«Η ζωή μας»
(Ι)
Άδοξα ημέρες πέρασαν και περνούν,
τα χρόνια στη φορμόλη αβγατίζουν…
Η ζωή περιμένει υπομονετικά
με τα δώρα της, δίπλα σου,
πλάι μας πανταχού παρούσα…
Δίχως να τις ρίξουμε έστω μια λοξή ματιά,
την προσπερνάμε βιαστικά,
με αγένεια, με άγχος, παραμιλώντας,
παραπατώντας, μήπως και προλάβουμε
την ύλη.
Αυτή που αγαπάμε παράφορα,
με ιδιοτέλεια και πάθος.
Αυτή που μας διδάσκουν καθημερινά,
εντατικά και με περισσή σπουδή
τ’ αφεντικά μας, που δεν γνωρίζουμε,
αλλά μπορεί να υποψιαζόμαστε…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Αλήθεια αυτό μας διδάσκει ο ήλιος;
Η θάλασσα; Τα λουλούδια, το χιόνι,
η βροχή;
Αυτό μας διδάσκει το ηλιοβασίλεμα;
η ομίχλη, το γλυκοχάραμα;
Αυτό μας διδάσκει η αγάπη;
Ο έρωτας, το ήθος, η συνέπεια;
Αυτό μας διδάσκει η ομορφιά και το κάλλος;
Η ιστορία μας;
Οι Αρχαίοι μας πρόγονοι;
Αλήθεια ποιά είναι
τ’ αφεντικά μας;…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Οι αυτόχειρες»
Πατρίδα μου, ο δρόμος και τα πιστεύω μου
στα πεζοδρόμια που αλυχτώ νυχθημερόν.
Ελπίδα μου, οι νόμοι και τα παραμύθια τους,
οι φαντασιώσεις μου που δυστυχώς με ταλαιπωρούν καθημερινά.
Σωτήρας μου, ο κόσμος και τα κουρδισμένα τους
ψευτοχαμόγελα που σκορπούν αφειδώς σ’ ημέτερους.
Παιδεία μου, η ημιμάθεια και οι κατάκοποι
θεματοφύλακές της, που διδάσκουν τους όρους
που συνταξιοδοτούνται…
Θρησκεία μου, ρασοφόροι με υπερπολυτελείς
σιδεριές, που διαθέτουν λογιστές, οικονομολόγους,
ψευδομάρτυρες και άπειρους αφελείς που ζητούν
συγχωροχάρτι για την αιώνια παραδεισένια ζωή τους…
Πολιτικοί μου, Θεομπαίχτες, Λαοπλάνοι, ανασφαλείς,
βολεψάκηδες, παραμυθατζήδες, παράνομοι
και μισέλληνες…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
… Γνωρίζω από την κούνια μου
τα ψέματά σας και την αδικία…
… Γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια
το μίσος σας και τη δικέφαλη ζήλεια…
… Γνωρίζω απ’ τα μαθητικά μου χρόνια
τις διακρίσεις σας και τις παρατυπίες…
… Γνωρίζω από την εφηβική μου ζωή
ό,τι δεν έζησα, η χούντα σας ήταν
στο σβέρκο μας…
… Γνωρίζω απ’ τα νιάτα μου
τα γερασμένα όνειρά μου, γιατί εσείς
με υποχρεώσατε έτσι να πιστεύω…
… Γνωρίζω, πως δεν θα γνωρίσω
το ύψος της σύνταξής μου,
γιατί δεν θα μου επιτρέψετε να γεράσω…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
« Πώς;»
Πώς να στολίσω τη χαρά;
Όλα είναι καμένα…
Και την ελπίδα στα παιδιά,
μ’ όνειρα, ναρκωμένα…
Πώς να μιλήσω στη γιαγιά;
Πάνω απ’ το σταυρό μου
και να εξηγήσω στα παιδιά,
το φταίξιμο, δικό μου.
Πώς να φωλιάσουν τα πουλιά,
μέσα σε κοιμητήρια;
Και να βλαστήσουν τα παιδιά,
σ’ ασχήμιες, σε μαρτύρια…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Γλεντοκόπια»
(Ι)
Οι ανθοφορίες επέστρεψαν στα χείλη
και στα μάτια ξανά οι πυρκαγιές.
Στα σεντούκια της ομορφιάς
αποκοιμήθηκαν τα ηλιοβασιλέματα
χρωματίζοντας κοριτσιών χαμογέλια,
στ’ ανήσυχα βλέμματα των αγοριών.
Στο μαργαριταρένιο θόλο της σκέψης
η αγαπημένη μας, κρατώντας
μακρινά ταξίδια, θάλασσες,
λιμάνια και προσμονές…
Πυκνή ομίχλη της κλείνει τα ματόκλαδα,
μα οι φάροι της καρδιάς ξαγρυπνούν,
οδηγώντας οδοιπόρους κι αγωγιάτες
στα παλάτια του έρωτα,
στα γλεντοκόπια της ζωής…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Από τον Απόλλωνα έγιναν αποδεκτές
οι προσκλήσεις της Άνοιξης.
Φρεσκάρει τη λύρα του για τις χαρές μας,
για το αντάμωμα των θαυμάτων,
για τους ανθοστόλιστους οργασμούς.
Ο Διόνυσος συντροφιά μας όλες
τις ημέρες των γιορτών, με το κρασί
της νιότης μας στις χούφτες των Θεών.
Δεν επιθυμούμε χειροφιλήματα
και πανηγυρικούς,
η γιορτή είναι για όλους τους θνητούς.
Γιορτάζουν τα αισθήματα,
οι οφφικιούχοι ίσως απουσιάσουν.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Τους προσκάλεσαν οι πατερίτσες τους
στη γέφυρα των διαπλοκών,
για εκδηλώσεις άχρωμες και άοσμες,
παρουσία της μπάντας…
Η σημαία του Ήλιου κυματίζει
στην κορυφή της καρδιάς.
Το αεράκι της αισιοδοξίας την βοηθάει
σ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι…
Δυό αετοί παρακολουθούν αμίλητοι
το χορό των ελαφιών
στις πλαγιές των πόθων.
Η πηγή της αθανασίας, σιγοτραγουδάει
έναν πανάρχαιο σκοπό,
μεθώντας τα κυκλάμινα
των ξεχασμένων βράχων…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Τα περιστέρια της πλατείας μας»
(Ι)
Τα παιδιά αριθμίζουν τα βήματά τους,
στης πολύβουης πλατείας το σιντριβάνι…
Αδέσποτα οικόσιτα(;) ρουφούν αχόρταγα
τη λιακάδα του Μαγιού
κι ο Ταΰγετος στέλνει μηνύματα αγάπης
στα καράβια του ορίζοντα,
χαϊδεύοντας τα χρόνια της βασιλικής
και την καψαλισμένη γενειάδα του…
Τα περιστέρια προσπαθούν, προσπαθούν, αγωνιούν,
αλλά μάταια…
Πώς να προσπεράσουν, «των καφέ» τα ναρκοπέδια;
Ανεπιθύμητη η παρουσία τους, τι κρίμα!
Και σήμερα θα καταβροχθίσει η χωματερή
της Μαραθόλακας, όσα μπισκότα περίσσεψαν…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Αλήθεια! Πόσο σκλήρυναν οι ψυχές…
Καρφιά και στο σύμβολο της Ειρήνης;
Δηλητηριασμένο σιτάρι, στην ομορφιά της πόλης;
Χρυσά κλουβιά στα διαμερίσματα;
Φυλακισμένα ζωάκια της ζούγκλας;
… Ματάκια γεμάτα ερωτηματικά,
από το πανέμορφο «χάσκι» του μπαλκονιού…
Κι όμως, τα ελεύθερα περιστέρια μας
συνεχίζουν… Να μας διδάσκουν ζωή,
αγάπη, συντροφικότητα, ομορφιά.
