Πουλάκι μου, ξενιτεμένο μοναχό,
μεράκια μου λησμονημένα νοσταλγώ.
Στης θλίψης τα σοκάκια προχωρώ,
τα βράδια και τα δάκρυα να κρατώ.
Πουλάκι μου, ξενιτεμένο με λυγμό,
μαντήλια και σημαίες δε φορώ.
Στην πόλη προσφυγόπουλο θρηνώ,
της λησμονιάς απόκληρος είμαι κι εγώ.
Πουλάκι μου, ευτυχισμένο χαρωπό,
μην είδες τους ανθρώπους μου που αγαπώ;
Σκορπίσανε σ’ αρρωστημένο ουρανό
και μη ματώσω, στην πατρίδα μου γυρνώ.
Στις αναμνήσεις μας, στα γκρεμισμένα όνειρα,
στις εξηγήσεις του μυαλού τους τα λασπόνερα.
Έχουν περάσει τα καλύτερα μας χρόνια
μα οι μέρες μας, ασπρίζουν μόν’ από χιόνια.
Μαύρες ελπίδες, λευκά σύνεργα,
νύχτες ατέλειωτες, βουβά σύννεφα.
Τρέχουν οι μνήμες και τα φαρμάκια,
εμπνέουν το μέλλον, σε κλαμπ και μπαράκια.
Στις θύμησες, στις γειτονιές, στο γέλιο μας,
ο Άνθρωπος κι η φύση ευαγγέλιο μας.
Μας έκλεισαν σε φυλακές, μυαλού χαλάσματα,
ποτάμια δάκρυα, αίματ’ αθώων για τα μιάσματα.
Μαύρες ελπίδες, λευκά σύνεργα,
νύχτες ατέλειωτες, βουβά σύννεφα.
Τρέχουν οι μνήμες και τα φαρμάκια,
εμπνέουν το μέλλον, σε κλαμπ και μπαράκια.
Οθόνες, ορμόνες, αγχόνες, κορώνες,
παράθυρα.
Κορώνες, οθόνες, ορμόνες, αγχόνες
και λάφυρα.
Αγχόνες, κορώνες, οθόνες, ορμόνες,
παράσιτα.
Ορμόνες, οθόνες, κορώνες, αγχόνες
και πλιάτσικα.
Οθόνες, οθόνες, οθόνες, παράθυρα.
Ορμόνες, ορμόνες, ορμόνες και λάφυρα.
Αγχόνες, αγχόνες, αγχόνες και πλιάτσικα.
Κορώνες, κορώνες, κορώνες, παράσιτα.
Παράθυρα,λάφυρα,παράσιτα,πλιάτσικα …
Μαράθηκες, γιατί νοιάστηκες
για όλα τ’ άδικα κι άδοξα χάθηκες.
Τώρα κοιμάσαι, ακίνδυνος,
γι’ αυτό και δοξάστηκες…
Μάτια του κόσμου, άστρο, βλαστάρι μου,
ρόδο του ήλιου, σπλάχνο, φεγγάρι μου.
Άνθη της μοίρας να σε στολίζουνε,
μούσες κι αηδόνια να σε κοιμίζουνε.
Τα μάτια σου είναι θάλασσες,
τρελαίνουν και τις μάγισσες
και η καρδιά σου μέλι,
σ’ ερωτεύονται οι Αγγέλοι.
Δρόμοι βαγιόκλαδοι, μύρο, λατρεία μου,
γέλιο στα χείλη νάχεις μαγεία μου.
Ήχοι χαρμόσυνοι, κρίνα στο διάβα σου,
χρόνια κι αιώνες να φέγγει η δάδα σου.
Τα μάτια σου είναι θάλασσες,
τρελαίνουν και τις μάγισσες
και η καρδιά σου μέλι,
σ’ ερωτεύονται οι Αγγέλοι.
Σε περιμένω μην αργείς,
χάνω τα λογικά μου,
δε με χωράει ο καημός,
φωτιά στην κάμαρά μου.
Γύρνα χαμόγελό μου,
μόσχοτριαντάφυλλό μου.
Σε περιμένω και ρωτώ
σύννεφα γλαροπούλια,
μη σ’ έχει πάρει ο βοριάς,
μη σε κοιμίζει η πούλια (;)
Γύρνα παράπονό μου,
όνειρο βάσανό μου.
