Ταξίδευες τα όνειρά μου στα πέλαγα,
ζωγραφίζοντας γοργόνες και τρεχαντήρια,
στ’ ουρανού το μαγνάδι, στη σκέψη μου.
Ταξίδευες τα όνειρά μου στα θαύματα,
σε ουράνιες μελωδίες, σε λιμνών νούφαρα,
στης καρδιάς τα ερωτοπαιχνιδίσματα.
Ταξίδευες τα όνειρά μου στα όνειρα,
τραγουδώντας σε ανθώνες και παραδείσους,
στης ψυχής τ’ ακριβό σφιχτ’ αγκάλιασμα.
Ταξίδευες τα όνειρά μου
και τη χαρά μου,
κρυφά σεργιανούσα.
Ταξίδευες τα όνειρά μου
και στη θωριά σου,
κρυφά τραγουδούσα.
Ήλιε Σοφέ, ταξιδευτή
και της Αγάπης γητευτή
μας, φώτιζε τις νύχτες.
Για να ξυπνούνε τα πουλιά,
νάναι ζεστή η αγκαλιά,
γι’ απόκληρους κι αλήτες.
Ήλιε έρωτά μας και Θεέ
και της ζωής χρυσέ ανθέ
μας, φώτιζε το δρόμο.
Να μη χαθούνε τα παιδιά,
να βγάλουν άνθη τα κλαδιά,
να γειάνουμε τον κόσμο.
(Ι)
Ταξιδεύω στου μυαλού μου τον καθρέφτη
και θολώνω τον αλήτη και τον κλέφτη,
χρόνια τώρα, με το άρωμά σου που μεθώ.
Ταξιδεύω στης ζωής μου τα τεφτέρια
και σου στέλνω της καρδιάς μου περιστέρια,
χρόνια τώρα, με του έρωτα ανθό.
Ταξιδεύω στ’ ουρανού τα μονοπάτια
και γυρεύω τα ολόγλυκά σου μάτια,
μα η Άνοιξη, είναι πολύ μακριά.
Ταξιδεύω σε ξεθωριασμένες σκάλες,
πούχουν σβήσει των ματιών μου οι ψιχάλες,
χάθηκαν τα φώτα σου και η θωριά.
(ΙΙ)
Ταξιδεύω και ρωτάω τα λιμάνια,
ταρσανάδες και το γέλιο απ’ τα γεράνια,
τα γλαρόνια και το χρώμα τ’ ουρανού.
Ταξιδεύω και ρωτάω πολιτείες,
τους μπαχτσέδες, λιακωτά και συνοικίες,
Χελιδόνια από το πέρασμα του νού.
Ταξιδεύω και ρωτάω τους διαβάτες,
του ορίζοντα, της νύχτας επιβάτες,
καλντερίμια και σοκάκια της βροχής.
Ταξιδεύω και ρωτάω ηλιοτρόπια,
της καρδιάς και του μυαλού σου ανθοτόπια,
την αρχή και το δι’ ευχών μιάς προσευχής.
(ΙΙΙ)
Ταξιδεύω σε χρησμούς και συμπληγάδες,
απ’ τις Μούσες και την Κίρκη, στις Νεράιδες,
χρόνια τώρα, στα ταξίμια, στους Θεούς.
Στα ξενάκια χελιδόνι που γυρνάς,
δε μαθαίνω, πώς κοιμάσαι, αν πονάς.
Χελιδόνι μου – Αχ! Χελιδόνι μου,
ανεξίτηλη εικόνα στο μπαλκόνι μου.
Ταξιδεύω στο Μαντείο, την Πυθία να ρωτήσω
και στο Μάη μαργαρίτες να μαδήσω,
χρόνια τώρα, σου φωνάζω δε μ’ ακούς.
Στα ξενάκια χελιδόνι που γυρνάς,
δε μαθαίνω, πώς κοιμάσαι, αν πονάς.
Χελιδόνι μου – Αχ! Χελιδόνι μου,
ξεθωριάζει η μορφή σου στο σεντόνι μου.
(ΙV)
Στα εσώψυχά μου ταξιδεύω,
για ναβρώ αγάπης ψήγματα,
στα όνειρά μου σε γυρεύω,
για ναβρώ δικά σου δείγματα.
