Σβησμένα τα φώτα, η νύχτα γιορτάζει,
αδιάφοροι τρέχουνε, η πλατεία αδειάζει.
Τ' αλητάκι του δρόμου στο παγκάκι κρυώνει,
έχει για σκέπασμα, τ' ουρανού το σεντόνι.
Έρχεται η μάνα του το νανουρίζει,
το κρεβατάκι του μ' αγάπη φροντίζει.
Μέλι και γάλα, της καρδιάς της λουλούδια,
όνειρα το γεμίζει και χίλια τραγούδια.
Κουράστηκε η νύχτα, ξημέρωσε πάλι,
και τ' αλητάκι έχει την ευτυχία για προσκεφάλι.
Ψάχνει τη μάνα του, ολόκληρη ημέρα,
πάλι πικράθηκε που ήταν οπτασία τ' αέρα.
Στρώνει κοιμάται, κάτω απ’ τ’ αστέρια,
στο φεγγάρι ελπίζει να του χει χαμπέρια.
Η μάνα του όμως, απόψε δε φάνηκε,
πάγωσε τ' όνειρο, η ψυχούλα του χάθηκε.