Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
θα βάλω τους χειμώνες,
την Άνοιξη να φέρουνε
για χάρη σου ανθώνες.
Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
θ’ ανοίξω τα ουράνια,
για να περνάς καμαρωτά
με ρόδα και γεράνια.
Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
θα πάρω απ’ τους Αγγέλους,
τα διαμαντένια τους φτερά
να ξανανιώνεις γέρους.
Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
θα κλέψω το φεγγάρι,
να σου φωτίζει τις νυχτιές
άλλος να μη σε πάρει.
Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
νύχτες θα ξημερώνω,
με τα λουλούδια της αυγής
για να σε καμαρώνω.
Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου
θα βάλω και τ’ αηδόνια,
να τραγουδούν εσπερινούς
να ξεγελώ τα χρόνια.
Είσαι η γυναίκα ή ο άνδρας;
Η ειρήνη ή ο πόλεμος;
Είσαι η χαρά ή ο πόνος;
Η ζωή ή ο θάνατος;
Στην έρημο ήσουν βροχή,
στις πίκρες ευτυχία,
σε τελειωμένους η αρχή,
γι’ αμαρτωλούς λατρεία.
Είσαι η θάλασσα ή ο ουρανός;
Η πυγολαμπίδα ή ο φάρος;
Είσαι ηδονή ή έρωτας;
Η αρχόντισσα ή ο δούλος;
Στη νύχτα ήσουν ουρανός,
στους άτυχους τιμόνι,
στους κάβους και στα κύματα,
της λησμονιάς γλαρόνι.
Ψάχνω μια κόρη μάγισσας,
τα πάθη να μερέψει,
με τα βοτάνια της καρδιάς,
τον πόνο να γιατρέψει.
Μάγισσα του Ψηλορείτη,
που σε καμαρώνει η Κρήτη.
Απ’ τ’ Αρκάδι ευωδιές
και στ’ Ανώγεια αγκαλιές.
Άδελε, Πηγή, Αμνάτος,
μοιάζω καιομένη βάτος.
Το νού μου παίρνουν τα Χανιά,
αγάπες το Καστέλι.
Λασίθι και Ηράκλειο,
χείλη που στάζουν μέλι.
Μάγισσα του Ψηλορείτη,
που σε καμαρώνει η Κρήτη.
Απ’ τ’ Αρκάδι ευωδιές
και στ’ Ανώγεια αγκαλιές.
Άδελε, Πηγή, Αμνάτος,
μοιάζω καιομένη βάτος.
Πήρα τα φώτα της αυγής
και με τους δρόμους της ψυχής,
στα σκαλοπάτια τ’ ουρανού
και στα σοκάκια του μυαλού,
βρέθηκα και δέθηκα,
τις χαρακιές ανέχτηκα.
Αγγέλων κλέψαν τα φτερά
και του Θεού τα χέρια,
για να εξορίσουν τη χαρά
και να ευλογούν μαχαίρια.
Είδα στην πρώτη εκκλησιά*
«άγιοι» να κάνουνμοιρασιά,
μια φτωχοσυνοικία
να καίν χωρίς αιτία,
βρέθηκα και δέχτηκα
και το φονιά ανέχτηκα.
Με των αγγέλων τα φτερά
και του Θεού τα μάτια,
στου Ιορδάνη τα νερά
είδα Χριστών κομμάτια.
Σφάξανε και κάψανε,
το βαπτιστή Ιωάννη,
στον ποταμό Ιορδάνη…
Πήρα τους δρόμους της ψυχής,
τα καλντερίμια του μυαλού.
Πήρα τα φώτα της αυγής,
τα σκαλοπάτια τ’ ουρανού.
Γύρισα τις γειτονιές του κόσμου,
μα δε σε είδαν φως μου.
Στους κάμπους, στις βουνοκορφές αητέ μου,
δε σ’ ανταμώσαν ακριβέ μου.
Σ’ ωκεανούς, σε θάλασσες καμάρι μου,
το γέλιο σου δεν άνθισε φεγγάρι μου.