Σε περιμένω βράδιασε,
ήλθε η ζωή στο τέρμα,
με το κρασάκι λησμονώ,
μα κλείνει κι η ταβέρνα …
Έρχομαι στον οντά σου,
παντοτινά κοντά σου.
Το μεσημέρι σιωπηλό,
το σούρουπο αμαρτωλό
και η ματιά να καίει.
Γεμίζει πόθο η καρδιά
και το κορμί σου πυρκαγιά,
η Άνοιξη θα φταίει.
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό,
βλέπαμε μόνο ουρανό,
πλαγιάζαμε στο χώμα.
Γεμίζει άρωμα η ψυχή
και με του Μάη την ευχή,
θα με θυμάσαι ακόμα (;)
Μεσ’ στης ζωής την ερημιά,
στου έρωτα τη λησμονιά,
στου πόθου το σκοτάδι.
Μα η χαρά αργεί πολύ,
έγινε δείλι το πρωί
και στη καρδιά μας βράδυ.
Στο καταχείμωνο, στα παγωμένα σίδερα,
σαν οπτασία ήλθες και σήμερα,
στο κελί της άχαρης μου φυλακής,
σαν ξύπνημα γλυκό της Κυριακής.
Είσαι πουλί, είσαι λουλούδι,
είσαι του έρωτα τραγούδι.
Να ζήσεις χίλια χρόνια,
για να σ’ αγαπώ αιώνια.
Στα τειχίσματα της αποξηραμένης λίμνης μας,
σα βροχούλα βάλσαμο της μνήμης μας.
Με τέθριππο σ’ ολάνθιστα λιβάδια γης,
στης νιότης μας τα χάδια θα με βρεις.
Είσαι πουλί, είσαι λουλούδι,
είσαι του έρωτα τραγούδι.
Να ζήσεις χίλια χρόνια,
για να σ’ αγαπώ αιώνια.
Έλα στ’ ονείρου το νησί,με της αγάπης το κρασί,
να βρεί η ψυχή σεργιάνικαι η καρδιά λιμάνι
και η καρδιά λιμάνι,να βρει η ψυχή σεργιάνι.
Μαργαριτάρι μου,Ήλιε φεγγάρι μου (δις)
Στου παραδείσου το γιαλό,Αρχόντισσα θα σε φιλώ,
στον Ταρσανά το βράδυ,θα σε στολίζουν γλάροι,
θα σε στολίζουν γλάροι,στον Ταρσανά το βράδυ.
Μαργαριτάρι μου,Ήλιε φεγγάρι μου (δις)
Στων αστεριών τη γειτονιά,με καθετή και πετονιά,
θα πιάνουμε κοράλια,Αγάπης μαϊστράλια,
Αγάπης μαϊστράλια,θα πιάνουμε κοράλια.
Μαργαριτάρι μου,
Ήλιε φεγγάρι μου,
Μαργαριτάρι μου,
Ήλιε φεγγάρι μου.
Άνοιξα τα παραθύρια τ’ ουρανού,
οι πέρδικες να λιάσουν τα προικιά τους.
Στόλισα τα τρεχαντήρια του μυαλού,
να βάλουν οι γοργόνες τα φλουριά τους.
Άνοιξα πηγάδια σε ωκεανούς,
οι θαλασσοδαρμένοι μη διψάσουν.
Στόλισα Φεγγάρια και Αυγερινούς,
όλες οι αγάπες να φωλιάσουν.
Άνοιξα τα καλντερίμια της καρδιάς,
άδοντας η αγάπη να διαβαίνει.
Στόλισα μ’ αστέρια της χαράς,
την Άνοιξη, νάναι λουλουδιασμένη.
Δρόμους ανοίγεις
της ψυχής μας περάσματα,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
κακίες σβήνεις,
της ζωής τα χαλάσματα.
Δρόμους ανοίγεις
του μυαλού μας παράδεισους,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
φτερούγες ανοίγεις,
μ’ αγάπες και νάρκισους.
Δρόμους ανοίγεις
σε ολάνθιστους κήπους,
τα μεσημέρια,
τα Καλοκαίρια,
στη καρδούλα σου κλείνεις,
ευτυχίας ερωτοχτύπους.