Τριαντάφυλλα οι σκέψεις σου,
γαρύφαλλα οι καημοί σου.
Ζουμπούλια τα χαμόγελα
και γύρη το κορμί σου.
Ανθησμέν’ οι δρόμοι σου
κι όπου περνάς,
μυρωμέν’ οι κόσμοι σου
κι ό,τι αγαπάς.
Χρυσάνθεμα τα λόγια σου,
γεράνια τα φιλιά σου.
Ανθόκηποι τα όνειρα
και μέθη ο έρωτάς σου.
Στης τιβούλας τα κανάλια,
βλέπεις εκατό κεφάλια
και μαζί όλοι μιλάνε,
τηλεθέαση να φάνε.
® ΡΕΦΡΕΝ
Κολλητοί του καναπέ, πίτσες, Goody’s και φραπέ.
Ζάπινγκ, σήριαλ, φούτ-μπώλ, μάτι και τηλεκοντρόλ,
ζάπινγκ και τηλεκοντρόλ, μπανιστήρι και φούτ-μπώλ.
Η αντάρα δυναμώνει
κι ο θρασύς σ’ όλους τα χώνει,
συζητάνε για τα μαύρα
και ακούγεται μια χάβρα.
®
Αίμα, βία, στις ειδήσεις,
με κουκλάρες διαφημίσεις
κι από πρόσωπα; Τα ίδια
και βουνά!! Τηλεσκουπίδια…
®
Λέει η τάδε το κοντό της,
δείχν’ η άλλη τον ποπό της.
Λέει η δείνα το μακρύ της,
δείχν’ η άλλη το βρακί της.
®
Έχεις τον Ευαγγελάτο,
περιμένει σαν το γάτο,
ποίος θα παραστρατήσει,
στην οθόνη να τον σκίσει.
®
Με τον Χατζηνικολάου,
που τα λέει λάου – λάου
και με τον Κακαουνάκη,
που φοβούνται σα φαρμάκι.
®
Έχεις και το Χαρδαβέλα,
που κολάει σαν τη βδέλα
και το φίλο μας το Μάκη,
τον προστάτη του κοσμάκη.
®
Πάνια, με ευρωπουλάκια
και ’ντροπή, τα τραγουδάκια.
Οικονομάνε με τ’ Α.μ.ε.α
και τον πόνο τους; Σημαία…
®
Το πρωί, το μεσημέρι,
βλέπεις τον Καραντζαφέρη.
Μαγειρέματα, επιδείξεις,
θέλεις όλους, να τους πνίξεις.
®
Δεν είν’ αυτός, πολιτισμός μας,
φαύλος είν’ σκοταδισμός μας.
Με τα “θα” και μ’ ασπιρίνη,
θα πεθάν’ η Ρωμιοσύνη…
®
Τι ’ντροπές και τι μιζέρια,
στ’ αποστήματα; Νυστέρια…
… Ας βάλουν τάξ’ οι πεθαμένοι,
γιατ’ εμείς; Μαστουρωμένοι…
Μη γελάς, τι θα πεί ο κόσμος;
Αυτός χαχανίζει,
Είναι ελαφρόμυαλος … Λοξός
… Επιπόλαιος … Ανεύθυνος
… Ανίκανος … Όνειδος.
Μη γελάς, δε σε παίρνουν στα σοβαρά
οι ταγοί κι οι οφφικιούχοι.
Οι σοβαροφανείς κι οι ανέραστοι,
αυτοί που πάντα κινούσαν, κινούν
και πάντοτε θα κινούν τα νήματα
της Ανθρωπότητας…
Μη γελάς, λογοκρίνεσαι απ’ τους δήθεν,
που σταυρώνουν καθημερινά
με σκουριασμένα, μολυσμένα καρφιά
τον Άνθρωπο…
Απ’ αυτούς που Νύπτουν τας χείρας των
–Για τα εγκλήματά τους –
Έναντι της Φύσης κι έναντι
του Φιλέσπλαχνου Θεού…
Απ’ αυτούς που ασελγούν στα όνειρα
της Νεολαίας και της Προόδου…
Απ’ αυτούς που διαλαλούν
προγράμματα πολιτισμού
για Μπανανίες
Άρτον και θεάματα για μη
σκεπτόμενους, αχυράνθρωπους…
Άλλο δεν πρέπει να σκέφτεσαι…
Σήμερα είναι δαπανηρές οι σοβαρές σκέψεις,
οι συλλογισμοί κοστίζουν πολύ ακριβά σήμερα.
Άλλο δεν πρέπει να προβληματίζεσαι…
Σήμερα είναι βαρύ το αντίτιμο όταν θυμώνεις,
ο εκνευρισμός θα σου κοστίσει πολύ ακριβά σήμερα.