Συνεχίζουν μ’ ανιδιοτέλεια, να κρατούν
παρεούλα στους θύτες τους και να τους
θυμίζουν, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Εν ονόματι του Ελληνικού Λαού»»
(Ι)
Μια καλλικέλαδη ατελής φωλιά
αρμενίζει στο δεντράκι της ζωής,
ολομόναχη, αβοήθητη, ξεχασμένη απ’ τους Θεούς.
Με κλαράκια γνώσης από το παρελθόν,
σχηματίζει παραπήγματα και ουρανούς,
στις αποχρώσεις φτερωτών του μέλλοντός μας.
Απόμακρα μελωδικά τιτιβίσματα
ασφυκτιούν στις συννεφογραμμές του ορίζοντα,
σκαλίζοντας τις οξυδώσεις βουνοκορφών
και Πασχαλιάτικων άσεμνων ευχών
του μισεμού…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Ο απόηχος της μάνας αντίλαλος των κυττάρων
κι ερεθισμός αιμοπεταλίων δειλινού σχόλης…
Στα καλέσματα της ξόβεργας αντιστέκονται
ευνούχοι πειρατές κι άλικοι επιβήτορες,
πάντοτε με στολές παραλλαγής…
Κάτω από λίμνες και προσμονές εξουσιών,
χειροκροτήματα κι επευφημίες ανακωχής…
Οι ψυχές σε παράλληλους δρόμους
που δεν ανταμώνουν ποτέ,
που δεν ομιλούν ποτέ.
Που δε συναλλάσσονται με παράσιτα
και κρεατομηχανές νουθεσίας
και πολιτισμού…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Επευφημίες, ζήτωσαν και χειροκροτήματα
από ξεχασμένα νούφαρα παραζάλης
κι από εξουθενωμένες πυγολαμπίδες
εμπροσθοφυλακής…
«Όλα βαίνουν καλώς…
και συμφώνως τω νόμω…
Κι εν ονόματι του Ελληνικού Λαού…»
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ο ελληνικός πολιτισμός;
Τα βήματα του κόσμου…»
Οι θάλασσες λικνίζονται, σε αγκαλιές κυμάτων.
Κλαρίνο παίζει ο Όλυμπος και Λύρα ο Ψηλορείτης,
δοξάρι ο ορίζοντας, με το βιολί του Αιγαίου.
Του Ταϋγέτου οι κορφές, κρατάνε το μαντήλι…
Ο Γαλανός μας Ουρανός, ποιήματα τους στέλνει,
με τον Ερμή το φτερωτό και τις εννέα Μούσες.
Συνθέτουν οι Αρχαίοι μας, την Ομορφιά, το Κάλλος.
«Ο ήλιος, ο Ηλιάτορας» αρχίζει το τραγούδι
κι η χώρα του Πολιτισμού, στην πλάση δίνει φώτα.
Μετέωρα, η Επίδαυρος, Σούνιο, Παρθενώνας,
Νησιά, Δελφοί, Καρυάτιδες κι οι Πάνσοφοι Δασκάλοι.
Ο Πλάτων, ο Ηρόδοτος, Ρίτσος, Αριστοτέλης,
ο Σοφοκλής, ο Πίνδαρος, ο Κουν, ο Αριστοφάνης.
Αρχαίοι, Νεοέλληνες, δημιουργοί σπουδαίοι,
όλες τις τέχνες οδηγούν, Λαβύρινθούς περνάνε,
ό,τι τον άνθρωπο κοσμεί, τιμούν και χαιρετάνε.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
Χορεύουνε και τραγουδούν, στην Ήπειρο, στη Θράκη,
μπροστάρης ο Αλέξανδρος και πίσω οι Μακεδόνες,
με την Ελλάδα στην καρδιά, κοσμούνε τους αιώνες.
… Θεσσαλονίκη αγέρωχη, το έθνος μας δοξάζει,
πάνω στον Πύργο το Λευκό, «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» φωνάζει…
Με ίδιο πάθος δίνονται και σε χαρές και λύπες.
Τη φύση γλυκοτραγουδούν, μ’ όλες τις φορεσιές της,
στο όργωμα, στο θέρισμα, λιομάζωμα, στον τρύγο.
Περιγελούν το χάροντα, παρέα τον καλούνε,
ρακή να τον κεράσουνε, μαζί του να χορέψουν.
Με την ψυχή τους τραγουδούν, πομπές επιταφίων,
τις ομορφιές, τον έρωτα, τις δόξες, τους αγώνες.
Και τους νεκρούς τους σέβονται και τη ζωή λατρεύουν.
… Του Πυθαγόρα ο κανών, ψάλλει στη Θεοτόκο
κι απ’ τ’ Άγιον – Όρος ο Θεός, το Δίκιο ευλογάει.
Η νύφη του Θερμαϊκού, στο μέλλον μας μιλάει…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
Θρηνούνε στην Άγια – Σοφιά, εσπερινού καμπάνες,
Στης Αφροδίτης το νησί, μαυροντυμένες μάνες.
Πατρίδες αλησμόνητες, μαντήλια ανεμίζουν.
Οι εφιάλτες καταντούν, της Κίρκης νυχτερίδες
Κι οι Ερινύες κατοικούν, στα σπλάχνα ανθελλήνων.
Η Μέγαιρα κι η Αληχτώ, ξάγρυπνους τους κρατάνε
κι η Τισιφόνη ισόβια, τους καίει με τις τύψεις…
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ; ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΑ Η ΡΩΜΗ…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ας υψώσουμε τα χέρια»
Έχουμε τον ίδιο ήλιο, ευλογία μας στη γη,
έχουμε το ίδιο αίμα κι όνειρα για τη ζωή.
Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικάνοι, Αμερικάνοι
ας μη ζούμε μ’ αυταπάτες, η αγάπη ’ναι λιμάνι.
Όλα τα παιδιά του κόσμου, έχουμε μια αγκαλιά,
Κινεζάκια ή νεγράκια, του ίδιου ήλιου τα φιλιά.
Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικάνοι, Αμερικάνοι
ας μη ζούμε μ’ αυταπάτες, η αγάπη ’ναι λιμάνι.
Περιστέρια, χελιδόνια, ψάρια, ζώα και πουλιά,
μαύροι, κίτρινοι, αιώνια του ίδιου ήλιου η αγκαλιά.
Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικάνοι, Αμερικάνοι
ας μη ζούμε μ’ αυταπάτες, η αγάπη ’ναι λιμάνι.
Ας υψώσουμε τα χέρια, τα παιδιά όλης της γης,
κι οι ευχές Θεού αστέρια, τα σκοτάδια της ψυχής.
Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικάνοι, Αμερικάνοι
ας μη ζούμε μ’ αυταπάτες, η αγάπη ’ναι λιμάνι.
Ας υψώσουμε τα χέρια, οι δασκάλοι κι οι γονείς,
κι οι ευχές μας, περιστέρια, τα κανόνια όλης της γης.
Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικάνοι, Αμερικάνοι
ας μη ζούμε μ’ αυταπάτες, η αγάπη ’ναι λιμάνι.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Χαρές και Χάρες Παιδικές…»
(Ι)
Μια αγκαλιά λουλούδια το χαμόγελό σου
και η ματιά σου πέλαγο βαθύ.
Δυό αγκαλιές ελπίδες το παράθυρό σου
και η ζωή σου άπιαστο πουλί.
Τρεις αγκαλιές τραγούδια το προσκέφαλό σου
και τ’ όνειρο σου μια κρυφή σπηλιά.
Τέσσερις ευχές το δειλινό σου και το κορμί σου της αγάπης η θωριά.
Πέντε αγκαλιές το σύννεφό σου κι ο ουρανός σου άφαντος χρυσαετός.
