Κοριτσάκι της Ηπείρου,
στα ταξίδια του ονείρου,
άλλο να μην ξεχαστείς.
Απ’ την Πρέβεζα στην Άρτα,
στης Παραμυθιάς τη στράτα,
πρέπει να ερωτευτείς.
Ιωάννινα, Φιλιάτες,
Ηπειρώτες εθνεργάτες,
ευεργέτες ισχυροί.
Απο Μέτσοβο, Κατάρα,
η Ελληνική μας φάρα,
πάντοτε μεγαλουργεί.
Κοριτσάκι της Ζακύνθου
με το άρωμα Υακίνθου,
άλλο μη φτεροκοπάς.
Έλα πάμε στην Κυλλήνη
που ανθίζουνε οι κρίνοι,
για να μάθεις ν’ αγαπάς.
Κοριτσάκι μου στον Πύργο,
να βοηθήσουμε στον τρύγο,
για του έρωτα κρασί.
Πάμε Άραξο, Ανδραβίδα,
εκεί μούδωσε η πατρίδα,
του σμηνίτη τη στολή.
Κοριτσάκι στο Λουτράκι,
πάμε κάτω απ’ τ’ αυλάκι,
να σου δείξω πως γλεντούν.
Ας το μάθει η Πέρα-Χώρα,
η γριά σου η μαγκιόρα
και κανόνια ας βροντούν.
Ο νομός της Κορινθίας,
ο αδελφός της Ευανθίας
κι όλοι οι άλλοι οι «γαμπροί»
Κιάτο, Αίγιο, Ακράτα,
ας το μάθουν ως την Πάτρα
κι ας κοπιάσει όποιος μπορεί.
Κοριτσάκι μου στη Λήμνο,
σούχω ετοιμάσει ύμνο,
στης αγάπης το σκοπό.
Και στη Μύρινα θ’ αράξω,
μίση, πάθη να πετάξω,
στ’ Άη-Στράτη το βυθό.
Κοριτσάκι μου στην Ίμβρο,
στ’ άγια χώματα θα γείρω,
στης Τενέδου τα φιλιά.
Θ’ ανεβούμε Σαμοθράκη,
με της μνήμης τ’ αεράκι,
για να στήσουμε φωλιά.
Κοριτσάκι στον Περαία,
στα Καμίνια η πιό ωραία,
Πέραμα και Φρεατίδα,
τέτοια ομορφιά δεν είδα,
να μη νοιώθει την ελπίδα…
Και λυπάμαι, δυστυχώς.
Κοριτσάκι στον Περαία,
μήνυμα στο Λουκαρέα,
να σου γράψει δυό στιχάκια,
να σου φύγουν τα φαρμάκια
και του άγχους τα σαράκια…
Είναι ο πλέον ειδικός.
Κοριτσάκι στην Αθήνα,
έχω να σε ιδώ ένα μήνα,
τρέχω, σβήνω σαν τρελός.
Ψάχνω στο Μεταξουργείο,
Φιλοπάππου και Θησείο,
δείξε μου λιγάκι φώς.
Ψάχνω στο Μοναστηράκι,
στη Συγγρού και στο Κουκάκι,
Περιστέρι και Θηβών.
Είναι η ζωή μου άδεια,
όλοι οι δρόμοι στα σκοτάδια
και οι αντοχές(;) «Στο δι’ ευχών»
Κοριτσάκι μου στη Λάρισα,
την καρδούλα μου σου χάρισα.
Φιλάκια γλυκά στην Ελασσόνα
και όρκους μου έδωσες στον Πλαταμώνα.
Στου Θερμαϊκού τα βράδια,
βαρκάδες, όνειρα και χάδια.
Στη Σκύρο, στις Σποράδες,
στου παραδείσου τις γιορτάδες.
Κοριτσάκι μου στη Σκόπελο,
της πανσέληνου χαμόγελο.
Ανεκτίμητο της Σκιάθου διαμάντι,
φως ακοίμητο του Παπαδιαμάντη.
Κοριτσάκι μου στη Λάρισα,
για σένα μια ζωή χαράμισα,
πάντα μού λεγες το άσπρο μαύρο,
δρόμο στη ζωή τώρα πως νάβρω(;)
Μόνος έφυγα για Ελασσόνα,
στην καρδιά του πιο βαρύ χειμώνα.
Παρτίδες έπιασες στις Σποράδες,
δεν σε φόβησαν τα κρύα, οι βοριάδες.
Ξελόγιασες στην Αλόννησο το Βαρουξή
και στη Σκιάθο πήρες φτωχό καϊξή.
Παντρεύτηκες στη Σκόπελο καραβοκύρη
και στη Σκύρο κατέστρεψες ένα φακίρη.
Κοριτσάκι στη Λαμία,
δεν σου βγαίνει άλλη καμία,
Φάρσαλα και Δομοκό.
Είσαι πρώτη απ’ τα κορίτσια,
Καλαμπάκα και Καρδίτσα,
έως τον Ορχομενό.
Σαν Αρχαία Ελληνίδα,
λεν’ στη λίμνη Τριχωνίδα
και τρελαίνει τα παιδιά.
Καρπενήσι, Μεσολόγγι,
παίρνουν και φωτιά οι λόγγοι,
σαν περνάς ομορφονιά.
Τρίκαλα κι Αμφιλοχία,
τρείς στα χέρια με λοχία,
για τα σένα αερικό.
Στο Αγρίνιο για το γούρι…
Σου παίζει ο Μόσχος στο σαντούρι,
πότ – πουρί Ελληνικό.
Κοριτσάκι μου απ’ τη Θήβα,
στην υγειά σου, πάλι εβίβα,
ν’ ακουσθεί ως τη Λειβαδιά.
Δίστομο και Αταλάντη,
ας το μάθουνε «δ ι α μ ά ν τ ι»
πως μου πήρες την καρδιά.
Στης αγάπης το ταξίδι,
συντροφιά του Καζαντζίδη,
στου «υπάρχω» τις φωτιές.
Και στον Άγιο-Κωνσταντίνο,
θα δακρύσουμε για εκείνο…
Να ερχότανε, το χθές…