Category: Προσπάθειες

Και προσπαθήσαμε μόνοι κι άοπλοι,

απροστάτευτοι κι εντελώς απρογραμμάτιστα.

Με απροσάρμοστους συνοδοιπόρους ν’ ανοίξουμε

δρόμους επιστροφής. Χωρίς πυξίδες φανών,

δίχως ανεμολόγια λογικής, χωρίς γραμματοσειρές,

καζαμία και περιφερόμενων περιοδικών νύστας.

Και προσπαθήσαμε νυσταγμένοι να

ξυπνήσουμε συνειδήσεις κάφρων και ποταπών,

εξουθενωμένων λοτταρίας…

Και προσπαθήσαμε έξαλλοι να οργανώσουμε

αποδράσεις σε λιμνάζοντες οργανισμούς

και βαλτωμένους χωροφύλακες ομίχλης.

Και προσπαθήσαμε να χειραγωγήσουμε

τα πάθη μας και τα λάθη μας.

Αλλά το ένστικτο μας οδηγούσε

πάντοτε στα ίδια λάθη και στα ίδια πάθη.

 

Οι άμυνές μας; Είναι ισοβίως ανεπαρκείς.

Και προσπαθήσαμε να φανούμε αντάξιοι

των προγόνων μας και της ένδοξης ιστορίας μας.

Η μηχανή του χρόνου δυστυχώς πρόδωσε

τις διαδρομές της μνήμης μας κι αποτύχαμε.

Και προσπαθήσαμε να στολίσουμε

μνημεία ηρώων και προτομές,

να λειτουργήσουμε Αρχαίους Ναούς…

Η κίνηση των κινητών μας ήταν

εξωπραγματική, μυθική κι έτσι

χάθηκε ο χρόνος, δίχως να πάρουμε

μηνύματα από το ζωοφόρο παρελθόν

μας και τα στηρίγματά μας…

Δεν προσπαθήσαμε να διορθώσουμε

τη συμπεριφορά μας έναντι της ευγένειας,

έναντι των ηθών και της συνέπειας.

Δεν προσπαθήσαμε να γιορτάσουμε

τα βάσανά μας και τη χαρά του χιονιά.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τη

φουρτούνα της θάλασσας.

Δεν προσπαθήσαμε να φωτίσουμε το μέλλον

με γνώσεις και σκληρή δουλειά στο παρόν

του ήλιου μας.

Δεν προσπαθήσαμε με τα σήμαντρα του

παρελθόντος, να διαλαλήσουμε

πανανθρώπινες αξίες και μνημειώδεις

πολιτισμικές εντολές, που θα έκαναν

πιό ανθρώπινη, πιό γήινη τη ζωή μας

και τον Άνθρωπο; Ένα μικρό Θεό…

 

Δεν προσπαθήσαμε να χαθούμε

στων βιβλίων τους θησαυρούς, στων

γραμμάτων τη χλιδή.

Δεν προσπαθήσαμε να τρυγήσουμε

αμπέλια πολιτισμικών οίνων και

πνευματικής μέθεξης.

Δεν προσπαθήσαμε να συνδυαλαγούμε

με σεισμικές δονήσεις, τσουνάμι και

κατολισθήσεις αξιών.

Υπολογίζαμε πάντα το πολιτικό κόστος,

το κοινωνικό αλισβερίσι…

Κι έτσι χαράξαμε διαφορετικές πορείες

από τους εαυτούς μας και τα πιστεύω μας…

Δεν προσπάθησα να αποβάλλω τους φόβους μου,

λόγω υπερβολικής εμπιστοσύνης στα

μέτρα και στα σταθμά σας.

Δεν προσπάθησα να κρατήσω αποστάσεις

από τους μπροστάρηδες και τους αχυρένιους

σας, στο σύνολό τους εγκάθετοι κι απογοητεύτηκα.

Δεν προσπάθησα να συγχωρήσω στον εαυτό μου

λάθη και παραλείψεις μου εκούσιες,

ούτε μηδαμινές απόπειρες ευτυχίας μου.

Δεν προσπάθησα να εξερευνήσω πορείες

νοθευμένες και αγκαθότοπους γλυκολαλούσας

βάρδιας. Μα ούτε και συμπληγάδες

χρεοκοπημένων δειλινών.

Δεν προσπάθησα να διαφεντέψω πλάγιες

κλίμακες και λιακωτά ανέμελα.