Μα η πορεία του βοριά,
δε γράφεται ποτέ στο νόμο,
μόν’ της ματιάς σου η θωριά,
αλλάζει την τροχιά στο χρόνο.
Ταξιδεύω στης καρδιάς τα βρόχια,
για να μάθω τα κουρντίσματα,
σ’ άγραφα, γραμμένα πρωτοβρόχια
και στης νιότης τα παθήματα.
(V)
Με τον ήλιο ταξιδεύω στον πλανήτη,
να γνωρίσω ανθισμένες γειτονιές.
Με την Πούλια και με τον Αποσπερίτη,
να κρατήσω επαφή κι αναμονές.
Να μη σβηστούν οι όμορφες ματιές
και της καρδιάς, κρυφά τραγούδια.
Να μη χαθούν ερωτικές φωλιές
κι ευωδιαστά, του νού λουλούδια.
Με τον ήλιο ταξιδεύω στα ουράνια,
σε μπαχτσέδες, σε βεγγέρες του Θεού.
Και ρωτάω τους Αγγέλους, τα γεράνια,
μου είπαν, ο Θεός κοιμάτ’ αλλού…
(VΙ)
Ταξιδεύω στα φυλλοκάρδια σου,
ναβρώ τα ίχνη απο τα χάδια σου.
Μα η ομίχλη μου κρύβει τον κόσμο σου
και άβατο βρίσκω το δρόμο σου.
Αφετηρίες που κλαίνε κρυφά,
στην παράλογη πίστα του νού σου,
σε οδηγούνε πίσω και στα κλεφτά,
ν’ αλλάζεις το χρώμα
(VΙΙ)
Ταξιδεύω στα όνειρά μου
και θαλασσοδέρνομαι.
Μούχεις κλέψει τη χαρά μου,
για τίποτα δεν ενδιαφέρομαι.
Αν θα ζήσω ή αν χαθώ,
τον κόσμο και τη ζωή
σιχάθηκα…
Μαζί σου χάθηκα…
Χαμογελώ στον Ήλιο μας,
τραγούδια στο Φεγγάρι,
παρακαλώ τα πέλαγα
η λήθη μη σε πάρει.
Και στα σκαλιά της σκέψης μου
μερόνυχτ’ ανεβαίνω,
βρίσκω παντού τα χνάρια σου,
σεργιάνι τα πηγαίνω.
Οι αστραπές μου γνέφουνε,
γλαρόνια ζωγραφίζουν
και όλα τα μηνύματα,
αδιάβαστα γυρίζουν.
Και στα σκαλιά της σκέψης μου
μερόνυχτ’ ανεβαίνω,
βρίσκω παντού τα χνάρια σου,
σεργιάνι τα πηγαίνω.
Καλημέρα χείλη μου
ακοίμητο καντήλι μου
και ρόδινο σταφύλι μου.
Στολίζεις τα χαμόγελα
στις γειτονιές του κόσμου,
χαρίζεις άνθη στους βλαστούς
και τη φωνή μου δός μου.
Καλησπέρα μάτια μου
κάστρα μου, παλάτια μου,
διαμάντια και καράτια μου.
Τρελαίνεις και τον έρωτα
με τα καμώματά σου,
ανοίγεις γη και ουρανό
και οι Θεοί μπροστά σου.
Καληνύχτα ταίρι μου
άστρο μου, νυχτέρι μου
κι ισόβιο καρτέρι μου.
Κλείσε μου τα βλέφαρα
με την αναπνοή σου
κι άσε με να ονειρευτώ
πως ζω, για τη ζωή σου.
Ταξίδια μου ζητάνε οι ευθύνες μου
κι αφετηρίες νόθες οι καημοί μου.
Ν’ αλλάξουν ρότα θέλουν οι αχτίνες μου
και να βουτήξουν στα βαθιά οι στεναγμοί μου.
Βεγγέρες μου ζητάνε τα προβλήματα
και αποστάσεις ασφαλείας τα μυαλά μου.
Να γράφουνε οι φόβοι μου συνθήματα
και να κρεμάσουν διαφημιστικά στην αγκαλιά μου.
Δρόμοι, διαδρόμοι και διαδρομές,
οθόνες, αφίσες και πολτού μηχανές.
Ασχήμιες, πανάσχημα και ποταπά,
ειδήσεις, αφηγήσεις και δανεικά.
