Βραδιάζει, ξημερώνει,
στους ίδιους δρόμους, η μοναξιά πάντα
μας ενώνει…
Βραδιάζει, ξημερώνει,
στους ίδιους πόνους, η απονιά πάντα
μας πληγώνει…
Χλωμιάζει, αναρρώνει,
στους ίδιους υπονόμους, η σκουριά πάντα
μας χαρακώνει…
Χλωμιάζει, αναρρώνει,
στους ίδιους κόσμους, η καταχνιά πάντα
μας σκοτώνει…