Απλώνω το καραβόσχοινο του ορίζοντα
για να φυλακίσω τις σκέψεις μου
και με τη δύναμη της φουρτουνιασμένης
θάλασσας, ν’ αποκρούσω τα βλέμματα
των γλάρων, που κοιτούν περίεργα, χωρίς
να εξηγούν την επιμονή τους…
Ο ήλιος προχωράει απρόσκλητος στις
αμμουδιές της καρδιάς και των Κυθήρων,
σιγοψήνοντας τ’ ανέμελα, καλλίγραμμα,
κορμιά των κοριτσιών του μεσημεριού.
Δεν ανταποκρίνεται ο φλογερός, ερωτικός
βράχος στα καλέσματα της ηδονικής ομίχλης.
Υπομένει καρτερικά τα ύπουλα χτυπήματα
των κυμάτων, προσμένοντας το πολυπόθητο
σφυχτ’ αγκάλιασμα των παθιασμένων βοριάδων.
Περιμένει τις εξηγήσεις του στοιχειωμένου
κάστρου και των απόρθητων τειχών,
που είναι καρφωμένα στην καταγάλανη
τρίαινα του Ποσειδώνα, αιώνες τώρα…
Μηρυκάζει ιστορίες, αγωνίες, διηγήσεις,
παθήματα, κακοδαιμονίες, επιτυχίες,
αποτυχίες και σωρεία λαθών
κάλπικων ηρώων και χυδαίων καιροσκόπων…
Ο κατάκοπος αγωγιάτης του χρόνου,
προσπαθεί να περισώσει ό,τι απέμεινε
από την αρμύρα της θάλασσας κι απ’
των φυκιών τις αποχρώσεις, για να
ζωγραφίσει μελλοντικές στιγμές.
Τα χρώματα του δειλινού καθρεφτίζουν
τις αγωνίες παιδικών ονείρων, απαθανατίζουν
γιαγιάδων παροιμίες και συμφιλιώνουν
αντιθέσεις κυμάτων, με την Ιώβιο
υπομονή και καρτερικότητα της ερωτευμένης
αμμουδιάς…
Φεύγει κι ο ήλιος,
για το μακρινό του, μοναχικό ταξίδι.
Θα φωτίσει κι άλλες πικροταξιδεμένες νύχτες,
θα μαυρίσει κι άλλα κορμιά κοριτσιών,
θα ζεστάνει ανήμπορους κι ονείρων ελπίδες.
Θα γνωρίσει κι άλλες φτωχογειτονιές
κι άλλα κάστρα, θ’ ανακαλύψει κρυμμένα
σημάδια και ψεύτικα ντοκουμέντα.
Θα ξεσκεπάσει δήθεν και ημιμαθείς, εχθρούς
του πολιτισμού, θα τους καταδικάσει στην
πυρά της απαξίωσης και της λησμονιάς.
… Θα επιστρέψει σοφότερος…