Τα γέλια απ’ τον ταρσανά
τα βήματα μεγάλωσαν,
τη μοναξιά μας μάλωσαν
και του λυγμού τον πόνο.
Μιά φλόγα πίσω απ’ τα βουνά
και ένας λύκος π’ αλυχτά
μας δείχνουνε το δρόμο.
Τρέχουμε κόντρα στη βροχή,
στ’ αγριεμένα κύματα
κι απ’ τη ζωή μαθήματα
πού ’ναι παντού γραμμένα.
Τελειώνει αυτή η εποχή
και γίνεται μιά νέα αρχή
σ’ όλα τα ξεχασμένα.
Το κλάμα και το γέλιο
του κόσμου είναι θεμέλιο.