Άλλο δεν πρέπει να πικραίνεσαι…
Σήμερα οι αδικίες γίνονται Εν Ονόματι του
Ελληνικού Λαού
μην ψάχνεις δικαίωση, το δίκιο σου
το πληρώνεις πολύ ακριβά σήμερα.
Άλλο δεν πρέπει να ονειρεύεσαι…
Σήμερα δεν βρίσκεις τέτοιες σπουδαίες αφετηρίες,
είν’ εμπόδια τα όνειρα, κοστίζουν πολύ ακριβά σήμερα.
Άλλο δεν πρέπει να υπερηφανεύεσαι…
Οι χαμαιλέοντες έχουν εξουσίες και υπεραξίες.
Εσύ; Μόνο ένα ψυχρό, άϋλο νούμερο,
ένας αριθμός που εύκολα αποσύρεται,
ένας κωδικός που ισχύει,
αναλόγως…
Μην τρέχεις σε βιτρίνες
τα ξημερώματα,
άνοιξε τις κουρτίνες
να ’δεις τα πτώματα.
Η Πόλη αντιστέκεται
κι ας την πλανέψατε.
Ακόμα όρθια στέκεται
κι ας την κουρσέψατε.
Μη γράφεις σε σχολεία
άλλα συνθήματα,
του κόσμου τα σφαγεία
δίνουν μαθήματα.
Η Πόλη χαροπάλεψε
και κομματιάστηκε,
Μονάχη δρόμους άνοιξε
για όλους νοιάστηκε.
Τα λόγια σου είναι βάσανο,
οι πράξεις σου; Μαχαίρια.
Ό,τι αγγίζεις μπάχαλο,
οι σκέψεις σου; Νυστέρια.
Ωραία λόγια όταν λες,
πρέπει και να τα νοιώθεις.
Καλές είναι οι συμβουλές,
μα την αλήθεια διώχνεις.
Τριαντάφυλλα τα χείλη σου,
αγκάθια τα φιλιά σου.
Αόρατοι οι ήλιοι σου
και νόθα η αγκαλιά σου.
Οι δρόμοι ανοίξανε φτερά,
γι’ άγνωστους κόσμους.
Η βροχή τους κάνει συντροφιά,
στους πέντ’ ανέμους.
Χάθηκαν όλα τα τροχοφόρα
μέσ’ στο διαδίχτυο, μέσα στη μπόρα.
Λοξοδρόμησαν κι οι λαμαρίνες
στα χάδια της Κίρκης και στις Σειρήνες.
Τα βρόχια κλείσαν’ εποχές
μέσ’ στα κομπιουτεράκια.
Τη ζωή πηγαίνουν φυλακή
τα πλαστικά δωράκια.
Στου δρόμου μας τη σήμανση
υπάρχουνε προβλήματα
και χίλιες παραλήψεις.
Τ’ οδόστρωμα ολισθηρό, επικίνδυνο
και οι στροφές θανατηφόρες.
Δεν είμαι συγκοινωνιολόγος,
ούτε και ειδικός.
Αυτή,
τη μόνη αλήθεια,
φωνάζω δυστυχώς…
Η οδική μας συμπεριφορά,
πρέπει ν’ αλλάξει,
χωρίς αναβολές – δίχως συνθήματα.
Τα πάθη μας – κιόλα τα λάθη μας,
ας γίνουν πορείας σήμανση,
–ασφαλείς συνήθειες –
και ειδικά μαθήματα…
Το πάρκο Ελευθερίας έχω πατρίδα μου,
οι κάδοι απορριμμάτων ζωή, ελπίδα μου.
Το γέρικο παγκάκι είναι το σπίτι μου,
η εκκλησία δίπλα το παραμύθι μου.
Τα τέως πεζοδρόμια
και των σπιτιών οι αυλές,
γίναν σιδεροδρόμια
και θύμησες παλιές.
Με φώτα και λαμπιόνια, με κορναρίσματα,
η λεωφόρος μοιάζει δίχως προβλήματα.
Αδέσποτα στον ύπνο με συντροφεύουνε,
τα όνειρά μου άλλο δεν κινδυνεύουνε.
Και οι παλιές αγάπες (;)
Ναρκώθηκαν κι αυτές,
μέσα σε αυταπάτες
και κάρτες πλαστικές.
Όταν ηχεί τ’ ακκορντεόν,
χορεύουνε οι Μοίρες.
Κλείνουν κι ανοίγουν ουρανοί,
του Παραδείσου Θύρες.
Σε νανουρίζει γλυκά, μέσ’ στ’ ανθοτόπια.
Μ’ ερωτικούς ανέμους σε γαληνεύει.
Με ηχοχρώματα σου παίρνει τη θλίψη.
Σε Γαλαξίες του πόθου σε ταξιδεύει.
Όταν ηχεί τ’ ακκορντεόν,
φωτίζει η βραδιά μας.
Κλείνει κι ανοίγει λογισμούς,
μακραίνουν τα όνειρά μας.