Πουλάκι μου, ξενιτεμένο μοναχό,
μεράκια μου λησμονημένα νοσταλγώ.
Στης θλίψης τα σοκάκια προχωρώ,
τα βράδια και τα δάκρυα να κρατώ.
Πουλάκι μου, ξενιτεμένο με λυγμό,
μαντήλια και σημαίες δε φορώ.
Στην πόλη προσφυγόπουλο θρηνώ,
της λησμονιάς απόκληρος είμαι κι εγώ.
Πουλάκι μου, ευτυχισμένο χαρωπό,
μην είδες τους ανθρώπους μου που αγαπώ;
Σκορπίσανε σ' αρρωστημένο ουρανό
και μη ματώσω, στην πατρίδα μου γυρνώ.