Μάτια γλυκά μου

(Ι)

Γλυκά μου μάτια

καλημέρα,

πέρασε και της Πασχαλιάς

η μέρα.

Μοσχοβολιά ανεξίτηλη

στα χείλη

από τ’ άρωμά σου

και στο κορμί με διαπερνά,

ηδονικά,

το άγγιγμά σου.

Γλυκά μου μάτια

καλησπέρα,

πέρασε και της γιορτής σου

η μέρα.

Παρηγοριά κι ανάμνηση

στον πόνο

είν’ η μορφή σου

και στην ψυχή μιά μολυβιά,

μιά μαχαιριά,

η προσμονή σου.

(ΙΙ)

Γλυκά μου μάτια

καληνύχτα,

πέρασαν και οι αντοχές

που είχα.

Αχ! Συννεφιά και ήλιε μου,

στον ύπνο

να με σβήστε,

τα όνειρά μου στη βροχή,

δίχως ευχή,

να τα σκορπίστε…

Πρώτη

Πρωτοχρονιά μας πήραν

τα στιχάκια του,

μας ταξιδέψαν μέσ’ απο φουρτούνες

και σε μακρινά λιμάνια

μας γιορτάσαν.

Στο μισεμό πλαγιάσαν

οι ελπίδες μας,

Λοξοδρομήσανε γοργά οι σκέψεις μας,

τα άσχημα

και τα θολά ταράξαν…

Παιδιά

(Ι)

Παιδιά με ούτ’ ένα όνειρο

και δίχως μυρωδιά απ’ Όμηρο…

Παιδιά με λαβωμένο πρόσωπο

και ούτε μυρωδιά απο Αίσωπο…

Παιδιά πούναι χωρίς οράματα

κι ούτε λόγος για συγγράμματα…

Παιδιά των παραισθήσεων,

νεκρών και άοσμων Ανοίξεων…

Παιδιά εντελώς αδιάβαστα

και του πολιτισμού χαλάσματα…

Παιδιά σαν τα φαντάσματα,

της φύσης, της ζωής μιάσματα…

Παιδιά με ούτ’ ένα όνειρο

και δίχως μυρωδιά απ’ Όμηρο…

(ΙΙ)

Παιδιά της Χαλιμάς

και μιάς απόμακρης μαμάς…

Παιδιά των φαναριών,

των κρυφομαργαριταριών…

Παιδιά μιάς φυλακής

και νοθοσωφρονιστικής…

Παιδιά του στοχασμού

και του μοντέρνου φασισμού…

Παιδιά της τεμπελιάς

και της γιατροσοφραπελιάς…

Παιδιά αστερισμών

κι ισοβιοσκοταδισμών…

Παιδιά της Χαλιμάς

και μιάς απόμακρης μαμάς…

(ΙΙΙ)

Παιδιά του Έλληνα

και λές, πώς έγινα(;)…

Παιδιά της θάλασσας

και μιάς φαφούτας μάγισσας…

Παιδιά στη γκρίνια τους,

χλιδή στη γύμνια τους…

Παιδιά παράστασης,

πλαστής ανάτασης…

Παιδιά στην κόλαση,

καφέ κι απόλαυση…

Παιδιά του Βησσαρίωνα,

στον καύσωνα που κρύωνα…

Παιδιά του Έλληνα

και λες, πώς έγινα(;)…

V)

Παιδιά της προόδου

και γενικώς της καθόδου…

Παιδιά του ανέμου,

του εμφυλίου πολέμου…

Παιδιά στην ειρήνη,

μ’ αλκοόλ κι ασπιρίνη…

Παιδιά των χρωμάτων

και σικέ θεαμάτων…

Παιδιά της μεζούρας,

παραμύθας, μαστούρας…

Παιδιά των γηπέδων,

γυαλισμένων δαπέδων…

Παιδιά της προόδου

και γενικώς της καθόδου…

Διαφωνίες

(Ι)

