Στην τελευταία σου πνοή
και του κορμιού η ανάπαυση,
στου χρόνου τη διάσταση,
να της ψυχής σου ο Απρίλης.
Σε μιά συννεφιασμένη αυγή,
σ’ αθανασίας την πηγή,
ξυπνάει ο Άη – Βασίλης.
Με άνθη και δενδράκια
και μελωδίες συντροφιά.
Θάσαι μόνος σε δρομάκια,
που κελαϊδούν αόρατα πουλιά.