Ήρθες στης μνήμης το αντάμωμα,
μέσα στην αγκαλιά της γνώσης.
Βρήκες τα χρόνια, παρανάλωμα,
τη βαρυχειμωνιά της νιότης.
Ήρθες ν’ ακούσεις κελαηδήματα,
σε Ανοιξιάτικη αυλαία.
Άκουσες τα παραπατήματα,
απ’ τον υπέργηρο Μορφέα.
Βρε χρόνε τρέχεις σαν τρελός,
να φθάσεις, πού να φθάσεις;
Δε μας αφήνεις δυστυχώς…
Λίγο να μας ξεχάσεις…
Σε τσιγγάνων μαχαλά
βρέθηκε τ’ αστέρι μου,
στη γραμμή απ’ το χέρι μου
στ’ ουρανού το δάκρυ.
Κι αίφνης άρπαξα φτερά,
του έρωτά μας τη χαρά
να βρω κάποιαν άκρη.
Σε αμμουδιά ερημική
χάθηκε η πυξίδα μου,
ακριβή ελπίδα μου,
στου βοριά τη δύση.
Κι εσύ πέταξες εκεί,
στου μυαλού τη φυλακή
τ’ όνειρο μη σβήσει.
Όταν θα κάνεις προσευχές,
με έρωτες κουβέντα.
Στου Καζαντζάκη τις γραφές,
θα βρεις τα ντοκουμέντα.
Αξία έχουν οι στιγμές,
τι κάνεις, πως το κάνεις.
Μην ψάχνεις γι’ άλλες εποχές,
μπορεί και να πεθάνεις.
Περνούν οι ώρες σαν λεπτά,
ο χρόνος δεν μας φθάνει.
Πάντα θυμάμαι το Ζορμπά,
στην Καλογριά, στη Μάνη.
Η θάλασσα γαληνεύει
μόνο στην αγκαλιά σου.
Τα καράβια χορεύουν
πάντοτε στα φιλιάσου…
Ζωγραφίζουν γλαρόνια ταξίδια του νού σου.
Οι αμμούδες ξεκλέβουν τις φωτιές του κορμιού σου.
Παρακαλάει ο ορίζοντας και τραγουδάει για σένα,
λιμάνια φιλόξενα, να βρίσκεις στα ξένα.
Αγριεύουν τα κύματα,
ζητάν’ εξηγήσεις.
Μοίρα μου, αρμύρα μου,
φρόντισε μην αργήσεις…
Θάλασσά μου – θάλασσά μου, ταξιδεμένα όνειρά μου.
Θάλασσά μου – θάλασσά μου, μπαρκάρανε και τα φιλιά μου.
Θάλασσά μου – θάλασσά μου
… Ναυαγός στην κάμαρά μου…
Αν θες να λησμονήσεις τη βροχή
και όλους τους χιονιάδες.
Ταξίδεψε στα μάτια μου
κι άραξε στην ψυχή μου,
γιορτές και Κυριακάδες.
Αν θέλεις να κερδίσεις τη ζωή,
τα πάθη να δαμάσεις.
Ταξίδεψε στα χάδια μου
κι άραξε στο κορμί μου,
μέθη να δοκιμάσεις.
Αν θέλεις ν’ αποχτήσεις χρώματα,
του έρωτα αρώματα,
πίσω, ποτέ μην κάνεις.
Ταξίδεψε σε θάλασσες,
να βρείς στο Αιγαίο μάγισσες,
τ’ όνειρο να γλυκάνεις.
Δε χρειάζονται οι αναβολές
και οι δικές μου συμβουλές.
Δε χρειάζεσαι άλλα υλικά,
ο έρωτας; Όλα τα νικά…
Ταξίδια η ψυχή ζητάει,
σε άγνωστους τόπους ξενυχτάει
κι εσύ στα χαμένα γυρνάς.
Στολίζει η καρδιά μ’ αστέρια,
ορίζοντες, πούλιες, Καλοκαίρια
κι εσύ τα σκοτάδια ρωτάς.
Τραγούδια η ζωή σκαρώνει,
Σαββάτο βράδυ ξεσαλώνει
κι εσύ στα σοκάκια αλυχτάς.
Σταυρώσαν τα φιλιά του Ιούδα,
ξορκίσαν το Χριστό, κάψαν το Βούδα
κι εσύ τα ευρά προσκυνάς.
Πρέπει τα αισθήματα να ξεχωρίζεις
και των ματιών τις ροπές.
Πήρες παραδείγματα κι ακόμα βρίζεις,
δεν ντροπιάζονται οι ντροπές…
Ταράχτηκε η θάλασσα
γλυκοχαράματα.
Είδε στον ύπνο της
κουρσάρους, μιάσματα,
την πιάσαν φουρτούνες.
Μετράει τα καράβια της
και τις γοργόνες της.
Γνέφει στους κάβους
και στους θαμώνες της,
σε γλάρους και σκούνες.
Ροσμαρί, Ροσμαρί,
χωρίς εσένα δεν μπορεί,
στα χάδια σου να φθάσει.
Ροσμαρί, Ροσμαρί,
μ’ εσένα μόνο θα χαρεί
και θα σε απολαύσει.
Στις γειτονιές του κόσμου
απόχτησα φίλους
γνώρισα ήλιους,
βάλσαμο στις πληγές.
Άνθη και χρώματα
ήθη κι αρώματα,
χίλιες νάχα ζωές.
Και στα θολά ανθρώπων
γνώρισα φόνους
πάλεψα πόνους,
κάρβουνα στις ψυχές.
Σχέδια, βουλεύματα
κέρδη εμπορεύματα,
στέρεψαν κι οι πηγές.
Έτσι πάντα διαβαίνουμε
κι έτσι θα προχωράμε.
Ποτέ μας δε χορταίνουμε,
πάντα θα σπαταλάμε.
Στου ήλιου τις αλάνες
σε χωματόδρομους,
μέσα στη λασπουριά.
Συνάντησα δυό μάνες
αναζητούσαν νόμους,
που σώζουν τα παιδιά.
Σε μέρη ξεχασμένα
οι απροστάτευτοι,
πάντα αιμορραγούν.
Τρέχουν απεγνωσμένα
μόνοι, αγιάτρευτοι,
στο αίμα να πνιγούν.
Δε φτιάχνει η μοίρα τους φτωχούς
ούτε οι φτωχοί τις μοίρες.
Άλλοι λαδώνουν τους τροχούς
και το αίμα κάνουν λίρες.
Του κόσμου τ’ ανεξήγητα
του νου τ’ ανεκδιήγητα,
πλακώνει ο χαμός.
Στης νύχτας τ’ αφανέρωτα
σε βράδια αξημέρωτα,
δέκα ρίχτερ σεισμός.
Σε δρόμους και σε θάλασσες
οι χαρτορίχτρες, μάγισσες,
ανοίξανε πληγές.
Τ’ αστέρια πάλι κρύφτηκαν
και οι ελπίδες σβήστηκαν,
πώς να ’ρθουν οι αυγές; ή (οι γιορτές;)
Κόσμε, χαμέ μου κι ώρα μου,
στρώστε την κατηφόρα μου.
Ρήξτε στη στράτα μου όνειρα
κι αφήστε τα παμπόνηρα.