Έξι αγκαλιές οι διαδρομές σου και ο ντορός σου Αγιορείτικος ρυθμός.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Εφτά αγκαλιές οι προσευχές σου και το κρασί σου
του Θεού μεταλαβιές.
Οχτώ αγκαλιές οι προσμονές σου και η καρδιά σου
στα παιδιά κρυφές χαρές.
Εννιά αγκαλιές οι γειτονιές σου και η ψυχή σου
στα πουλιά ζεστή φωλιά.
Δέκα αγκαλιές οι εποχές σου και οι σοδειές σου μάνα για τα ορφανά.
Έντεκα αγκαλιές οι θάλασσες σου και τα καράβια σου σε ήσυχα νερά.
Δώδεκα αγκαλιές οι άγκυρές σου και τα λιμάνια σου
για γέρικα σκαριά.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Γράμματα και Πολιτισμός»
«Ελλάδα» λένε το σχολειό, που γράμματα μαθαίνω.
Με ένα πρόγραμμα σωστό, όλα τα προλαβαίνω.
Αρχαία, μαθηματικά, εκθέσεις, ιστορία,
όλα τα βλέπω με χαρά, τη μουσική; Ευλογία.
Με θάρρος βλέπω τη ζωή, θέλω να την κερδίσω.
Με ήθος, με συνέπεια και γνώσεις θα την χτίσω.
Τον ήλιο και τη θάλασσα, τη φύση θα προσέχω.
Τη Χώρα μου θα αγαπώ, μέσ’ στην καρδιά θα έχω.
Σχολειό μου πόσα μ’ έμαθες και πόσα θα γνωρίσω
Πάντα θα κάνω το καλό, ποτέ δε θα μισήσω.
Όνειρα και οράματα, ποιός θέλει να γκρεμίσει;
Λουλούδια, αγάπη, μουσική, είν’ η δικιά μας λύση.
… Όνειρα και οράματα, κανένας δε θα σβήσει
και η δικιά μας η γενιά; Αξίες θα κρατήσει…
Σημείωση: Είναι ο ύμνος που
τραγουδούσαν οι μαθητές μου
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Δήλος – Το ιερό νησί των ανέμων»
Στ’ Αρχιπέλαγος… Καταμεσίς των Κυκλάδων…
Ξαφνικά!! Σαν οπτασία… Η Δήλος…
Το φωτεινό της χαμόγελο, δίνει στα κύματα
την ερωτική μοναδικότητα της θάλασσας.
Ο Ποσειδών εκστασιάζεται και με κοραλλένια
άγκυρα, τη σφιχταγκαλιάζει στο βαθύ γαλάζιο…
Γεννιώνται απ’ την πανέμορφη Λητώ, ο Απόλλων
και η δίδυμη αδερφή του, Θεά Άρτεμις…
Τριγύρω της η Νάξος, η Μύκονος, η Πάρος,
η Σύρος, η Ρήνεια, η Τήνος, το Αιγαίο.
Με τη λάμψη της, ξαφνιάζει τις βεγγέρες του πλανήτη.
Ο Μαΐστρος με τον Μπάτη, ξεφυλλίζουν την ιστορία της
κι οι άλλοι Άνεμοι, κουρντίζουν τις χορδές της μνήμης μας…
Λιόντες και Λιόντισσες χαμογελούν στους αιώνες,
κοσμώντας τις τέχνες και τη λεωφόρο της Γνώσης.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
Στα πλακόστρωτα του κορμιού της, τρέχει η ομορφιά
κι ανταμώνει το Κάλλος των Ναών, των Μνημείων…
Στου Κύνθου το ύψωμα, με το Θουκυδίδη μετρούν
τους επισκέπτες της… Από, πριν Χριστού αιώνες.
Κάρες, Κρητικοί, Ίωνες, κουρσάροι και τύραννοι.
Πεισίστρατος των Αθηνών, της Σάμου Πολυκράτης.
Θωρούνε Πέρσες στρατηγούς, Δάτη και Αρταφέρνη.
Μέτρησαν Λακεδαίμονες, είδανε Αθηναίους…
… Οι πόλεις στέλνουν στις γιορτές, με τη “Δηλιάδα ναυν”
κι άλλοτε με την “Πάραλο” Μούσες και “Θεωρίες”.
Οι “Αγορές” χορεύουνε στα βήματα της Δήλου
και τα “Μνημεία” τραγουδούν, ως τη “Μινώη Κρήνη”…
… Δίδαξες την Αρτέμιδα, σε Αγιασμένους τόπους.
Μύησες τον Απόλλωνα, μ’ Ήχους και Μελωδίες,
τη “Θεία Τέχνη”, ν’ αγαπά και να την προστατεύει…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Νά ’μουν»
(Ι)
Νά ’μουν ρολόι στο χέρι σου,
χελιδονάκι στ’ άβατα μέρη σου.
*
Νά ’μουν κλειδί για την πόρτα σου,
πυξίδα να δείχνω τη ρότα σου.
*
Νά ’μουν σταγόνα στα φρύδια σου,
μικρό σπουργιτάκι στα κεραμίδια σου.
*
Νά ’μουν τροχός στο αμάξι σου,
ένα καδράκι στην τάξη σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Νά ’μουν ευρούλι στο πορτοφόλι σου,
τα βήματα στη ζωή σου κι οι ρόλοι σου.
*
Νά ’μουν σκανδάλη στην καραμπίνα σου,
τροφή να χορταίνεις την πείνα σου.
*
Νά ’μουν σεντόνι και μαξιλάρι σου,
να κοιμάμαι μόνο για χάρη σου.
*
Νά ’μουν χορδή στην κιθάρα σου
κι η γαλήνη μέσ’ στη λαχτάρα σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Νά ’μουν εσπερινός στο ξωκλήσι σου
και στην ξηρασία η βρύση σου.
*
Νά ’μουν μέσ’ στις φουρτούνες λιμάνι σου
και στην ξενιτιά νά ’μαι η Μάνη σου.
*
Νά ’μουν η λεωφόρος που σε ταξίδευε
και το μελίσσι που το ανθάκι σου γύρευε.
*
Νά ’μουν το στυλό που θα έγραφες
και το πινέλο που τα όνειρά σου θα έβαφες.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙV)
Νά ’μουν ψαλμός σου στο αναλόγιο,
κρυφό χαρτί σου σ’ ημερολόγιο.
*
Νά ’μουν το γέλιο στα χείλη σου,
μιά βελονιά στο μαντήλι σου.
*
Νά ’μουν στο ζώδιο ο ωροσκόπος σου,
η φλόγα στο τζάκι κι ο ξυλοκόπος σου.
*
Νά ’μουν λαδάκι μέσ’ στο καντήλι σου
κι ερωτική φλόγα πάνω στα χείλη σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(V)
Νά ’μουν γαρδένια πάνω στο πέτο σου,
μιά υποδιαίρεση μέσα στο μέτρο σου.
*
Νά ’μουν κεράκι στο μανουάλι σου,
ή μία τριχούλα μέσ’ στο κεφάλι σου.
*
Νά ’μουν αέρας μέσ’ στα πνευμόνια σου,
για να χαιρόμουν όλα τα χρόνια σου.
*
Νά ’μουν ο φάρος μέσ’ στις πορείες σου
και το μουράγιο στις τρικυμίες σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(VΙ)
Νά ’μουν αγκίστρι στα παραγάδια σου
και αποδέκτης σ’ όλα τα χάδια σου.
*
Νά ’μουν στους έρωτές σου πανσέληνος
και στ’ άσχημα η απάτητη έρημος.
*
Νά ’μουν κλαράκι στο δέντρο σου,
στα όμορφα νά ’μαι το κέρδος σου.