Μα ούτε και αμπελιώνες λεύτερης σοδειάς.

 

Δεν προσπάθησα να λυτρωθώ με

ψεύτικους όρκους και ιδιοτελείς συμφωνίες.

Δεν προσπάθησα να κολυμπήσω

στο βούρκο της σκέψης οφφικιούχων

και σε πισίνες απόλυτης ξηρασίας.

Δεν προσπάθησα να διαμορφώσω ήθη

σε ανήθικους κόλακες και σε

κολαστήρια ιδεών, δεν κράτησα σημαίες.

Δεν προσπάθησα να σημαδέψω ορίζοντες

με κάλπικους ήχους και σε ανέραστα

πεντάγραμμα δεν έγραψα ορίζοντες…

Δεν προσπάθησα να εξομολογηθώ

σε ήχους εσπερινών, σε γκάιντας

συγχορδίες, μα ούτε σε αρχονταρήκι

μοναστηριού…

Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στη ζωή μας

χρώματα, ομορφιές κι αρώματα.

Να κερδίζουμε κάθε ημέρα, κάθε ώρα,

κάθε λεπτό, κάθε ευκαιρία διαφυγής…

Ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε τον ήλιο

κατάματα, να μην του κρύβουμε τα αισθήματά μας,

να μην του μιλάμε με υπεκφυγές,

μισόλογα και με ξύλινη γλώσσα.

Ας προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε τις

ελπίδες μας σ’ ακρογιάλια φωτεινά,

με κυματοθραύστες γλυκιάς αρμύρας.

Ας προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε αειθαλή

ριζώματα και φυλλωσιές, για εποχές

αφιλόξενες, για καιρούς άνυδρους,

γι’ αποδημήσεις φτερωτών προσδοκιών.

 

Ας προσπαθήσουμε να ελευθερώσουμε

τις σκέψεις μας, τα πιστεύω μας,

τις ελπίδες μας, τα οράματά μας.

Ας προσπαθήσουμε να φανούμε

χρήσιμοι, στη φύση, στο συνάνθρωπό μας,

έστω και μιά φορά…

Ας προσπαθήσουμε να χαρούμε

της μοναξιάς μας την παρέα,

τις σκέψεις της, τις συμβουλές της,

τα χρώματα της πείρας της.

Ας προσπαθήσουμε να ψάλλουμε

σ’ εσπερινούς απάτητων βράχων,

σε απόκρημνα λημέρια ηδονής

και πάθους, σε ερωτικά χαμόγελα,

σε κρυφές χαρές, σε οδύνες αδύναμων…

Θα προσπαθήσω ν’ αναλωθώ στα λόγια σου,

στους χτύπους της καρδιάς σου.

Θα προσπαθήσω να βρεθώ στις νύχτες σου,

στο βάθος της ματιάς σου. ή (να κλέψω τα όνειρά σου)

Θα προσπαθήσω να πνιγώ στα χάδια σου,

στη γλύκα των χειλιών σου.

Θα προσπαθήσω να καώ στα πάθη σου,

στη φλόγα των χεριών σου.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω στο βοριά,

γιατί σε καρτεράω.

Θα προσπαθήσω να μηνύσω στα φιλιά,

γιατί σε λαχταράω.

Θα προσπαθήσω να κρατήσω αστραπές,

να γράφω τους καημούς μου.

Θα προσπαθήσω να ’μερεύω εποχές,

να πνίγω τους λυγμούς μου…

Προσπαθούσα να κρατήσω τις αποστάσεις

και τ’ ανοίγματα των καιρών μας.

Έλιωσαν όμως οι παγετώνες κι έπνιξαν

τις αφετηρίες μας και το υπέροχο γαλάζιο του νού μας,

στης Σαντορίνης τους μύθους.

Προσπαθούσα να ενορχηστρώσω τις άχρωμες

μελωδικές γραμμές και τους άοσμους φθόγγους

της λαθεμένης πορείας σου.

Αλλά η αρμονία της Οίας διευθύνει με πάθος

και ακρίβεια τις λατρεμένες επιλογές

και συγχορδίες, στου Μακάριου το «ΝΟΣΤΟ»

Προσπαθούσα να εξηγήσω στα κύματα και

στους γλάρους, για τις αποχρώσεις της Ίριδας.

