Τρέχ’ η ζωή χωρίς φειδώ,
δίχως να σκέφτεται,
σ’ άνομα μπλέκεται,
σε ατραπούς, σε γολγοθάδες,
ολοχρονίς, σχόλες, γιορτάδες.
Φεύγ’ η ζωή χωρίς αιδώ,
πάντοτε βιάζεται,
τάχα κουράζεται,
σε ποταπά, συννεφιασμένα,
σ’ αμαρτωλά, ξεθωριασμένα.
Όσο κι αν μας πληγώνει,
άλλο τόσο μας καμαρώνει.
Όσο κι αν μας αδικεί,
άλλο τόσο μας εξυμνεί.
Όσο κι αν μας φαρμακώνει,
άλλο τόσο μας αποζημιώνει.