*
Νά ’μουν τυχερός αριθμός στο λαχείο σου,
το άριστα στη ζωή, στο πτυχίο σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(VΙΙ)
Νά ’μουν στις ιώσεις σου βάλσαμο,
να σού ’διωχνα κάθε πόνο και βάσανο.
*
Νά ’μουν αηδόνι τα ξημερώματα,
να σε γεμίζω με ήχους κι αρώματα.
*
Νά ’μουν σελίδες σ’ ένα βιβλίο σου,
να γράφω τα πάντα γύρω απ’ το βίο σου.
*
Νά ’μουν αστέρι στο δρόμο σου
και μιά ελίτσα πάνω στον ώμο σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(VΙΙΙ)
Νά ’μουν το μαντήλι μέσα στα δάχτυλα,
να στρώνω το διάβα σου με τριαντάφυλλα.
*
Νά ’μουν γλαρόνι πάνω απ’ τα μάτια σου,
να ανεβαίνω ισόβια τα σκαλοπάτια σου.
*
Νά ’μουν σταυρουδάκι στο στήθος σου,
τα πλούτη και οι χάρες στο ήθος σου.
*
Νά ’μουν το φίλτρο απ’ το τσιγάρο σου
και η ξαπλώστρα κάτω στην Πάρο σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙX)
Νά ’μουν ο τόνος στο θείο σου όνομα,
να τράβαγα την ψυχή σου από τα Σόδομα.
*
Νά ’μουν χαντρούλα στο κομπολόι σου
και μερικοί πόντοι από το μπόι σου.
*
Νά ’μουν ο άσσος μέσ’ στο μανίκι σου
και ο Βαρδάρης στη Σαλονίκη σου.
*
Νά ’μουν πανάκι στη βάρκα σου,
ο ούριος αέρας να κάνεις την τσάρκα σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(X)
Νά ’μουν λιβάνι στο θυμιατήρι σου,
η γρίλια στο κλειστό παραθύρι σου.
*
Νά ’μουν τα φτερά σου να πέταγες,
στ’ αστέρια, στον ουρανό σου να έφτανες.
*
Νά ’μουν λουλούδι στον κήπο σου,
ο ρυθμός και ο ήχος στον χτύπο σου.
*
Νά ’μουν στίχος στο τραγουδάκι σου,
γλυκό κουταλιού στο φαρμάκι σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XΙ)
Νά ’μουν νυχάκι στο χέρι σου,
ομορφιά σου, κάλλος, το τζιβαέρι σου.
*
Νά ’μουν η μπουκιά μέσ’ στο στόμα σου,
ο ιδρώτας πάνω στο στρώμα σου.
*
Νά ’μουν ριζούλα απ’ το δεντράκι σου,
νανούρισμα και παραμυθάκι σου.
*
Νά ’μουν τραγούδι ριζίτικο
και παλικάρι ασίκικο.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XΙΙ)
Νά ’μουν ισόβια το αίμα στο σώμα σου,
κρυφός επισκέπτης πάνω στο στρώμα σου.
*
Νά ’μουν ο ήχος απο τα φάλτσα σου,
μία κεραία μέσ’ στην ταράτσα σου.
*
Νά ’μουν ο ήλιος και το φεγγάρι σου,
να ξόδευα τη ζωή μου μόνο για χάρη σου.
*
Νά ’μουν καδράκι με τις φωτογραφίες σου,
πολύτιμος τόμος μ’ όλες τις ιστορίες σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XΙΙΙ)
Νά ’μουν η απόψυξη στο ψυγείο σου,
ο πρώτος αριθμός στο λαχείο σου.
*
Νά ’μουν σταφύλι γλυκό στο αμπέλι σου,
το νεράκι, το λάδι, το σταρένιο καρβέλι σου.
*
Νά ’μουν χεράκι να σε ξεκούραζε,
αγώνας και πείρα που θα σε γούρμαζε.
*
Νά ’μουν οι νότες στις μελωδίες σου
και οι ανθώνες στις ευωδίες σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XΙV)
Νά ’μουν η θάλασσα κι ο γιαλός σου,
ο πιστός φίλος κι ο άνθρωπός σου.
*
Νά ’μουν η ευτυχία κι η προκοπή σου,
το γέλιο, το χάδι κι η αναπνοή σου.
*
Νά ’μουν η λάμψη σου, το άρωμά σου,
στα στήθια γραμμένο το όνομά σου.
*
Νά ’μουν σημάδι μικρό στο κορμί σου,
το πάθος, η δύναμη κι η ορμή σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XV)
Νά ’μουν στις περιηγήσεις σου χάρτης,
στα χελιδόνια της σκέψης σου Μάρτης.
*
Νά ’μουν στα παραπονάκια σου λήθη,
στις κρύες σου νύχτες, ιστορίες και μύθοι.
*
Νά ’μουν το χαμόγελο κι η χαρά σου,
για ευτυχίας πετάγματα, τα φτερά σου.
*
Νά ’μουν το μέλι, το νέκταρ, για ’σένα,
το κουράγιο κι η ελπίδα στα ξένα.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XVΙ)
Νά ’μουν κραγιόν στα δυό σου χείλη,
τα φεγγάρια σου κι οι ήλιοι.
*
Νά ’μουν πανάκριβο κολιέ στο λαιμό σου,
στις χαρές και στις λύπες πάντοτε στο πλευρό σου.
*
Νά ’μουν πάντα κερί αναμμένο,
σε κρύο, σε ζέστη, να σε περιμένω.
*
Νά ’μουν ανεξίτηλο μήνυμα στο κινητό σου,
να προσέχω τις μέρες, τις ώρες και το λεπτό σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XVΙΙ)
Νά ’μουν στο μυαλό σου ισόβια φωτογραφία
και στη ζωή σου η πιο γλυκιά ιστορία.
*
Νά ’μουν καθημερινά στην αυλή σου ένα τζιτζίκι,
απο τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα το χαρτζιλίκι.
*
Νά ’μουν μπαλάντα στα όνειρά σου,
ή το ταξίδι για το βορρά σου.
*
Νά ’μουν η αγία μεταλαβιά σου,
φωτεινά χρώματα στα μαβιά σου.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XVΙΙΙ)
Νά ’μουν το άγραφο της σκέψης σου χαρτί,
ν’ αποτυπώνω απ’ τη ζωή σου το κάθε τι.
*
Νά ’μουν στο πρόβλημά σου η λύση,
στον έρωτά σου ισόβιο μεθύσι.
*
Νά ’μουν της ευτυχίας σου ζυγαριά,
να φέρνω στην τύχη σου σπουδαία ζαριά.
*
Νά ’μουν σημαία σου, λάβαρο και ιστός,
να προσεύχομαι πάντα για σένα γονατιστός.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XΙX)
Νά ’μουν άχυρο στον αγριεμένο βοριά,
να σου δείχνω που είναι της γαλήνης στεριά.
*
Νά ’μουν ελπίδα και δρόμος σωστός,
σοφές εξηγήσεις και λόγος μεστός.
*
Νά ’μουν στη σαλάτα σου ξύδι
ή στο μπρελόκ σου στολίδι.
*
Νά ’μουν του φιλιού σου ο ήχος,
της καρδιάς σου ο χτύπος.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(XX)
Νά ’μουν του σπιτιού σου η πόρτα
ή της ξεγνοιασιάς σου η βόλτα.
*
Νά ’μουν του σπιτιού σου το τζάκι,
στο κλουβί της καρδιάς σου πουλάκι.
*
Νά ’μουν του σπιτιού σου η μάντρα,
γαλάζια στο στήθος σου χάντρα.
*
Νά ’μουν του σπιτιού σου το χρώμα,
για να σε περιμένω ακόμα.
*
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το σπουργιτάκι»
(Ι)
Ένας μικρός σπουργίτης
να γίνει ονειρεύεται,
μεγάααλος αετός,
να σχίζει τους αιθέρες
να είναι ο αρχηγός.
