Με τα πουλιά ζωγράφιζες τη συντροφιά,
τραγούδια σκάρωνες για τα παιδιά
και στην καρδιά μας φλόγες.
Εσπερινούς στα σύννεφα και στις ψυχές,
σκορπούσαν τα γλαρόνια εποχές,
σ’ ερωτικές πυρόγες.
Καρδερίνα στ’ αφανέρωτα,
σε βράδια αξημέρωτα,
γιατί αργείς(;)
Γερακίνα μου, φτερούγισε,
τα σίδερά μου λύγισε,
μη μ’ αρνηθείς.