Τρίγησα ημέρες, ζήσες κι απόβραδα,
χάθηκα σε μνήμες, λύπες, λασπόνερα.
Ύμνησα Σαββατόβραδα και ξενύχτια,
ντράπηκα για φίλους, στης λήθης τα δίχτυα.
Καρτεράς του σκοταδιού το φως,
κατάρες απ' τη μοίρα σου.
Αδιαφορείς αν ξεψυχάει ο αδελφός,
πουλιέσαι να ρουφάς την μπύρα σου.
Στόλισ’ Άνοιξες, νιάτα κι επιτάφιους,
πικράθηκα για γάμους, λόγια, πανάθλιους.
Αγάπησ' ασχήμιες, πόρνες, κατάδικους,
ντράπηκα για ωραία, τίμια, παράδεισους.
Καρτεράς του σκοταδιού το φως,
κατάρες απ' τη μοίρα σου.
Αδιαφορείς αν μας σκοτώνει ο καημός,
του άδικου, του δήθεν και της πίκρας ο λυγμός.