Εγώ μιλούσα για ψυχής ανάσταση

κι εσύ για μόδα, επανάσταση…

Εγώ μιλούσα για πανσέληνο

κι εσύ για χοιρινό με σέλινο…

Εγώ μιλούσα για ποιήματα

κι εσύ σουξέ για «βλήματα»…

Εγώ μιλούσα γι’ ανιστόρητους

κι εσύ για σίριαλ κι απαρηγόρητους…

Εγώ μιλούσα για ηλιοβασίλεμα

κι εσύ για τηςTV το συνονθύλευμα…

Εγώ μιλούσα για την ατμόσφαιρα

κι εσύ στοιχήματα, ποδόσφαιρα…

Εγώ μιλούσα για ψυχής ανάσταση

κι εσύ για μόδα, επανάσταση…

(ΙΙ)

Εγώ σου έλεγα για θέατρο

κι εσύ!! Πρώτη ποιότης φέρετρο…

Εγώ σου μίλαγα για όνειρα

κι εσύ, χιλιοπαμπόνηρα…

Εγώ σου έψελνα τροπάρια

κι εσύ μου έλεγες: «Παπάρια»…

Εγώ σου μίλαγα για ήρωες

κι εσύ, τράπουλα μοίραζες…

Εγώ σου ανέφερα για σύμβολα

κι εσύ πλακίτσες στα προπύλαια…

Εγώ σου ανέφερα για σπήλαια

κι εσύ τάβλεπες όλα κίβδηλα…

Εγώ σου έλεγα για θέατρο

κι εσύ!! Πρώτη ποιότης φέρετρο…

(ΙΙΙ)

Εγώ σου μιλάω γι’ ανεργία και για φτώχεια

κι εσύ, ποίο μοντέλο θα φορέσεις πρωτοβρόχια.

Εγώ σου έλεγα, μας μίκρυναν τα σύνορα

κι εσύ απλά, χαζά, μου έβαψαν τα τσίνορα(;)

Εγώ ζητούσα για Μελόδραμα εισιτήριο

κι εσύ γιαTV, το νέο τηλεχειριστήριο…

Εγώ σου τραγουδούσα επιτάφιο του Ρίτσου

κι εσύ για έξυπνα κουτσομπολιά του Μήτσου…

Εγώ διαβάζω κάθε μέρα εφημερίδα

κι εσύ, πως φτάχν’ η Βέφα σπέσιαλ συναγρίδα…

Εγώ σου έφερνα βιβλία με ενδιαφέρον

κι εσύ μου έλεγες, στα σίριαλ, έχω συμφέρον…

Εγώ σου μιλάω γι’ ανεργία και για φτώχεια

κι εσύ, ποίο μοντέλο θα φορέσεις πρωτοβρόχια(;)…

V)

Διαφωνούμε στο ένα,

διαφωνούμε και στο άλλο,

κάθε κοτσάνα στηνTV

αναμασάς, περίπου,

σαν τον παπαγάλο…

Διαφωνούμε το πρωΐ,

διαφωνούμε μεσημέρι και το βράδυ,

γιατί εσύ κρατάς τεφτέρια,

πώς; Γιατί;

Και ζείς μέσ’ στο σκοτάδι…

(V)

Διαφωνούμε από χθές,

διαφωνούμε τώρα, ίσως κι αύριο,

γιατί θέλεις ν’ αλλάζεις φορεσιές,

απλώς, για να σε συζητούν

στο Λαύριο…

Διαφωνούμε από το… ογδόντα έξη,

μαργαρίτες όταν μαδήσαμε,

ασύμφωνα το κλείσαμε

και συγκατοικήσαμε…

Απο το… ογδόντα έξη;

Πώς έχω αντέξει;…

Πουλάκι στο βορρά

(Ι)

Τα βήματά σου βάρυναν,

στης νιότης την ομίχλη

και στης ψυχής τον κουρνιαχτό.

Τα σήματά σου τρέξανε,

στης πίκρας το κατώφλι

και στου κορμιού τον βρυχηθμό.

Πουλάκι στο βορρά,

κραυγή του Βαραββά.

Χαλάζι στο μπαχτσέ,

πληγή του μενεξέ.

(ΙΙ)

Τα σήμαντρά σου παίξανε,

στων «δρόμων» τα ταξίμια

και στους ρυθμούς τ’ εσπερινού.

Τα αισθήματά σου φύγανε,

γι’ αλαργινά ταξίδια

και στη θωριά του μισεμού.

Πουλάκι στο βορρά,

κραυγή του Βαραββά.

Χαλάζι στο μπαχτσέ,

πληγή του μενεξέ.

