Πάνω στης ζωής μου το τεφτέρι,
«Άννα» μου γράφει ένα αστέρι.
Θέλω να ψιθυρίσω μάνα
κι η ψυχή, φωνάζει «Άννα».
Όταν ξυπνώ όταν πλαγιάζω,
που είσαι Άννα αναστενάζω.
Βαδίζω στην ακρογιαλιά,
τη φέρνουν γλάροι αγκαλιά.
Γράφει «Άννα», η γαλέρα κι η καρδιά,
«Άννα», ο γιαλός κι η αμμουδιά.
Ήλθε κύμα να τα σβήσει,
μα ο μπάτης, δεν θ' αφήσει
να χαθούν τα σύμβολά μου,
χαραγμένα στην καρδιά μου…