Στο τρένο της υπομονής,
μόνιμος ταξιδιώτης…
Ψάχνω να ’βρώ τα μάτια σου,
της ψυχής σου το κελάηδημα,
του κορμιού σου την ευωδιά.
Ψάχνω να ’βρώ τα χάδια σου,
το γλυκό σου περπάτημα
στην αλάνα που τρέχαμε παιδιά.
Στο τρένο της προσμονής,
μόνιμος επιβάτης…
Δε θύμωσα,
δεν κουράστηκα,
δε βαρέθηκα,
δεν αγανάχτησα,
γιατί μόνο με τη σκέψη σου, ταξιδεύω, προσμένω,
παίρνω δυνάμεις, καθοδηγούμαι…
Σκαλίζω πάλι στα μαβιά,
στα μισοξεχασμένα,
γυρίζω μόνος στα παλιά
και στα ξεθωριασμένα.
Η ομορφιά δεν είναι χρηματιστήριο,
μα έχει φούσκες στις μετοχές της.
Είναι πολύ μεγάλο κρυφομυστήριο,
γιατί αλλάζουν πάντα οι ενοχές της.
Οι αναμνήσεις σε καιρούς,
στα κάλλη σου Ζαΐρα,
η συλλογή μου από καρπούς
και της ζωής την πείρα.
(Ι)
Βρίσκομαι σε δάση κεραιών,
ψάχνω να ’βρώ το μέλλον σου,
καίγομαι στα πάθη των καιρών,
τρέχω να ’βρώ το δένδρο σου.
Στην προσευχή σου αφήνομαι,
στις μοίρες παραδίνομαι.
Στα πάθη και στα λάθη σου,
είμαι κι εγώ κομμάτι σου.
Βρίσκομαι σε βάθη ωκεανών,
τρυγάω τα κοχύλια σου,
καίγομαι στο δέρας των αμνών,
στα φλογισμένα χείλια σου.
(ΙΙ)
Στην προσευχή σου αφήνομαι,
στις μοίρες παραδίνομαι.
Στα πάθη και στα λάθη σου,
είμαι κι εγώ κομμάτι σου.
Βρίσκομαι σε δέσμες κεραυνών,
κυκλοφορώ στο μείγμα σου,
καίγομαι σε κοίτες ποταμών,
μήπως και ’βρώ το στίγμα σου.
Στην προσευχή σου αφήνομαι,
στις μοίρες παραδίνομαι.
Στα πάθη και στα λάθη σου,
είμαι κι εγώ κομμάτι σου.
Δρόμους περνάς, διασχίζεις λεωφόρους,
ξεφτιλίζεις τις χιλιομετρικές αποστάσεις.
Νόμους ζητάς, ψαγμένους οδοιπόρους
για να ενισχύσεις τις πεσμένες αντιστάσεις.
Τα όμορφα για να γευθείς,
πρέπει ν’ αντισταθείς.
Τα δίκαια για να γνωρίσεις,
να μην υποχωρήσεις.
Ένα λαχνό που τράβηξες
ανάποδα τον διάβασες,
ποιό θάν’ το ριζικό σου
ποιά θάναι η πορεία(;)
Όρθια η γραφή σε κοίταξε
τους φόβους σου ανατίναξε,
λάβωσε το κακό σου
κι έγραψε ιστορία.
Όσοι αποφασίσανε
τα γράμματα σφαλίσανε
και λάθος αγαπήσανε.
Διαβάτες του εσπερινού
και σήμαντρου τα μάτια,
ταξιδεμένου δειλινού
και χαραυγής κατάρτια.
Όσοι αργοπορήσανε
στην άμμο όλοι χτίσανε
και λάθος αγαπήσανε…
Φλόγες, πυρκαγιές, εγκαύματα
στου κορμιού σου τα καυτά
περάσματα.
Σαν κοιτάζω όλες τις χάρες σου,
χάνομαι, σβήνω και λιώνω,
τους κρουνούς μου αναστατώνω,
μήπως και σβήσω τις εστίες σου
κι αποκαλυφθούν οι ιστορίες σου.
Φλόγες, πυρκαγιές, εγκαύματα
στου κορμιού σου τα καινούργια
θαύματα.
Του εσπερινού γλυκολαλιές,
ξενυχτισμένων οι φωλιές
και ναυαγών ταξίμια.
Της ξενιτιάς παραλογιά,
ερωτευμένων λειτουργιά
και ζεϊμπεκιάς τσαλίμια.
Όταν γράφεις προβλήματα
που δεν γνωρίζεις λύσεις,
ζωγράφισε τα βήματα
και τα παραστρατήματα,
τις πίστες να κερδίσεις
και θά ’βρεις τότε λύσεις
Με όλα τα χρώματα μεθώ,
με τ’ άρωμά σου λιώνω.
Τα βήματά σου ακολουθώ,
τις τρέλες σου ’μερώνω
και δεν το μετανοιώνω,
με τ’ άρωμά σου λιώνω.
Έχεις όλα τα χρώματα
της γης όλα τ’ αρώματα.
Την ομορφιά του δειλινού,
το άπειρο του ουρανού,
στα μάτια όλες τις θάλασσες
που ξελογιάζουν μάγισσες.
Έχεις όλα τα χρώματα,
της γης όλα τ’ αρώματα.
Έλα ουρανέ μου και μαγνήτη μου,
Άγγελέ μου, θησαυρέ μου και αλήτη μου.
Έλα παραμύθι και αγχόνη μου,
φύλακά μου, στο μπαλκόνι χελιδόνι μου.
Έλα ιστορία και λιμάνι μου
μονοπάτι και ξερολιθιά στη Μάνη μου.
Έλα βάσανό μου και τραγούδι μου,
Ανοιξιάτικο και πέτρινο λουλούδι μου.
Έλα όνειρό μου στο σεντόνι μου,
μαύροκόρακά μου και αηδόνι μου.
Έλα ορίζοντά μου και μαράζι μου,
αρχοντιά μου, αβροχιά μου και χαλάζι μου.
Έλα πέλαγό μου, ξερονήσι μου,
είσαι η Ανατολή μου και η Δύση μου.
(Ι)
Ο Έρωτας καίει την αμμουδιά,
τις πόλεις, τα λιμάνια.
Ανθίζει ο Έρως τα κλαδιά,
τους κάμπους, τα ποτάμια.
Ανθίζει ο Έρως τα κλαδιά,
ψυχές και περηφάνια.
Τρέφει ο Έρως τα παιδιά,
με νέκταρ και βοτάνια.
Ο Έρωτας καίει την αμμουδιά,
τις πόλεις, τα λιμάνια.
(ΙΙ)
ο Έρωτας τρέχει στα στενά,
πλατείες, λεωφόρους.
Ο Έρως όλους μας κερνά,
απο δικούς του πόρους.
Ο Έρως όλους μας κερνά,
αστούς και οδοιπόρους.
Ισόβια ο Έρως κυβερνά
και δε ζητάει φόρους.
Ο Έρωτας τρέχει στα στενά,
πλατείες, λεωφόρους.