Δεν πάγωσαν μόνο αγκαλιές και χαρακώματα,
αβγάτισαν οι υπερβολές, τα μαχαιρώματα.
Δε λύγισαν μόνο γειτονιές και πανανθρώπινα,
μα χλώμιασαν οι ομορφιές και τα χαρμόσυνα.
Διαδρόμοι, λιμάνια, λεωφόροι και παροχές,
πλανήτες, φεγγάρια, ’βδομάδες και εποχές.
Τα ίδια πάντα ακούμε, ακροβατώντας,
φυλάμε καρτέρι στη μοίρα, μονολογώντας.
Τα ίδια πάντα κρατάμε, αγανακτώντας,
φυλάμε καρτέρι στη μοίρα, μοιρολογώντας.
Δε τέλειωσαν μόνο οι αντοχές και τα αισθήματα,
τερμάτισαν οι συμβουλές με τα συνθήματα.
Δε χάθηκαν μόνο φωτεινά και αξιαγάπητα,
μαράθηκαν φανταστικά, αγνά κι απάτητα.