Category: Αστέρι μου νυχτέρι μου

Πήρα τα φώτα της αυγής

και με τους δρόμους της ψυχής,

στα σκαλοπάτια τ’ ουρανού

και στα σοκάκια του μυαλού,

βρέθηκα και δέθηκα,

τις χαρακιές ανέχτηκα.

 

Αγγέλων κλέψαν τα φτερά

και του Θεού τα χέρια,

για να εξορίσουν τη χαρά

και να ευλογούν μαχαίρια.

 

Είδα στην πρώτη εκκλησιά*

«άγιοι» να κάνουνμοιρασιά,

μια φτωχοσυνοικία

να καίν χωρίς αιτία,

βρέθηκα και δέχτηκα

και το φονιά ανέχτηκα.

 

Με των αγγέλων τα φτερά

και του Θεού τα μάτια,

στου Ιορδάνη τα νερά

είδα Χριστών κομμάτια.

 

Σφάξανε και κάψανε,

το βαπτιστή Ιωάννη,

στον ποταμό Ιορδάνη…

Πήρα τους δρόμους της ψυχής,

τα καλντερίμια του μυαλού.

Πήρα τα φώτα της αυγής,

τα σκαλοπάτια τ’ ουρανού.

 

Γύρισα τις γειτονιές του κόσμου,

μα δε σε είδαν φως μου.

Στους κάμπους, στις βουνοκορφές αητέ μου,

δε σ’ ανταμώσαν ακριβέ μου.

Σ’ ωκεανούς, σε θάλασσες καμάρι μου,

το γέλιο σου δεν άνθισε φεγγάρι μου.

 

Πήρα αγγέλων τα φτερά

και του Θεού τα μάτια.

Στου Ιορδάνη τα νερά,

τα όνειρα κομμάτια.

 

Ζήτησα τις προσευχές του κόσμου,

μα δεν τις άκουγε ο Θεός μου.

Πόλεμοι, βομβαρδισμοί, αδικίες,

πώς ν’ ακουστούν, λυγμοί, ικεσίες;

Πανάγαθε μη γέρασες, με εγκεφαλικά

και δεν γνωρίζεις για αθώων φονικά;

Άφησες να κυβερνούν, ψυχοπαθείς, κοράκια,

να σφάζουν άστεγους, μανάδες και παιδάκια…

Ο άντρας της ζωής μου

είσαι ’σύ αστέρι μου,

όμορφο περιστέρι μου.

Ο άντρας της ψυχής μου

είσαι ’σύ ουρανέ μου…

Άγγελε κι Αυγερινέ μου.

 

Των ονείρων μου ο άντρας,

της καρδιάς μου είσαι ταίρι,

της χαράς μου το αστέρι,

των ονείρων μου ο άντρας.

 

Ο άντρας της αλήθειας μου,

είσαι ορίζοντάς μου,

σύντροφος της νυχτιάς μου.

Ο άντρας της αγρύπνιας μου

είσαι ’σύ μπαχτσέ μου,

κρίνε μου, κατιφέ μου.

 

Των ονείρων μου ο άντρας,

της καρδιάς μου είσαι ταίρι,

της χαράς μου το αστέρι,

των ονείρων μου ο άντρας.

Έλα στης αγάπης μας το σπίτι,

άμυαλο, τρελό, μικρό σπουργίτι.

Στα φιλόξενα παράθυρά μου,

να φωλιάσεις μεσ’ στη καμαρά μου.

 

 

Δεν μας μένει πια καιρός,

τέρμα της ζωής μας ο χορός.

Λιόγερμα, θα κλείσ’ η πόρτα

και θα σβήνουνε τα φώτα.

 

 

Έλα στης καρδιάς μου το μπαλκόνι,

άρρωστο, γυμνό μου χελιδόνι.

Μη σε πιάσουν οι χιονιάδες,

οι φουρτούνες κι οι βοριάδες.

 

 

Λιόγερμα θα κλείσ’ η πόρτα

και θα σβήνουνε τα φώτα.