Με πρόφθασε η νεροποντή του Αυγούστου

στ’ απόκρυφα λημέρια σου και στην

ολόμαυρη ηδονική αμμουδιά της Περίσσα…

Προσπαθήσαμε να σβήσουμε μελανές

σελίδες πεπραγμένων και περιπλάνησης.

Ο χρόνος ο αδίσταχτος τυπογράφος

με τ’ ανεξίτηλα χρώματά του απαθανατίζει

προτάσεις και εικόνες ισόβιων διαδρομών.

Προσπαθήσαμε να διώξουμε ενοχές και ανοχές

καθημερινής χρονοτριβής επίπλαστων μύθων.

Στην άμπωτη μπολιάζαμε σκέψεις

και στην πλήμυρα λογαριάζαμε έξεις.

Προσπαθήσαμε να διαφωτίσουμε τα ήθη μας

και τις συννεφιές μας. Χαθήκαμε στα

πρωτοβρόχια των κεραυνών και στα

κλεμμένα νούφαρα της μοναξιάς μας.

Προσπαθήσαμε ν’ αναστήσουμε Χριστούς

και Άνοιξες. Τα όμοια, οι ίδιες σκέψεις,

τα ίδια οράματα, χρεοκόπησαν

την ομορφιά της ζωής μας…

Προσπάθησα να πετάξω με δανεικά φτερά

και χάθηκα στην απογείωσή μου.

Προσπάθησα να ταξιδέψω με ναύλα πίστωσης

και χάθηκαν οι εφεδρικές αποσκευές μου.

Προσπάθησα να ονειρευτώ, με τα

ηρεμιστικά μου προσκεφάλι.

Οι εφιάλτες μου υπνοβατούσαν ολονυχτίς,

κλέβοντας κάθε μου υποψία ονείρου.

Προσπάθησα να χαρίσω την αγάπη μου

σε γνωστά στέκια και σε βεγγέρες αλλοτινές.

Καχυποψίας καρφιά σταύρωσαν αχτίδες

ελπίδας μου και ανατολές Κυριακάτικων πρωϊνών μου.

Προσπάθησα να εξηγήσω για τις αφετηρίες

και για τις διαδρομές της δικέφαλης ζήλιας.

Ταξιδιωτικά πρακτορεία άγνωστα

και γνωστοί λόγοι δρομολογίων συναινούν

στο μόρφωμα…

Προσπάθησε περισσότερο σε αποδώσεις

λατρείας, θαλπωρής και αίγλης,

στ’ ασήμαντα, στα ταπεινά, στην καθημερινότητα.

Προσπάθησε να αγαπήσεις τα απλά,

ό,τι δεν έχει περιτύλιγμα, ό,τι δε φωνασκεί.

Ό,τι δε διαφημίζεται άναρχα και άναρθρα.

Προσπάθησε να ξεχωρίζεις λόγια έντιμα

και ουσίας λέξεις, σταράτα και απέριττης

ντομπροσύνης νοήματα.

Προσπάθησε να αποβάλεις δύσπεπτες

εξαγγελίες και διαγγέλματα οφφικιούχων,

μιάς νόθας εποχής και μιάς σελήνης υποσχέσεων.

Προσπάθησε να ταξιδεύεις πάντοτε το μυαλό

και το σώμα σου.

Η γνωριμία και η επαφή σου με το άγνωστο,

με το διαφορετικό, θα σε κάνει καλλίτερο,

σπουδαιότερο, πιό χρήσιμο άνθρωπο…

Προσπαθείς να πλησιάσεις σκέψεις για σένα,

απρόβλεπτες, που δε χωρούν στο συλλογισμό σου.

Προσπαθείς να γνωρίσεις χώρους, άγνωστους,

απροσπέλαστους, εξωπραγματικούς.

Προσπαθείς να πλησιάσεις τ’ αυτονόητα,

να γνωρίσεις «την πεπατημένη οδό»

να νοιώσεις ένα σκίρτημα λογικής.

Προσπαθείς ν’ αναχαιτίσεις φυσιολογικά

φαινόμενα της καθημερινότητάς σου,

την καθημερινότητά μας, την καθημερινότητά τους.

Ο εγωισμός είναι ισόβιος σύμβουλος χειριστής

επιλογής, απόλυτης καταστροφικότητας για τον

άνθρωπο, για τον συνάνθρωπο, για τους

συνοδοιπόρους της ζωής…