Δρόμους ανοίγεις
της ψυχής μας περάσματα,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
κακίες σβήνεις,
της ζωής τα χαλάσματα.
Δρόμους ανοίγεις
του μυαλού μας παράδεισους,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
φτερούγες ανοίγεις,
μ' αγάπες και νάρκισους.
Δρόμους ανοίγεις
σε ολάνθιστους κήπους,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
στη καρδούλα σου κλείνεις,
ευτυχίας ερωτοχτύπους.