Δεν μας μένει πια καιρός,

τέρμα της ζωής μας ο χορός.

Είσαι η ζωή μου

και η ανάσα μου.

Τα όνειρά μου,

κάθε χαρά μου.

Καρδιά μου, ψυχή μου,

είσαι η ζωή μου.

Μύθος και ιστορία μου,

είσ’ η λατρεία μου.

 

 

 

Είσαι η ζωή μου

και η αγρύπνια μου.

Αγάπης τραγούδι,

Μάη λουλούδι.

Καρδιά μου, ψυχή μου,

είσαι η ζωή μου.

Μύθος και ιστορία μου,

είσ’ η λατρεία μου.

Τραγούδι είσαι και μ’ αρέσεις,

στα παρατράγουδα, πόσο θ’ αντέξεις (;)

Ειρήνη είσαι και εμφύλιος,

το Φεγγάρι είσαι και ο Ήλιος.

 

 

Ανοίγουνε οι ουρανοί σαν τραγουδάς,

ηφαίστεια, σεισμοί σαν με κοιτάς.

Τα όνειρα, οι ελπίδες, στα χαμένα

και όλα τα παράξενα, από σένα.

 

 

Τραγούδι είσαι κι εμβατήριο,

στη ζωή μου ένα διαρκές μαρτύριο.

Χαμόγελα είσαι, μα και κλάματα,

κωμωδίες μεταλλάσσεις, πάντοτε σε δράματα.

 

 

Ανοίγουνε οι ουρανοί σαν τραγουδάς,

ηφαίστεια, σεισμοί σαν με κοιτάς.

Τα όνειρα, οι ελπίδες, στα χαμένα

και όλα τα παράξενα, από σένα.

Μην κλαίς για σένα

άνθρωπε του κόσμου, λύγισε.

Στη λασπωμένη αρένα,

όρκο και λόγο δός μου, γύρισε.

 

 

Τα δώρα νάναι της χαράς,

να λάμπουν μέρες και γιορτές.

Τα λόγια νάναι της καρδιάς,

με χρώματα και ευωδιές.

 

 

Μην κλαίς για μένα

δύστυχε του κόσμου, ξύπνησε.

Στη λαβωμένη αρένα,

ήθος και αγάπες, στήριξε.

 

 

Τα λόγια νάναι της καρδιάς,

με χρώματα και ευωδιές.

Τα δώρα νάναι της χαράς,

να λάμπουν μέρες και γιορτές.

Γιορτάζει η Άνοιξη,

θεία κατάνυξη.

Πού νάσαι Λαμπρή μου,

ματιά μου, πνοή μου;

 

 

 

Ρόδο μαράθηκες,

πέταξες, χάθηκες…

Ήλιε δε φάνηκες,

χρόνε μαράθηκες,

δόξες και θύμησες

σε καρτερούν.

 

 

Θέλω να βρω απανεμιά

και μια ατέλειωτη γιορτή.

Να συναντήσω τη χαρά,

του πεπρωμένου τη γραφή.

 

 

Στην πόλη βράδιασε,

η θλίψη πλάγιασε,

δρόμοι και σήμαντρα

σ’ αναζητούν.

 

 

Θέλω να βρω απανεμιά

και μια ατέλειωτη γιορτή.

Να συναντήσω τη χαρά,

του πεπρωμένου τη γιορτή.

Κάθε ηλιοβασίλεμα

μονάχος σε περίμενα,

άνοιγα την καρδιά μου,

πρώτε, έρωτά μου…

 

 

Σε πήρανε τα σύννεφα,

οι γλάροι και τα κύματα,

σε διώξαν μακριά μου,

μάτια μου και χαρά μου.

 

 

Κάθε γλυκοξημέρωμα

τον πόνο μου ημέρωνα,

άνοιγα τα φτερά μου,

χαμένε, έρωτά μου…

 

 

Σε κάβους και σε κύματα,

καρδιάς καλημερίσματα,

αγάπης χαιρετίσματα,

του νου μου φτερουγίσματα.