Στις κορυφές του Ολύμπου
μαζί με τους Θεούς,
ψυχές να εξουσιάζει
και όλους τους θνητούς.
Τους κεραυνούς να ρίχνει
στους αδιόρθωτους,
τις γνώσεις να χαρίζει,
σ’ ηλίθιους κι αμόρφωτους.
Σημείωση: Έως και τη σελίδα 156,
είναι στίχοι από το νέο μου
βιβλίο «ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ»
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Το σπουργιτάκι «τό ’φαγε»
του Γιάγκου η σφεντόνα
και τό ’ψησε στα κάρβουνα
του Κωνσταντ’ η Θεόνα.
Με το κρασάκι το λευκό
και με τα άγρια χόρτα,
εφούσκωσε η «μπάκα της»
δεν την χωρούσε η πόρτα.
Και το σταυρό της έκανε
Γιάγκο μου, «δόξα νάχει»
τα καρβουνάκια έτοιμα,
να ψήσω, άμα λάχει…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το ψαράκι»
Ένα μικρό ψαράκι
θέλει να γίνει φάλαινα.
Να σχίζει όλες τις θάλασσες
και τους ωκεανούς,
σε υπερπόντια ταξίδια
που δε χωράει ο νούς.
Να βρεί άλλες πατρίδες
κι άλλους πολιτισμούς,
τα ρούχα του ν’ αλλάξει,
μπλε σαν τους ουρανούς.
Το άρπαξ’ ένας γλάρος
το κάνει μιά «χαψιά»
και στη μικρή κοιλιά του,
πώς νά ’βρει αλλαξιά;
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το σκυλάκι»
(Ι)
Ένα μικρό σκυλάκι
θέλει να γίνει ελέφαντας,
μη μοιάζει σ’ άλλους σκύλους
ομόφυλους και φίλους,
να είναι γίγαντας.
Σωστός και δυνατός,
στον κόσμο ξακουστός.
Να φθάνει το κεφάλι του
έως τον ουρανό
κι αν θες να τον χαϊδέψεις;
Να στήνεις γερανό.
Να παίζει με τ’ αστέρια,
νερό; Απ’ τα σύννεφα
και όλες τις δουλειές του;
Με ουράνια σύνεργα.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Μα ο Μήτσος ο ψαράς
του ρίχνει δύο φόλες,
με χοιρινές μπριζόλες
και πάει ο φουκαράς.
… Στον ουρανό η ψυχή του,
στο χώμα το κορμί του.
Θα πάει στον Παράδεισο,
ήταν καλό σκυλί.
Η μόνη αδυναμία του;
Εγωιστής πολύ…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η λιμνούλα»
Μία μικρή λιμνούλα
βάζει τα κλάματα,
που τα ποτάμια όλα
πάνε στη θάλασσα.
Θέλει να μεγαλώσει
πέλαγος να γενεί,
να μην την λεν’ λιμνούλα,
μα θάλασσα τρανή.
Κοιμάται με τις κότες
και ονειρεύεται,
την έχουν όλοι οι χάρτες!!
Και «κοκορεύεται»
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η σπηλιά»
Μία σπηλιά στη Μάνη
θέλει παντρέματα,
στέλνει δυό γλαροπούλια
στα προξενέματα.
Ήρθαν καπεταναίοι
απο τον Άγιο – Λιά,
μ’ αυτή θέλει αητόπουλο
να κάνει φαμελιά.
Αητέ του Ταϋγέτου
άλλο να μην αργήσεις.
Εσύ τα σπηλιαράκια μου
θέλω να σεργιανίσεις.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η ροδιά»
Μία ροδιά στο Βόλο
στους δρόμους στέκεται,
μην έρθει ο καλός της
κι όλο προσεύχεται.
Βγάζει μικρά ανθάκια
και ρόδια ολοχρονίς
όσοι περνούν ζητάνε,
δεν παίρνει όμως κανείς.
Τα δίνω στον αγέρα
πού ’ρχεται απ’ το Πήλιο.
… Για ευτυχισμένη ’μέρα,
που θα ’ρθει με τον ήλιο.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το πουλάκι»
Ένα μικρό πουλάκι
ανοίγει τις φτερούγες του,
θέλει να μεγαλώσει
σαν τους παππούδες του.
Να φθάσει στα ουράνια
να γίνει χρυσαετός,
Ευρώπη και Βαλκάνια
να είναι ο αρχηγός.
Πέρασ’ ένα αγριοπούλι
και το «κολάτσισε».
Να φθάσουν στα ουράνια,
τα πουπουλάκια του άφησε.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το τραγουδάκι»
Ένα μικρό τραγούδι
θέλει τους στίχους του,
να λέν’ για την αγάπη,
νάναι του ήθους του.
Να τραγουδάει ο κόσμος
και να γινεί σουξέ,
πανέμορφο λουλούδι
ευωδιαστού μπαχτσέ.
Το πήραν οι σκυλούδες,
το λένε τα σκυλιά.
Και το μικρό τραγούδι
σκέφτεται τη θηλειά…
ή (άλλαξε δουλειά)
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η προσευχούλα»
Μικρή μου προσευχούλα
γιατί αγχώνεσαι;
Εσπερινός δεν έγινες
και φαρμακώνεσαι;
Θέλεις όρθρος να γίνεις
ή θεία λειτουργία,
ή θες χαιρετισμός
νάσαι στην Παναγία;
Μεγάλη να γινώ
κι ας μη με ψέλνετε.
Ολόρθια στο χορό
κι άψαλτη να με στέλνετε.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το βαρκάκι»
Ένα μικρό βαρκάκι
θέλει να γενεί υπερωκεάνιο.
Να μη φοβάται κύματα,
ως και τον επουράνιο.
Να αψηφά τυφώνες,
τ’ απαγορευτικά μποφώρια,
βοριάδες και Χειμώνες,
πρώτο μέσ’ τα βαπόρια.
Το πήρε όμως ο βυθός
για να το νανουρίσει.
Να παίζει με τα φύκια του,
στ’ αβγά του να καθίσει.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η ακριδούλα»
Μία μικρή ακρίδα
θέλει να γενεί ρινόκερος.
Βασίλισσα της ζούγκλας
με ζώδιο; Αιγόκερως.
Να δένει και να λύνει
με δίχως απειλές,
όλοι να υποκλίνονται,
να δίνει εντολές.
Μα έπιασε χαλάζι
και δυνατή βροχή.
Το ζώδιο όμως την έστειλε,
σε λάθος εποχή.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ένα μπαγλαμαδάκι»
(Ι)
Ένα μπαγλαμαδάκι
θέλει να μεγαλώσει
μπουζούκι να γενεί.
Ταξίμια με το Λιόση,
πενιές με Διαμαντή.
Ρεμπέτικα να παίζει
ντουέτα λαϊκά,
με Χιώτη, με Καρνέζη
με Σπόρο, με Νταλκά.
Να παίρνει απ’ τον Τσιτσάνη
τις θείες μελωδίες
κι απο τον Βαμβακάρη
της Σύρας ιστορίες.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Να παίζει την Αρχόντισσα,
τη Φραγκοσυριανή,
ζεϊμπέκικα στη γόησσα
απ’ την Καισαριανή.
(Φίλος της να γενεί)
Στο Φάληρο, στη Βούλα,
Συγγρού και Τζιτζιφιές,
αρκεί μιά καμαρούλα
αγάπες και πενιές.
(Πάντα καλές καρδιές
γι’ ατέλειωτες βραδιές).
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Η Ελενίτσα»
(Ι)
Ένα κοριτσάκι
έντεκα χρονών,
γυναίκα θε’ να γίνει
στα μάτια αλλονών.