Πήρα αγγέλων τα φτερά
και του Θεού τα μάτια.
Στου Ιορδάνη τα νερά,
τα όνειρα κομμάτια.
Ζήτησα τις προσευχές του κόσμου,
μα δεν τις άκουγε ο Θεός μου.
Πόλεμοι, βομβαρδισμοί, αδικίες,
πώς ν’ ακουστούν, λυγμοί, ικεσίες;
Πανάγαθε μη γέρασες, με εγκεφαλικά
και δεν γνωρίζεις για αθώων φονικά;
Άφησες να κυβερνούν, ψυχοπαθείς, κοράκια,
να σφάζουν άστεγους, μανάδες και παιδάκια…
Ο άντρας της ζωής μου
είσαι ’σύ αστέρι μου,
όμορφο περιστέρι μου.
Ο άντρας της ψυχής μου
είσαι ’σύ ουρανέ μου…
Άγγελε κι Αυγερινέ μου.
Των ονείρων μου ο άντρας,
της καρδιάς μου είσαι ταίρι,
της χαράς μου το αστέρι,
των ονείρων μου ο άντρας.
Ο άντρας της αλήθειας μου,
είσαι ορίζοντάς μου,
σύντροφος της νυχτιάς μου.
Ο άντρας της αγρύπνιας μου
είσαι ’σύ μπαχτσέ μου,
κρίνε μου, κατιφέ μου.
Των ονείρων μου ο άντρας,
της καρδιάς μου είσαι ταίρι,
της χαράς μου το αστέρι,
των ονείρων μου ο άντρας.
Έλα στης αγάπης μας το σπίτι,
άμυαλο, τρελό, μικρό σπουργίτι.
Στα φιλόξενα παράθυρά μου,
να φωλιάσεις μεσ’ στη καμαρά μου.
Δεν μας μένει πια καιρός,
τέρμα της ζωής μας ο χορός.
Λιόγερμα, θα κλείσ’ η πόρτα
και θα σβήνουνε τα φώτα.
Έλα στης καρδιάς μου το μπαλκόνι,
άρρωστο, γυμνό μου χελιδόνι.
Μη σε πιάσουν οι χιονιάδες,
οι φουρτούνες κι οι βοριάδες.
Λιόγερμα θα κλείσ’ η πόρτα
και θα σβήνουνε τα φώτα.
Δεν μας μένει πια καιρός,
τέρμα της ζωής μας ο χορός.
Είσαι η ζωή μου
και η ανάσα μου.
Τα όνειρά μου,
κάθε χαρά μου.
Καρδιά μου, ψυχή μου,
είσαι η ζωή μου.
Μύθος και ιστορία μου,
είσ’ η λατρεία μου.
Είσαι η ζωή μου
και η αγρύπνια μου.
Αγάπης τραγούδι,
Μάη λουλούδι.
Καρδιά μου, ψυχή μου,
είσαι η ζωή μου.
Μύθος και ιστορία μου,
είσ’ η λατρεία μου.
Τραγούδι είσαι και μ’ αρέσεις,
στα παρατράγουδα, πόσο θ’ αντέξεις (;)
Ειρήνη είσαι και εμφύλιος,
το Φεγγάρι είσαι και ο Ήλιος.
Ανοίγουνε οι ουρανοί σαν τραγουδάς,
ηφαίστεια, σεισμοί σαν με κοιτάς.
Τα όνειρα, οι ελπίδες, στα χαμένα
και όλα τα παράξενα, από σένα.
Τραγούδι είσαι κι εμβατήριο,
στη ζωή μου ένα διαρκές μαρτύριο.
Χαμόγελα είσαι, μα και κλάματα,
κωμωδίες μεταλλάσσεις, πάντοτε σε δράματα.
Ανοίγουνε οι ουρανοί σαν τραγουδάς,
ηφαίστεια, σεισμοί σαν με κοιτάς.
Τα όνειρα, οι ελπίδες, στα χαμένα
και όλα τα παράξενα, από σένα.