Στις αναμνήσεις μας, στα γκρεμισμένα όνειρα,
στις εξηγήσεις του μυαλού τους τα λασπόνερα.
Έχουν περάσει τα καλύτερα μας χρόνια
μα οι μέρες μας, ασπρίζουν μόν' από χιόνια.
Μαύρες ελπίδες, λευκά σύνεργα,
νύχτες ατέλειωτες, βουβά σύννεφα.
Τρέχουν οι μνήμες και τα φαρμάκια,
εμπνέουν το μέλλον, σε κλαμπ και μπαράκια.
Στις θύμησες, στις γειτονιές, στο γέλιο μας,
ο Άνθρωπος κι η φύση ευαγγέλιο μας.
Μας έκλεισαν σε φυλακές, μυαλού χαλάσματα,
ποτάμια δάκρυα, αίματ' αθώων για τα μιάσματα.
Μαύρες ελπίδες, λευκά σύνεργα,
νύχτες ατέλειωτες, βουβά σύννεφα.
Τρέχουν οι μνήμες και τα φαρμάκια,
εμπνέουν το μέλλον, σε κλαμπ και μπαράκια.