Φοράει τακουνάκια,
ρόμπες, μπροστοποδιές,
βάφει και τα χειλάκια
βγαίνει και τις βραδιές.
Γλυκιά μου Ελενίτσα,
άλλο μη βιάζεσαι.
Νερό περνούν τα χρόνια,
θα λες και θα ταράζεσαι.
Θα φθάσεις στα σαράντα,
θα πας στα εκατό.
Θα λες, Ελένη αγάντα,
τι ήτανε κι αυτό;
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
–Προχθές ήμουν παιδάκι,
σήμερα προγιαγιά…
Αχ! Ψεύτικη ζωή μου,
σου λέω… Άντε γειά…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το λουλουδάκι»
Ένα μικρό λουλούδι,
θέλει να γίνει ανθόκηπος.
Να φθάνει από Αθήνα,
Μεσόγεια, Ραφήνα,
στο τέρμα Αττικής
κι όλο τον Υμηττό.
Νάχει ψηλό μαντρότοιχο,
μην ενοχλεί κανείς.
Ούτε με το στρατό
και τον πρωθυπουργό!!
Μα το λουλούδι λύγισε,
στο φύσημα τ’ αγέρα.
Στην Εύβοια ξεφύλλισε,
όταν το βρήκε η μέρα.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Μια ελπίδα μικρή»
Μία μικρή ελπίδα
θέλει να γίνει όνειρο.
Τ’ άδικο να νικήσει,
πόλεις να βοηθήσει
και την υδρόγειο.
Να γράψει, να ξεγράψει,
τύχες και ριζικά.
Τα φώτα να ανάψει,
τη φτώχια να πετάξει
από τα σπιτικά.
Μα η ελπίδα η μικρή
έγινε σκόνη και βροχή.
Δε βγήκε τ’ όνειρό της,
κάφροι χαλάσαν το ντορό της…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Το ποδηλατάκι»
(Ι)
Ένα ποδηλατάκι
θέλει να γίνει τρένο.
Στις ράγες του να τρέχει
με ήλιο ή όταν βρέχει.
Θέλει να γίνει φορτηγό
και να πατάει γκάζια,
να κάνει σήμα το εκατό
κι αυτό να κάνει νάζια.
Θέλει να γίνει μερσεντές
βιομήχανου ή εφοπλιστή,
δεσπότη ή μεγαλοληστή.
… Θέλει να γίνει μερσεντές…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Τώρα δεν ονειρεύεται,
στου παλιατζή μπερδεύεται
με τ’ άχρηστά του υλικά,
στη μάντρα του γερο – Λουκά.
Και το μικρό ποδήλατο
σε ένα κόσμο δύσβατο,
μέσα στα παλιοσίδερα.
Πάει για ανακύκλωση,
το 2020 (Δυό χιλιάδες είκοσι).
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ο δρόμος σου, ο λόγος σου, ο όρκος σου»
(Ι)
Ο δρόμος σου
δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος,
παρά μονάχ’ ανηφοριές
και δυσκολίες
και του χαμού αφετηρίες.
Ο λόγος σου
δεν έχει ψυχή, δεν έχει σθένος,
αλλά εκπέμπει συμφορές
και αδικίες,
του σκοτωμού ασυνταξίες.
Ο όρκος σου
δεν έχει τιμή, δεν έχει βάρος,
παρά μονάχα υπεκφυγές
και ανακρίβειες
κι οι αποφάσεις πάντα ίδιες…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Οι δρόμοι σου,
οι λόγοι σου,
οι όρκοι σου;
Είναι για τα μπάζα,
για τη χωματερή.
Οι όρκοι σου,
οι λόγοι σου,
οι δρόμοι σου,
πάνε για τη δύση;
Σκάνε ανατολή!!
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Στην αγκαλιά σου»
(Ι)
Των Βαλκανίων είσαι αρχόντισσα,
της Σόφιας ευωδιαστό λουλούδι.
Της καρδιάς είσαι η γόησσα
και της ψυχής; Ερωτικό τραγούδι.
Των Βαλκανίων είσαι χαρμόσυνο
μήνυμα και μουσική ουράνια.
Είσαι στον έρωτα ορόσημο,
Παράδεισος με ρόδα και γεράνια.
Γυναίκα με ματιά ηδονική,
χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις.
Είσαι στον έρωτα ιδανική,
στην αγκαλιά σου να με δέσεις.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Να κάνουμε έρωτα τρελό,
χαδάκια όλη τη νύχτα.
Να με φιλάς στα χείλη στο λαιμό,
να με κερνάς με του κορμιού σου
όλη τη γλύκα.
Να κάνουμε τη γή μιά αγκαλιά,
να σε κοιμίζω όλο χάδια και φιλιά.
Να είμαστε σ’ ερωτική φωλιά,
στης καρδιάς και της ψυχής ακρογιαλιά.
Να κάνουμε έρωτα τρελό,
χαδάκια όλη τη νύχτα.
Να με φιλάς στα χείλη στο λαιμό,
να με κερνάς με του κορμιού σου
όλη τη γλύκα.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Τα λόγια ξεμακραίνουν»
Ρώτησα τα λόγια μου,
γιατί με αποπαίρνουν;
Δεν παίρνω απάντηση καμιά
κι όλο με γυροφέρνουν.
Στα δύσκολα, στα εύκολα,
τη γλώσσ’ αλυσοδένουν,
για να τη συνεφέρουν.
Τα λόγια ξεμακραίνουν,
τις ενοχές μου σέρνουν.
Στα μάκρη του ορίζοντα,
στων λόγων την ευθεία,
τόνοι θαλασσοδέρνονται,
φωνήεντα σωπαίνουν,
ματόκλαδ’ ασχημαίνουν
κι οι μοναξιές βαθαίνουν…
Τα λόγια ξεμακραίνουν…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Στις γυναικείες ομορφιές»
Βαδίζεις σε σταυροδρόμια
της ομορφιάς και της αγάπης,
με του ήλιου την κορμοστασιά πλάι σου.
Βαδίζεις σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι
ξεγνοιασιάς,
όπου ζητάς του έρωτα
τις μελωδίες και τις χάρες,
με πάθος να τις κουβαλάς
στη φαρέτρα σου.
Βαδίζεις σε σταυροδρόμια
της χαράς και του ονείρου,
με του φίλου την παληκαριά πλάι σου.
Βαδίζεις για έναν αέναο προορισμό,
κρατώντας λάβαρα και σημαίες,
προσφορά στο ερωτικό κάλλος,
στις γυναικείες ομορφιές…
Και στα θέλγητρά τους…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Στο πάρκο του Ο.Σ.Ε»
(Ι)
Στο πάρκο της κατάντιας μας
και των παροπλισμένων τρένων.
Ο καφές ο πρωινός, μοιάζει
παρηγοριάς και πίκρας.
Εγκατάλειψης και μιζέριας,
μοιάζει με καφέ εξόδιας ακολουθίας
κάθε ομορφιάς.
Μοιάζει με καφέ οδύνης, αβάσταχτου
πόνου και πολιτιστικής ανυπαρξίας.
Μοιάζει με καφέ μνημοσύνου,
για την ανθρώπινη απουσία,
για τον θάνατο της κάθε ημέρας μας.
Μοιάζει με καφέ τιμωρίας κι εξορίας,
με καφέ παράνοιας και αυτοκτονίας…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Μόνο τ’ απορρίμματα απολαμβάνουν
τα ημιθανή, αξιοθρήνητα, γκαζόν
στην εντατική τους.
Μόνο τα κάθε είδους σκουπίδια χειροκροτούν
θερμά, παρατεταμένα, τις αυτόματες βροχές,
που χορεύουν ασταμάτητα, καταναλώνοντας
το σπανιότατο νεράκι, που ρουφάει
χωρίς φειδώ ο ήλιος ο καυτός.
