Category: Έμμετρες σκέψεις

Παρατηρώ το γαλάζιο της θάλασσας,
που σμίγει με τα χρώματα της σκέψης μου
και ταξιδεύουν με τα κύματά της,
η Σοφία του Σύμπαντος, με την Αύρα του Δημιουργού.
Παρατηρώ την αέναη ομορφιά του Ορίζοντα,
που διαφεντεύει με το βλέμμα του, όλα τα πλεούμενα.
Καθοδηγεί τ’ αθώα γλαρόνια και εξαγνίζει
τα συναισθήματα.
Παρατηρώ το Ηλιοβασίλεμα που γεμίζει
χρυσάφι τον Ταΰγετο και τον Μεσσηνιακό.
Που ξεκουράζει την εργατιά και οδηγεί
πουλιά, ζώα κι έρωτες, στην αγκαλιά του Μορφέα.
Παρατηρώ τις ενορχηστρώσεις της φύσης,
βατράχων κι αηδονιών τις Αρμονίες,
τα ηχοχρώματα στις πενιές του Ζαμπέτα…
Όλα χαρούμενα, φωτεινά, αισιόδοξα,
αρμονικά κι ευλογημένα…

Δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί,
ο πόνος, η θλίψη και η απουσία…
Δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους,
το μέγεθος της τραγωδίας…
Έφυγες με υπερηφάνεια και χαρά,
για την τελευταία σου πτήση…
Η γυναίκα και τα παιδιά σας,
κατέγραφαν την απογείωση…
Η «κακιά ώρα», η υπέρμετρη Λατρεία σου,
το απαρχαιωμένο «ιπτάμενο φέρετρο»
σε προσγείωσαν στον αεροδιάδρομο
του Παραδείσου…
Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ!! Συνοδεύει τη σορό σου,
τα δάκρυα της συζύγου, των παιδιών,
των γονιών, συγγενών, φίλων κι Ελλήνων,
ξεπλένουν τα Άγια Αίματά σου και την
σκουριασμένη μουτζούρα, από το
Ηρωϊκό σκήνωμά σου…
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!!

(ΜΕΓΑΛΗ) ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023
(…ΤΩΝ Αγίων Νηπίων υπό Ηρώδου…)

Γέννησε το έβδομο παιδί της,
σ’ ένα λαϊκό νοσοκομείο.
Ότι πέθανε της είπανε κρυφά,
ούρλιαζε… την πήγαν στο φρενοκομείο.

Πέρασαν τα χρόνια μες στη φτώχεια,
με τα προβλήματα της κάθε ’μέρας.
Ποτέ δεν βγήκε απ’ το μυαλό της:
«Σήμερα εάν ζούσε, θα ’τανε πατέρας».

Παράνομες υιοθεσίες,
χρηματισμοί παράνομοι,
τάματα στις εκκλησίες,
αμαρτωλοί και άνομοι.

«Ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον»
ο θυμόσοφος λαός μας το πιστεύει
κι έφθασαν τα νέα στο χωριό της,
ο χαμένος γιός της, την γυρεύει…

Πώς να μετρήσω τους καημούς της προσφυγιάς;
Τους φόνους και τα πεπραγμένα δουλεμπόρων…
Το κλάμα των μικρών παιδιών και των γονιών;
Την καρτερικότητα παππούδων και γιαγιάδων;

Πώς να στολίσω με λουλούδια εκκλησιές;
Να ψάλλω τα εγκώμια της Παναγίας μας…
Πώς να χαρίσω στους ανθρώπους τις ευχές μου;
Ν’ ανάψω τα καντήλια των κεκοιμημένων…

Πώς να κρεμάσω κι άλλ’ αστέρια στις βραδιές;
Να τραγουδήσω με τους φίλους στην ταβέρνα…
Πώς να υποδεχθώ των χρόνων μας τις εποχές;
Και να χτυπήσω τις Ερωτικές καμπάνες…

Πώς να μιλήσω στα παιδιά, στις γειτονιές;
Και να ουρλιάξω «άμυαλοι μας κυβερνάνε»;
Πώς να ταΐσω όλα τ’ αδέσποτα ψωμί;
Για όλα φταίμε και εμείς… Μην το ξεχνάμε…

Σε ταξιδεύαν πέλαγα, σε νανουρίζαν γλάροι.
Μιλούσες με τα μάτια σου, ξόδευες την καρδιά σου.
Την Κρήτη ’χες κατάκαρδα, τ’ αδέλφια σου, τους φίλους.
Είχες τα χρόνια του Χριστού, σε σταύρωσαν Αντώνη.
Σε κρέμασαν στα κύματα, σε κάψαν στο λιμάνι.
Είχαν ανθρώπινη μορφή, μα στην ψυχή φονιάδες.
Σε χώρισαν απ’ τη ζωή, την αγκαλιά της Κρήτης.
Λυκάνθρωποι, λευκή στολή, κατάμαυροι της ρήξης.
Παντρεύτηκες τη θάλασσα που τόσο αγαπούσες.

Κύματα, γλάροι τραγουδούν κι εσύ χειροκροτούσες.
Αντώνη, Παραδείσου Φως και Ουρανέ Αγάπης.
Αντώνη αιώνιος Κρητικός, για την Αγάπη εχάθεις.
Σε νανουρίζουν Άγγελοι, σε ταξιδεύουν Λύρες.
Το Κρητικό το πέλαγος, τ’ Αρκάδι, ο Ψηλορείτης.
Λαούτα, Πεντοζάληδες, Αετοί Λεβεντογέννας.
Παντρεύτηκες τη θάλασσα, που τόσο αγαπούσες.
… τους σταυρωτές σου Αντώνη μου κι αυτούς θα συγχωρούσες.

«Σεπτέμβριος 2023»

Σπάσανε του νου τα φρένα,
τελειώσανε κι οι αντοχές,
νεκροταφεία έγιναν τα τρένα
και ψάξε τώρα νά ’βρεις ενοχές.

Ξόδεψαν τα νιάτα μας στα ζάρια,
δίχως πόνο, σκέψη κι εντροπή.
Κιότεψαν στου χάρου τα παζάρια,
άφιλοι, απάνθρωποι και ποταποί.

(Ρεφρέν)
Γέμισαν την Άνοιξη με μνήματα
και οι ταγοί, με τα σαθρά μηνύματα.
Γερακίνες κι άφτεροι Αετοί στο χώμα
και οι Μανάδες, περιμένουν στο σταθμό ακόμα.
Γερακίνες κι άψυχοι Αετοί στα Τέμπη,
όργια η διαπλοκή, ο Μαμμωνάς κι οι πέντε ανέμοι.

Σημ.: Για τη μαζική «δολοφονία» των Τεμπών
(57 νεκροί). «Μάρτης 2023»