Αητόπουλο τραγούδαγε
μέσα από τη φωλιά του,
τη χαραυγή, την Άνοιξη,
τη νιότη, τη χαρά του.
Τ' άκουσε ο πετροκότσυφας
κι έχασε τη φωνή του.
Η γερακίνα πέρασε,
κλαίει για τη ζωή του.
Πώς να του πουν τα θλιβερά,
πώς να του πουν χαμπέρια;
Η μάνα του η πανέμορφη,
στου κυνηγού τα χέρια.
Τ' αητόπουλο το ένοιωσε
και σβήνει τα τραγούδια.
Αρχίζει να μοιρολογεί,
δακρύζουν τα λουλούδια.
Νάχα φτερά μανούλα μου, να έλθω να σε πάρω.
Με το φονιά να μετρηθώ, απέναντι στο χάρο.
Να ιδείς γλυκιά μανούλα μου, το πόσο σ' αγαπάω.
Με τις φτερούγες της ψυχής, πόσο ψηλά πετάω.
Εσένα να φυλάω... Το χάρο να νικάω...