(Ι)
Καράβι καλοτάξιδο,
διαμαντοστολισμένο,
με χρώματ’ ανεξίτηλα,
λαμποκοπά αιώνες!...
Αλέξανδρος το κυβερνά,
ο αστροφορεμένος.
Ο ήλιος είν’ η πρύμνη του,
η πλώρη το γαλάζιο,
τον Όλυμπο κατάρτι του,
την Αθηνά πυξίδα.
Επίδαυρος οι μηχανές,
τιμόνι τ’ Άγιον Όρος,
οι άγκυρές του τα νησιά,
Μετέωρα τα ξάρτια,
και στην κουβέρτα ο Θεός,
το γλυκοκαμαρώνει…
(ΙΙ)
Δε λογαριάζει Κύκλωπες,
φουρτούνες, Συμπληγάδες.
Στο πλήρωμα φιλόσοφοι,
δάσκαλοι του πλανήτη.
Σωκράτης με τον Πλάτωνα,
τη ρότα του φροντίζουν,
Αριστοφάνης, Διόνυσος,
ασχήμιες σατιρίζουν
Γεμάτ’ αμπάρια Γράμματα,
Τέχνες και Επιστήμες,
Ερμή, τις Καρυάτιδες,
του Παρθενώνα εικόνες,
τα βέλη από τον Έρωτα,
στα νιάτα και στους γέρους.
Κι ο Ιπποκράτης βάλσαμο,
σ’ όλους τους πονεμένους…
(ΙΙΙ)
Φαιστό, Κνωσό, στα κύματα,
Ελ – Γκρέκο ζωγραφίζει,
Την Ολυμπία να φορά,
στους αθλητές στεφάνι,
κι ολόχρυσο τον κότινο,
γι’ Αδούλωτες Πατρίδες.
Η Σμύρνη και το Αϊβαλί,
στην κουπαστή γραμμένα,
θωρούνε την Αγιά Σοφιά,
τα μάτια τους κλαμένα.
Με πούσι είν’ ο Βόσπορος,
Αιγαίο ανατέλλει…
Κολοκοτρώνης στρατηγός
μ’ οπλαρχηγούς Μανιάτες,
κι άγρυπνο μάτι Ίκαρου,
μην έρθουν Εφιάλτες…
(ΙV)
Στα φινιστρίνια γνέφουνε,
Σεφέρης και Ελύτης,
στη βάρδια γλυκοτραγουδά,
Αρχάγγελος της Κρήτης.
Αετός διαμαντοστόλιστος,
μ’ ορθάνοιχτες φτερούγες.
Ο Έλληνας είν’ Ηρακλής,
είναι και Οδυσσέας!
Περιπλανιέται στη ζωή,
ο νόστος στην Ιθάκη.
Την Παναγιά ’χει σκέπη του,
παρηγοριά και θάρρος.
Περήφανος, φιλόξενος,
ο Έλληνας γιορτάζει,
για λίγο χρόνο φτερουγά;
Παράδεισους ’τοιμάζει!!!...