Author: astrolabos

Χιλιόμετρα μετρούσα

και αποστάσεις γης.

Το χρόνο σπαταλούσα

και ήμουν ευτυχής.

Αγόραζα ντουβάρια

και αποταμιεύω ευρά.

Θυσιάζω παληκάρια

με τ’ αναβολικά.

 

Όλα για το χρήμα, το χρήμα το ζεστό,

αν τύχει θα προδώσω και πάλι το Χριστό.®

Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα παιδιά, ούτε και οι φτωχοί,

μονάχα οι καταθέσεις, του Μαμμωνά η ευχή.

 

 

Περνούν όμως τα χρόνια,

κυλάνε σα νερό.

Και ας φροντίσω αιώνια,

στροφή προς το Θεό.

Θα φτιάξω εκκλησία

μ’ ολόχρυσους σταυρούς.

Για νάχω εξουσία,

ως και στους ουρανούς.

 

®

Λιβάνια και λαμπάδες

ευχέλαια, λειτουργιές.

Δικούς μου τους παπάδες,

θα παίρνω κι εκλογές.

Θεέ αν με νικήσεις

με τόσα μετρητά.

Εσύ θάχεις τις κρίσεις

… Κι εγώ τον μπεζαχτά

Μι’ αγάπη καλλικέλαδη

ποτέ δεν τραγουδάει,

σφαλίζει τα ματάκια της,

τη λησμονιά ζητάει.

 

Μόνο ρωτάει τα πουλιά,

της λεμονιάς τα κλώνια,®

μην έφθασε Καλοκαιριά

κι ανθίσαν τα μπαλκόνια;

 

Αγάπη καλλικέλαδη

τα λιακωτά χαθήκαν.

Λουλούδια δεν ανθίζουνε

κι όλα μπετόν γινήκαν.

 

®

(ΓΙΑΤΕΛΟΣ) … Μπήκαμε εκούσια στα κρεματόρια

κι όλοι μας τραβάμε ζόρια…

 

Μιά αγάπη καλλικέλαδη

χαίρεται στη λιακάδα.

Με την πανσέληνο αγκαλιές,

με τα φιλιά βαρκάδα.

 

Και στου ορίζοντα το φως

τη φέρνουν γλαροπούλια.®

Τη χαιρετάει ο Αυγερινός

και τη ζηλεύει η Πούλια.

 

Μιά αγάπη καλλικέλαδη

σκορπάει τον έρωτά της.

Δίνει στους άτυχους ζωή,

σ’ άφωνους τη λαλιά της.

Σου παίρνω το χαμόγελο

το κάνω χελιδόνι,

το στέλνω με καυτά φιλιά,

στου νού σου το μπαλκόνι.

 

Γλυκό χελιδονάκι μου

ερωτικό αεράκι μου,

ταξίδεψε τους πόθους μου®

σ’ ερημικό ακρογιάλι.

Για να σου κάνω έρωτα,

να μη μας ξέρουν άλλοι.

 

Σου παίρνω το παράπονο

το κάνω περιστέρι,

για να σου φέρει τη χαρά,

απ’ της καρδιάς τα μέρη.

 

Γλυκό περιστεράκι μου

ερωτικό αεράκι μου,

ταξίδεψε τους πόθους μου®

σ’ ερημικό ακρογιάλι.

Για να σου κάνω έρωτα,

να μη μας ξέρουν άλλοι.

Απόψε έχει παγωνιά

κ ο νιός; Βαρκάκι με πανιά,

θέλει να βγεί στο Πανταζί,

Να ’δεί η γοργόνα του αν ζει.

 

Και του φωνάζει η θάλασσα:

Το σπιτικό της χάλασα.

Πήγε σε μακρινό γιαλό,

άστη να πάει στο καλό.

 

Κι ο νιός μ’ ολόχρυση κλωστή

γράφει ψηλά στην κουπαστή.

Εγώ αυτήν αγάπησα

κι ας μου τη λες σατράπισσα.

 

Η θάλασσα ξενύχτησε

που ο έρωτας τη νίκησε.

Σηκώνει το πρωί πανιά,

για Νέα Μάκρη, για Σχοινιά.

Μάτια μου…

Ουρανοθώρητοι ιστοί,

ερωτο-ονειρεμένοι.

Χέρια μου…

Γοργοφτέρουγοι αετοί,

χιλιο-ταξιδεμένοι.

Στήθη μου…

Ανθοστόλιστες φωτιές,

που μυρο-αναυλίζουν.

Χείλη μου…

Ηδονικές μου σαϊτιές,

που σ’ αντικατοπτρίζουν.

 

 

Σκέψη μου…

Γλυκοχαράματα γιορτής,

δν έχει αρχή και τέλος.

Λάθη μου…

Η αυτοκάθαρση ψυχής,

της ρότας μου το βέλος.

Ποίημα μου…

Αποστάγματα στιγμών,

πόνων, καημών και πόθων.

Στίγμα μου…

Κρυφοσκιρτήματα λυγμών,

των νάϋλον και νόθων…

Τα νιάτα ρώτησαν μιά αστραπή:

Πώς τρέχεις τόσο γρήγορα,

έτσι δαιμονισμένα;

Κι απάντησε η αστραπή:

Μπροστά σ’ εσάς!!

Τρέχω αργά,

’σεις πάτε στα χαμένα.

–Μα τρέχουμε, να προφθάσουμε,

τα νιάτα να χορτάσουμε…

–Αχ! Δε χορταίνετ’ η ζωή…

κι έγινε βράδυ το πρωί…

Ήρθες στης μνήμης το αντάμωμα,

μέσα στην αγκαλιά της γνώσης.

Βρήκες τα χρόνια, παρανάλωμα,

τη βαρυχειμωνιά της νιότης.

 

Ήρθες ν’ ακούσεις κελαηδήματα,

σε Ανοιξιάτικη αυλαία.

Άκουσες τα παραπατήματα,

απ’ τον υπέργηρο Μορφέα.

 

Βρε χρόνε τρέχεις σαν τρελός,

να φθάσεις, πού να φθάσεις;

Δε μας αφήνεις δυστυχώς…

Λίγο να μας ξεχάσεις…

Σε τσιγγάνων μαχαλά

βρέθηκε τ’ αστέρι μου,

στη γραμμή απ’ το χέρι μου

στ’ ουρανού το δάκρυ.

Κι αίφνης άρπαξα φτερά,

του έρωτά μας τη χαρά

να βρω κάποιαν άκρη.

 

Σε αμμουδιά ερημική

χάθηκε η πυξίδα μου,

ακριβή ελπίδα μου,

στου βοριά τη δύση.

Κι εσύ πέταξες εκεί,

στου μυαλού τη φυλακή

τ’ όνειρο μη σβήσει.

Όταν θα κάνεις προσευχές,

με έρωτες κουβέντα.

Στου Καζαντζάκη τις γραφές,

θα βρεις τα ντοκουμέντα.

 

Αξία έχουν οι στιγμές,

τι κάνεις, πως το κάνεις.

Μην ψάχνεις γι’ άλλες εποχές,

μπορεί και να πεθάνεις.

 

Περνούν οι ώρες σαν λεπτά,

ο χρόνος δεν μας φθάνει.

Πάντα θυμάμαι το Ζορμπά,

στην Καλογριά, στη Μάνη.