(Ι)
Ο κόκορας μέσ’ στο κοτέτσι,
ήταν ο μάγκας και ο έτσι.
Πάντα αυστηρός με τις κότες
και σπιρούνια φορούσε στις μπότες.
Έδινε σύνθημα για να φάνε,
άδεια πότε και πως θα μιλάνε.
Ώρα για ύπνο και εγερτήριο…
Οι κοτούλες περνούσαν, μαρτύριο.
(ΙΙ)
Καθόλου πιστός, αδιόρθωτος,
στην κυρά του…
Με υπονοούμενα κουνούσε, πονηρά,
τα λειριά του.
Δεν ήταν και πιστός,
στο δικό του χαρέμι…
Την κοτούλα ποθούσε,
στη ματιά του, να τρέμει…
Πιστεύω του(;) Εξουσίας αδιαλλαξία,
η ηθική, γι’ αυτόν(;) Καμιά δεν έχει αξία…
(ΙΙΙ)
Δεν άργησ’ όμως για πολύ,
η πληρωμή να έλθει…
Έτσι τα φέρν’ η ζωή,
σ’ όποιον, φαύλα της ’φέρθει.
Ένα γεράκι από ψηλά,
τον έβαλε σημάδι…
Μεζέ τον κάνει στη φωλιά,
γλεντούν όλο το βράδυ.
Γειτόνισσες και γείτονες,
γεράκια, γερακίνες,
στις ρούγες θέμα επίκαιρο,
για πέντε, έξη μήνες…
Πάει η μαγκιά του κόκορα,
πάει το αντριλίκι,
οι κότες ησυχάσανε,
τό ’ριξαν στο τσικρίκι…