένης νιότης τους
καπνίζοντας θυμάρι
Ερωτοτροπούν οι αλογόμυιγες
στα υγρά καπούλια φοράδας
που μάταια πασχίζει να συνετίσει
το ατίθασο πουλάρι του Αυγερινού
Χαμογελούν
οι χορταριασμένες αυλόπορτες του μυαλού μας
Οι ποντικοί ροκανίζουν ασταμάτητα το χρόνο
στο κελάρι του αγωγιάτη
Τρέξε
περιμένουν καρτερικά οι Αθάνατοί μας
αρματωμένοι με τσάϊ και ρίγανη του Ταΰγέτου
και τη πίστη τους
Φαρμακώνουν τα ξενόφερτα ήθη
και τις ασχήμιες των τεράτων
Τελειώνει ο Εσπερινός στον Προφήτη – Ηλία
άναψαν φωτιές
Θα χορέψουν ως την αυγή μαζί μας
και θα φύγουν ξανά
με τα πρώτα χλιμιντρίσματα της καρδιάς
και του νου μας
…γλυκοχαράζει…
Τα τριαντάφυλλα αρμέγουν τις μέλισσες
και οι λεμονανθοί του Ηπειρώτικου πεντάτονου
Αργείτικα ακροκέραμα στο καταφύγιο της μοίρας μας
Ακολουθώντας τους απέραντους δρόμους
του Μέγα Αλέξανδρου
μικρό το ταξίδι σου
ένας ύπνος και δυο ξενύχτια
Τα αστέρια
ξέχασαν να βασιλέψουν αποκοιμήθηκαν
μέθυσαν με του βοσκού τη φλογέρα στα πλάγια
Οι γαλατάδες χάθηκαν στους λόγγους της λησμονιάς
Οι τράγοι
δεν επιτρέπουν το άρμεγμα
παγκοσμιοποιήθηκαν
Οι υπολογιστές
δε δακρύζουν η βροχή ψάχνεται απεγνωσμένα
Τα ράσα των παπάδων
άσπρα κολάρα και αστραφτερές λιμουζίνες
Δύσκολα τα Καλοκαίρια του σιταριού
παντού σκουπίδια και υποσχέσεις
Το γιασεμί δε θ’ ανθίσει κλαίει
μόνο κλαίει του ‘κρυψε την ανάσα το μπετόν
Έβαλαν στα χελιδόνια διόδια
μπήκε στα μπαλκόνια ενοικιοστάσιο
Μοσχοβολούν στο Πέραμα και στις χωματερές
τα γέλια
Αριθμοί παντού νούμερα
δε χρειάζονται πια τα ξερονήσια
Αρκούν μερικές δισκέτες
Ας ναρκωθούν τόμοι και βιβλιοθήκες
Η Αγάπη
Ο Έρωτας
Το Γέλιο
Δεν εξορίζονται μόνο αβγαταίνουν
Αναστάσιμες ψαλμωδίες
στα φυλλοκάρδια σου
Προχώρα
Το Νέκταρ της Ζωής
Σου ανήκει
…γλυκοχαράζει…