(Ι)
Μου κλέψανε τα νιάτα, πριν τα ζήσω.
Μου κλείσανε τα μάτια, πριν τ’ ανοίξω.
Μου διώξανε τα όνειρά μου, πριν τ’ αγκίξω.
Σ’ ασχήμιες μεταλλάξανε τις ομορφιές.
Τις Άνοιξες(;) Σε άνυδρους ανθώνες.
Τους Έρωτες(;) Σε νόθους και ανέραστους ιούς
και τις χαρές(;) Τσουνάμι και τυφώνες.
Λογαριασμοί, υπολογισμοί,
κομπιούτερς, διαδίχτυα.
Παραλογιές, αφορισμοί,
της μοναξιάς τα δίχτυα.
(ΙΙ)
Μου δέσανε τα χέρια, πριν σε πιάσω.
Μου κόψανε τα πόδια, πριν σε φθάσω.
Μου φόρεσαν χλαμίδες, πριν γιορτάσω.
Σε βούρκο μεταλλάξανε δροσοπηγές.
Τις θάλασσες(;) Σε έρημες βραχονησίδες.
Τ’ αρώματα(;) Σε μπόχα, σε ουσίες χημικές
και τα πουλιά(;) Στις πιό απόμακρες ελπίδες.
Λογαριασμοί, υπολογισμοί,
Κομπιούτερς, διαδίχτυα.
Παραλογιές, αφορισμοί,
της μοναξιάς τα δίχτυα.
(Ι)
Μιά αγκαλιά λουλούδια
το χαμόγελό σου
και η ματιά σου πέλαγο βαθύ.
Δυό αγκαλιές ελπίδες
το παράθυρό σου
και η ζωή σου άπιαστο πουλί.
Τρεις αγκαλιές τραγούδια
το προσκέφαλό σου
και τ’ όνειρό σου μιά κρυφή σπηλιά.
Τέσσερις ευχές το δειλινό σου
και το κορμί σου
της αγάπης η θωριά.
(ΙΙ)
Πέντε αγκαλιές το σύννεφό σου
κι ο ουρανός σου
άφαντος χρυσαετός.
Έξη αγκαλιές οι διαδρομές σου
και ο ντορός σου
Αγιορείτικος ρυθμός.
Εφτά αγκαλιές οι προσευχές σου
και το κρασί σου
του Θεού μεταλαβιές.
Οχτώ αγκαλιές οι προσμονές σου
και η καρδιά σου
στα παιδιά κρυφές χαρές.
(ΙΙΙ)
Εννιά αγκαλιές οι γειτονιές σου
και η ψυχή σου
στα πουλιά ζεστή φωλιά.
Δέκα αγκαλιές οι εποχές σου
και οι σοδειές σου
μάνα για τα ορφανά.
Έντεκα αγκαλιές οι θάλασσές σου
και τα καράβια σου
σε ήσυχα νερά.
Δώδεκα αγκαλιές οι άγκυρές σου
και τα λιμάνια σου
για γέρικα σκαριά.
Το κύμα μού ’πε μυστικά
πως ρίχνουνε τα ζάρια
και τι πουλούν τ’ αφεντικά
στου κόσμου τα παζάρια.
Χορεύουν του μυαλού οι εικόνες
στους κύκλωπες, στους Λαιστρυγόνες.
Χτυπούν τα σήμαντρα οι φάροι,
τ’ ορίζοντα γυμνοί φαντάροι.
Οι γλάροι μου ’παν στο γιαλό
πως πνίγονται χαλίκια
και πώς ριζώνουν στο μυαλό,
του κόσμου τ’ αρμυρίκια.
Κύματα, γλαροπούλια
τρέξτε στ’ ορίζοντα τα μονοπάτια.
Χάθηκαν όνειρα, κρυφά χαμόγελα
και δακρυσμένα, πανέμορφα,
κοραλένια μάτια.
Πουλιά του γυρισμού,
κορμιά του μισεμού,
πετάξτε απ’ τα παράθυρα
της λησμονιάς τα λάφυρα.
Πουλιά κι Αυγερινέ μου
διώξτε τα σύννεφα και τη θολούρα.
Χάθηκαν Άνοιξες, λουλούδια, χρώματα
τραγούδια που είχαν
λεβεντιά και κουλτούρα.