Μόνο οι κάμπιες και οι κατσαρίδες
περιγελούν την εκ προμελέτης δολοφονημένη
προτομή της δικιάς μας, ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ…
Βανδαλισμοί από άτομα που ασεβούν
σε κειμήλια μοναδικά, σε πανανθρώπινες
αξίες, άτομα που αμαυρώνουν το παρελθόν μας
γιατί δεν εμπιστεύονται το παρόν.
Άτομα που δυστυχώς διδάσκονται από
τα παραδείγματα ταγών κι οφφικιούχων,
από τον τρόπο διαπλοκών και
μεταλλαγών μας…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Κατά μήκος του πάρκου αντικρίζεις
το κοιμητήριο των τρένων.
Αντικρίζεις με δέος κιβώτια ασχήμιας,
που άλλοτε ήταν πανέμορφα βαγόνια.
Βαγόνια τρένων ζωής, για ευτυχισμένους
θνητούς που απολάμβαναν τις εναλλαγές των εποχών.
Βαγόνια που μεταμορφώνονταν
σε φιλόξενες ερωτικές φωλιές,
Για μικρούς ημίθεους που χαίρονταν τις στιγμές.
Τρένα που έδιναν χρώματα και
αρώματα συναισθημάτων στο πέρασμά τους.
Βαγόνια – παλάτια – που ταξίδευαν
τις χαρές, τις απολαύσεις, τις δημιουργίες,
τα όνειρα και τις αμέτρητες ελπίδες…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙV)
Τώρα δυστυχώς φιλοξενούν
στα κουφάρια τους, ζωντανούς νεκρούς,
για ταξίδια παραισθήσεων,
για ταξίδια δίχως προορισμούς.
Τώρα δυστυχώς φιλοξενούν
στην ασχήμια τους, απόκληρους της ζωής,
για ταξίδια χωρίς ευκαιρίες για τ’ όνειρο.
Για ταξίδια δίχως κουράγιο και δυνάμεις,
για ταξίδια χωρίς επιστροφή
σε εγκόσμιες αφετηρίες…
Σημείωση: Το έχω γράψει το 2005,
σ ’ένα σπασμένο παγκάκι, δίπλα από
την προτομή της αείμνηστης ποιήτριάς μας
«ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ»
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ρώτησα τον ήλιο»
… Ρώτησα τον ήλιο:
Εάν σε γνωρίζει ή αν σε θυμάται.
Μου είπε με χαμόγελο,
πως χάνεται τα βράδια,
με ’σένα να κοιμάται…
… Ρώτησα τον ήλιο:
Ποία γυναίκα θέλει
και αν την αγαπάει.
Μου είπε με χαμόγελο,
μία γυναίκα αξίζει,
για ’κείνη μόνο λάμπω
και θέλω να γελάει.
Να είναι ευτυχισμένη
και πάντα ερωτευμένη…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Νάμουν αετός»
Νάμουν αετός να πέταγα
κοντά σου στη Ραφήνα,
να σου χαρίσω τα φτερά,
να ’βγείς απ’ τη ρουτίνα.
Να πάμε Σύφνο, Σέριφο,
σ’ ερημικά ακρογιάλια,
μερόνυχτα να σε μεθώ,
μ’ ερωτομαϊστράλια…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ο θρήνος του Ταϋγέτου»
Ήμουν τ’ αρσενικό βουνό,
το όρος της αγάπης.
Οι εμπρηστές με κάψανε,
αχ! Ομορφιά μου εχάθεις.
Σκίσαν τα φυλλοκάρδια μου,
κάψανε τα χωριά μου,
ζώα, πουλιά, τα δέντρα μου,
μαχαίρια στην καρδιά μου.
Ο ήλιος άργησε να βγεί,
θολός και καπνισμένος.
Η Μεσσηνία; Πιό φτωχή
κι ο κόσμος; Πικραμένος.
Τα δάκρυα μου πλημμύρισαν, Νέδοντα και Ευρώτα
κι ανοίξανε οι στεναγμοί, του ουρανού την πόρτα…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Βλέπω…»
(Ι)
Βλέπω στον ορίζοντα
εικόνες σου,
τις Άνοιξες
και τους Χειμώνες σου.
Βλέπω στις σκέψεις
και στα μάτια σου,
τη μοναξιά
καιτα κομμάτια σου…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Νοιώθω…»
(ΙΙ)
Νοιώθω στο χνώτο
και στο δάκρυ σου,
τις αμαρτίες
και τα λάθη σου.
Νοιώθω στον στεναγμό,
στην πίκρα σου,
αναθεματισμούς
στη φύτρα σου…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Κλείνω…»
(ΙΙΙ)
Κλείνω διαδρόμους,
λεωφόρους σου
και δεν ασπάζομαι
τους όρους σου.
Κλείνω λιμάνια
και πελάγη σου,
ρότα ν’ ανοίξουνε
οι μάγοι σου…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Του έρωτα ο νόμος»
Θα στείλω αγριοπερίστερα
στης Παναγιάς τη χάρη.
Να σκορπίσουνε τα μύρα,
στη θαλασσινή αρμύρα.
Να σου θυμίζουν τα παλιά,
σ’ ερωτική ακρογιαλιά.
… Σε είχαν φέρει γλάροι,
στης Στούπας το φανάρι…
Θα στείλω ανεμοθύελλες
για της φυγής το δρόμο.
Να ξεστήσουνε τα βρόχια,
της ψυχής τα πρωτοβρόχια.
Να σ’ ανοίξουν ατραπούς,
που δεν τους χωρά ο νούς.
Να σου δείξουνε τον κόσμο
και του έρωτα το νόμο…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Εσύ τι θέλεις;»
(Ι)
Τρέχεις σαν αίλουρος ξοπίσω από
τις χαμένες σου ευκαιρίες
και προσπερνάς άλλες κι άλλες κι άλλες,
που σε ακολουθούν ασθμαίνοντας…
Δε σ’ επιπλήττει το σούρουπο,
δε σε χλευάζουν τα σκοτάδια.
Δε σε φιμώνει η ξαστεριά
και το ουράνιο τόξο,
δε σ’ ερεθίζουν οι εποχές σου…
Δε σε οξυγονώνουν οι χωματερές
και τ’ απόβλητα της διαπλοκής τους.
Δε σε κυβερνούν οι υποσχέσεις
και οι ξύλινοι πανηγυρικοί…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Οι μονόφθαλμες σπηλιές της ομίχλης
καρτερούν την άφιξή σου από το σύμπαν.
Θέλουν να σου γνωρίσουν τον κόσμο,
να σε διδάξουν ερωτικές μελωδίες οίκτου.
Θέλουν να σου αποκρύψουν αλήθειες
για τη ζωή, για τα πάθη, για τη φύση.
Θέλουν να σου ευνουχίσουν κάθε μελλοντικό
οργασμό με τη σκέψη.
Θέλουν να μεταλλάξουν το αίμα σου
σε ψευδαισθήσεις και εξαρτήσεις,
σε απραγματοποίητα ταξίδια στατικά.
Θέλουν να ταξιδέψουν τις αδυναμίες
και προσδοκίες σου, σε αρένες
απέλπιδες, σε στάδια ηττοπάθειας.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Θέλουν ν’ αβγατίσουν τις ανάγκες σου,
τα κάλπικα θέλω σου, τις ανασφάλειές σου.
Θέλουν να σε απαλλάξουν από
το φύλο σου, με παροχές υποσχέσεων,
με θορύβους σε βαλτωμένους ατραπούς.
