Μας τράβηξαν τα βήματα
στης μοίρας τα τερτίπια
και στης ψυχής τα κρίματα.
Άλλαξαν χρώμα στην αυγή,
τη ρότ’ απο τα κύματα,
τη θαλπωρή απ’ τα σπίτια,
στη γη αλλάζουν κλώνους,
παίρνουν το νάμα απ’ τη ζωή.
Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει,
λίγες ανάσες κι ανεβαίνει,
αρώματα παντού σκορπάει,
σ’ όποιον της γνέφει…
Του χαμογελάει…