Ο άνθρωπος είν' άπληστος
τα θέλει όλα δικά του,
μα δε κερδίζει τη ζωή
μόνο με τα ευρά του.
Πρωΐ γεννιέται μια ζωή,
ανθίζει μεσημέρι,
το δειλινό μαραίνεται,
το βράδυ είν' αστέρι.
Ο άνθρωπος τρελάθηκε
θέλει τα πάντα τώρα,
ξεχνά το ηλιοβασίλεμα
και της νυχτιάς την μπόρα.
Μικρά, μεγάλα βάσανα,
φορτώνει κάθε μέρας,
μα ό,τι κερδίσεις άμυαλε,
γίνονται όλα αγέρας.