Θέλουν, θέλουν, θέλουν, θέλουν…
Εσύ τί θέλεις από τη ζωή σου;
Εσύ τί θέλεις από τα βράδια σου;
Εσύ τί θέλεις από τις αποτυχίες σου;
Εσύ τί θέλεις από τα χαλάσματα;
Εσύ τί θέλεις από το κουράγιο σου;
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Στο άγνωστο και στ’ άγνωστα»
Ατέλειωτες θάλασσες οι σκέψεις σου
και οι λογισμοί σου; Ξεμακραίνουν,
ξεμακραίνουν, δίχως ορίζοντες και προορισμό.
Κύματα απροσπέλαστα οι καημοί σου
και οι πόθοι σου; Αφανίζονται, χάνονται,
στα βάθη των ωκεανών και στους χορούς
της παλίρροιας με την πανσέληνο.
Βράχοι απόκρημνοι και γκρεμισμένες
γέφυρες οι προσβάσεις σου,
στη σημερινή πραγματικότητα του
εφησυχασμού και της απραξίας.
Απάτητες κορυφές οι επιδιώξεις σου
και οι αφετηρίες των ανύπαρκτων
διαδρομών σου, στο άγνωστο και στ’ άγνωστα…
Βαλτωμένα τα όνειρα και οι εφιάλτες σου,
που διστάζουν ν’ αφουγκρασθούν
τις ανάγκες της ύπαρξης σου…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Χοροί στην πείρα»
Ήρθαν οι ’μέρες
της γιορτής,
οι πόθοι
ήρθαν πάλι.
Ήρθαν οι ’μέρες
της ζωής
κι έρωτα
παραζάλη.
Πράσινα φύλλα στα κλαδιά,
χυμοί και μύρα.
Όνειρα χίλια στα παιδιά,
χοροί στην πείρα…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ήρθαν…»
(Ι)
Ήρθαν λουλούδια
οι φίλοι,
ήρθαν τραγούδια
στα χείλη.
Ήρθαν ξενύχτια
στους πόθους
και παραμύθια
στους στόχους.
Της Άνοιξης οι ανθοί
δεν έχουν μαραθεί.
Υπάρχουν ευκαιρίες,
στο νού καλοκαιρίες.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ήρθε…»
(ΙΙ)
Ήρθε το γέλιο
στο στόμα,
ήρθε το μύρο
στο σώμα.
Ήρθε ο ήλιος
στα πάθη
και η ελπίδα
στα βάθη.
Της Άνοιξης οι ανθοί
δεν έχουν μαραθεί.
Υπάρχουν ευκαιρίες,
στο νού καλοκαιρίες.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Διαδρόμοι και λεωφόροι κλειστοί»
Με χαμόγελα, βλαστήμιες,
στην τσόχα και στα ζάρια.
Με παράλογα κι ασχήμιες
και με το Θεό παζάρια.
Διαδρόμοι και λεωφόροι κλειστοί,
στο άγνωστο φεύγουν διαβάτες.
Ο Αη – Νικόλας μονάχος στην κουπαστή,
καπνίζοντας, σχηματίζει φρεγάτες.
Με ευχολόγια, με τρέλες,
σε μπόχας αστυνόμους.
Με ημερολόγια κυψέλες
και λογική σ’ υπονόμους.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα»
(Ι)
Μιά καλημέρα στείλε μου, με του καπνού τις ζωγραφιές με της φωτιάς τις στάχτες.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, αυτό που στέλνουν οι καρδιές όταν τους βάζουν φράχτες.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τη δροσούλα απ’ την αυγή με τα φτερά της σκέψης.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, βάλσαμο, μύρο στην πληγή που δεν μπορείς ν’ αντέξεις.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με το παράπονο αηδονιού με την ηχώ καμπάνας.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με γλυκοδοξαριά βιολιού με προσμονή της μάνας.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τις φτερούγες αετού με ευωδιές τ’ Απρίλη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, απ’ την αυλίτσα του σπιτιού κι αγαπημένα χείλη.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με παραμύθι της γιαγιάς σ’ ονειρεμένο βράδυ.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με κρυφοσκίρτημα καρδιάς και φεγγαριού το χάδι.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τα λουλούδια της ζωής του Ολύμπου ομορφάδα.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με τα τραγούδια της ψυχής και φως απ’ την Ελλάδα.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
Μιά καλημέρα στείλε μου, με της γοργόνας τα φιλιά με τ’ Αλεξάνδρου λόγια.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με τους αγώνες αγκαλιά και αιώνων δρομολόγια.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τις Διονυσιακές γιορτές με του έρωτα τα βέλη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με της Ακρόπολης ματιές το Αιγαίο ν’ ανατέλλει.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τους ανθούς της λεμονιάς με τα φιλιά του Μάη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με μυρωδιές της γειτονιάς εκεί που ο νούς σε πάει.
Μιά καλημέρα στείλε μου, με τ’ αρμυρίκια του γιαλού με του πελάγου αέρα.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου, με τις εικόνες του μυαλού… Στου γυρισμού τη μέρα…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
«Θα επιστρέψει σοφότερος»
(Ι)
Απλώνω το καραβόσχοινο του ορίζοντα
για να φυλακίσω τις σκέψεις μου
και με τη δύναμη της φουρτουνιασμένης
θάλασσας, ν’ αποκρούσω τα βλέμματα
των γλάρων, που κοιτούν περίεργα, χωρίς
να εξηγούν την επιμονή τους…
Ο ήλιος προχωράει απρόσκλητος στις
αμμουδιές της καρδιάς και των Κυθήρων,
σιγοψήνοντας τ’ ανέμελα, καλλίγραμμα,
κορμιά των κοριτσιών του μεσημεριού.
Δεν ανταποκρίνεται ο φλογερός, ερωτικός
βράχος στα καλέσματα της ηδονικής ομίχλης.
Υπομένει καρτερικά τα ύπουλα χτυπήματα
των κυμάτων, προσμένοντας το πολυπόθητο
σφυχτ’ αγκάλιασμα των παθιασμένων βοριάδων.
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙ)
Περιμένει τις εξηγήσεις του στοιχειωμένου
κάστρου και των απόρθητων τειχών,
που είναι καρφωμένα στην καταγάλανη
τρίαινα του Ποσειδώνα, αιώνες τώρα…
Μηρυκάζει ιστορίες, αγωνίες, διηγήσεις,
παθήματα, κακοδαιμονίες, επιτυχίες,
αποτυχίες και σωρεία λαθών
κάλπικων ηρώων και χυδαίων καιροσκόπων…
Ο κατάκοπος αγωγιάτης του χρόνου,
προσπαθεί να περισώσει ό,τι απέμεινε
από την αρμύρα της θάλασσας κι απ’
των φυκιών τις αποχρώσεις, για να
ζωγραφίσει μελλοντικές στιγμές.
Τα χρώματα του δειλινού καθρεφτίζουν
τις αγωνίες παιδικών ονείρων, απαθανατίζουν
γιαγιάδων παροιμίες και συμφιλιώνουν
αντιθέσεις κυμάτων, με την Ιώβιο
υπομονή και καρτερικότητα της ερωτευμένης
αμμουδιάς…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
(ΙΙΙ)
Φεύγει κι ο ήλιος,
για το μακρινό του, μοναχικό ταξίδι.
Θα φωτίσει κι άλλες πικροταξιδεμένες νύχτες,
θα μαυρίσει κι άλλα κορμιά κοριτσιών,
θα ζεστάνει ανήμπορους κι ονείρων ελπίδες.
Θα γνωρίσει κι άλλες φτωχογειτονιές
κι άλλα κάστρα, θ’ ανακαλύψει κρυμμένα
σημάδια και ψεύτικα ντοκουμέντα.
Θα ξεσκεπάσει δήθεν και ημιμαθείς, εχθρούς
του πολιτισμού, θα τους καταδικάσει στην
πυρά της απαξίωσης και της λησμονιάς.
… Θα επιστρέψει σοφότερος…
ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΡΕΑ
«ΝΕΑΝΕΣ»