Τέντες και πατέντες

Τεντόπανα λογής – λογής

απο υφάσματα συνθετικά,

με πολύχρωμα λουλούδια

από νάϋλον και πλαστικά.

Κρύβουν τα τσιμέντα

από τον καυτό μας ήλιο

κι ετοιμάζουν με τη μόλυνση ειδύλλιο.

Κρύβουν τη φύση γιατί δεν υπάρχει,

δεν υπάρχει γιατί την αυτοκτονήσαμε.

Την αυτοκτονήσαμε πριν ενηλικιωθεί,

την αυτοκτονήσαμε πριν τη χορτάσουμε,

την αυτοκτονήσαμε πριν καταλάβουμε

την ανιδιοτελή προσφορά της.

Την αυτοκτονήσαμε πριν μας δείξει

ό,τι δεν έχει ανάγκη

τις ανάγκες μας…

Ο πλανήτης Γή

(Ι)

Άλλο είναι το ΙΡΑΚ

και άλλο είναι το ΙΡΑΝ(;)

Άλλο η ΑΜΕΡΙΚΗ

και άλλο η ΕΥΡΩΠΗ(;)

Άλλο είν’ το ΙΣΡΑΗΛ

κι άλλοι οι ΑΓΙΟΙ – ΤΟΠΟΙ(;)

Άλλο είναι τα ΣΚΟΠΙΑ

και άλλο η ΤΟΥΡΚΙΑ(;)

Άλλο είν’ η ΑΙΓΥΠΤΟΣ

και άλλο η ΣΕΡΒΙΑ(;)

Άλλο το ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

κι άλλο είν’ το ΠΑΚΙΣΤΑΝ(;)

Δεν υπάρχει ουδεμία διαφορά,

αφού ο πλανητάρχης κυβερνά…

(ΙΙ)

Άλλος είν’ ο ΜΠΟΥΣ

άλλος ο παπούς

κι αλλιώς να κρυφ’ ακούς(;)

Άλλος είναι ο ΤΟΝΥ ΜΠΛΕΡ

και άλλος είναι ο ζογκλέρ(;)

Άλλο είναι η ψω…

και άλλο είναι το βιολί(;)

Άλλο είναι η βούρτσα

κι άλλο είν’ η πού…(;)

Άλλο είναι το ωδείον

και άλλο το αιδοί…(;)

Όλα μεταλλάχθηκαν, κλωνοποιήθηκαν…

Μεταξύ τους όλα μοιάζουν,

αφού τη φύση βιάζουν

και την εκβιάζουν…

Οι άντρες δεν βρίζουν ποτέ

Περνάς τους δρόμους τρεκλίζοντας,

σφυρίζοντας αδιάφορα ή βρίζοντας.

Όλοι για σένα είναι ανίκανοι,

χυδαίοι και ποταποί.

Χτυπάς με λόγια, ακατονόμαστε,

ως πότε παράσιτο θα σε δεχόμαστε.

Εμείς βαδίζουμε υπερήφανοι,

σπουδαίοι, δίχως ντροπή.

Οι άντρες το λόγο τους κρατούν,

στέκονται όρθιοι και δεν παραπατούν.

Οι άντρες δε βρίζουν ποτέ,

ν’ αλλάξεις μυαλά αδελφέ.

Θέλω ατόφια τη χαρά

Θέλω να σ’ εκδικηθώ

εν τέλει μήπως λυτρωθώ,

γιατί το παρακάνεις.

Θέλω ν’ απομακρυνθώ

και να ελευθερωθώ,

στον ύπνο μη με πιάνεις.

Θέλω δικά μου τα φτερά

να βλέπω μόνος καθαρά,

τους δρόμους που πετάω.

Θέλω ατόφια τη χαρά

να μην περνάει απ’ την πυρά,

τις σκέψεις μου να κυβερνάω.

Τα όνειρα είναι γιορτές

Η αγάπη είναι το πανί

και η ζωή βαρκάκι,

το πέλαγο είναι βαθύ

δε φθάνει τ’ αεράκι.

Ο έρωτας είναι φωλιά

για όλα τα πουλάκια,

μα τη στολίζουν με γυαλιά

να σφάζονται χειλάκια.

Τα όνειρα είναι γιορτές

για να γλεντάς το θαύμα,

είν’ της ελπίδας οι ακτές

να μη σου μένει τραύμα.