(Ι)
Μια λυγαριά ευχήθηκε,
στου κόρακα το εγγόνι.
«Άσπρος να γίνεις, σα χιονιάς,
λευκές φτερούγες να φοράς,
μαύρος, μη σε ζυγώνει»
Κι όλοι παραπλανήθηκαν
με τη «γλυκιά» ευχή της…
Τρέχει η μάνα σε γιατρούς,
μάγους, παπάδες, ’ξορκισμούς,
ν’ ασπρίσει στο παιδί της.
(ΙΙ)
Τα περιστέρια δέχτηκαν
το νέο τους νοικάρη.
Του έβαλαν και φαγητά,
μα δεν κατέβαινε μπουκιά!!!
Βρε, πώς να φάω σιτάρι(;)
Τα μικροτσίπς μετάλλαξαν
το σώμα, τα φτερά του.
Μα δεν αλλάξαν οι κρωξιές,
του κόρακα οι αλλαξιές
και μαύρη συμφορά του…
(ΙΙΙ)
Τα ζώα όλα γέλασαν,
τα δένδρα και οι πέτρες…
Στο δάσος έστησαν χορό,
μαύρα, λευκά, ριγέ, καρό…
της φύσης οι καθρέφτες.
Η απληστία(;) Μάθημα,
για όλα τα «παιδάκια».
Γνωρίζει πιό καλά ο Θεός,
στη φύση είν’ ο οδηγός
κι όχι, «τ’ ανθρωποτερατάκια».