Χαράματα σε πήρανε
κι εγώ σε καρτεράω,
στ’ αστέρια του μαρμαλωνιού,
τα βράδια σε ζητάω.
Γύρισε Παλικάρι μου,
Ανθέ μου και Φεγγάρι μου.
Χαράματα ταξίδεψες
μα εγώ σε περιμένω,
γλυκό ψωμί της Πασχαλιάς,
σου έχω ζυμωμένο.
Έφυγες Κανακάρη μου,
Αητέ και Φυλλοκάρδι μου.
Χαράματα σε κλέψανε
πώς θα σε συναντήσω (;)
Τ’ Αγγελικό σου Πρόσωπο
στον κάμπο να κεντήσω.
Πού άνθισες Βλαστάρι μου;
Μάη, Προσκυνητάρι μου…
Πότιζες τη ζωή μου, με χίλιαρώματα,
άνθιζες τη ζωή μου, με χίλιαχρώματα.
Με λιανοτράγουδα, γιάτρευες την πληγή μου,
μ’ ουρανολούλουδα, στόλιζες την αυλή μου.
Έδιωχνες κάθε πίκρα μου,
γλύκαινες κάθε νύχτα μου,
πρόσεχες κάθε βήμα μου,
έπαιρνες κάθε κρίμα μου.
Πότιζες τη ζωή μου, με χίλιαρώματα,
άνθιζες την ψυχή μου, με χίλιαχρώματα…
Έδιωχνες κάθε πίκρα μου,
γλύκαινες κάθε νύχτα μου,
πρόσεχες κάθε βήμα μου,
έπαιρνες κάθε κρίμα μου.
Με λιανοτράγουδα, γιάτρεψες την πληγή μου,
μ’ ουρανολούλουδα, στόλιζες την αυλή μου…
Κάθε πίκρα μου έδιωχνες,
κάθε νύχτα μου γλύκαινες,
κάθε βήμα μου πρόσεχες,
κάθε κρίμα μου έπαιρνες.
Τρέχουν οι μνήμες, χάνονται χρόνια,
τρέμουν χαμόγελα, είμαστε πιόνια.
Φεύγουν τα όμορφα, σβήνοντ’ αγάπες,
κλείνουν οι πόρτες, χτίζοντ’ απάτες.
Διώξε άγχη κι εμμονές,
δεν το συναντάς το χθές.
Ζήσε σήμερα με πάθος,
ίσως αύριο είσαι λάθος.
Πίτσες, διαδίκτυο, κινητό και μπαράκια,
λύσεις, παράθυρα, τζόγος, χαπάκια.
Άδικα κρίνουνε με δήθεν ενόχους,
όπως βολεύει, αλλάζουνε στόχους.
Διώξε άγχη κι εμμονές,
δεν το συναντάς το χθές.
Ζήσε σήμερα με πάθος,
ίσως αύριο είσαι λάθος.
Κλείνεις στα μάτια έρωτες,
μεσ’ στην καρδιά αγάπες,
στα χείλη τ’ Ανοιξιάτικα,
του παραδείσου στράτες.
Κόρη τ’ ονείρου,
Μαγιάτικου μύρου,
γελάς και γλεντάω,
χορεύεις πετάω.
Στο πρόσωπό σου θάλασσες,
στα χέρια σου οι κάμποι
και στα ξανθά σου τα μαλλιά,
ήλιος χρυσός που λάμπει.
Κορίτσι του κόσμου,
σμαράγδι μου φώς μου,
δακρύζεις και κλαίω,
πονάς (;) Καταρρέω
Νάχεις αγάπη στην καρδιά,
πουλιά να τραγουδάνε,
στους κήπους των ονείρων σου,
αετοί να φτερουγάνε.
Μη σε δειλιάσουν οι λυγμοί
και σε γεράσουν οι καημοί.
Νάχεις το γέλιο συντροφιά,
παιδιά για προσκεφάλι,
στα όνειρα και στην καρδιά,
της Άνοιξης τα κάλλη
Μη σε κερδίσουν τα ευρώ,
γιατί θα χάσεις τον καιρό.
Η ζωή λιτή,μικρή,
γρήγορα τελειώνει
κι όποιος την ύλη κυνηγά,
πικρά το μετανιώνει.
… Δεν θα νικήσεις με ευρώ,
στου χάρου το αλώνι.
… Ξύπνα μωρέ νυχτώνει.
Οι αδικίες θάλασσες,
οι πόνοι δεν τελειώνουν,
τα δάκρυα δεν στερεύουνε
και τα παιδιά κρυώνουν.
Σ’ ερημωμένες γειτονιές,
ένας μακρόσυρτος μανές.
Τα γεροντάκια τρέμουνε,
τα νιάτα κουρασμένα,
τ’ αστέρια τρεμοσβήνουνε,
τα όνειρα χαμένα.
Σε σκλαβωμένες γειτονιές…
Πότε θα ξαναρθεί το χθές;
Χάθηκε απόψε η σελήνη,
στον ουρανό, ούτ’ έν’ αστέρι,
έπεσε η ψυχή στη δίνη,
λύπες (;) Χαρμόσυνα θα φέρει…
Χάθηκε απόψε η σελήνη.
Στου καφενείου τη γωνία,
μόνος κι ανήμπορος ζητιάνος,
μοιράζει ευχές στην κοινωνία,
φαντάζει, γίγαντας ο νάνος …
Στου καφενείου τη γωνία.
Πληγώνεσαι και τρέχεις, χωρίς αιτία,
όλα τα σοβαρά, τα παίρνεις γι’ αστεία.
Τρελαίνεσαι, φωνάζεις, αγχώνεσαι,
έστω για μια φορά, δε δικαιώνεσαι.
Ωρύεσαι, χτυπιέσαι, παλεύεις,
ούτε ανέραστο δε γοητεύεις.
Πανικοβάλλεσαι, βρίζεις, αναστενάζεις,
ως και όνειρά σου, τα εκβιάζεις.
Βλέπεις τα μεσημέρια οράματα,
προσμένεις τα βράδια σου θαύματα.
Βουρκώνεις με σήριαλ και σαπουνόπερες,
ξεθάβεις στιγμές σου, απ’ τις χειρότερες.
Κρατάς το κεφάλι σου και συλλογιέσαι,
ανθρώπους πριν χίλια χρόνια τους καταριέσαι.
Ψυχοπλακώνεσαι με περασμένα και άπιστους,
τίμιους εργατικούς, κολάζεις για άχρηστους.
Κάθε τι που αξίζει, το απεχθάνεσαι,
νομίζεις πως είσαι άϋλη και δεν πιάνεσαι.
–Στη μιζέρια του νου, της καρδιάς σου … Χάνεσαι –
Φύτεψα ένα κλωναράκι,
ένα μικρό δεντράκι,
στης πούλιας το μπαλκόνι.
Ρώτησα σύννεφα, πουλιά,
σε είδαν σ’ άλλη αγκαλιά (;)
Γιατ’ η καρδιά ματώνει (;)
Δεν έβγαλαν ούτε λαλιά,
τα σύννεφα και τα πουλιά.
Τα σύννεφα μου γνέψανε,
με απογοητεύσανε
και τα πουλιά πετάξαν,
την ελπίδα μου τρομάξαν.
Τα σύννεφα και τα πουλιά,
δεν έβγαλαν ούτε λαλιά.