Μην κλαίς για σένα
άνθρωπε του κόσμου, λύγισε.
Στη λασπωμένη αρένα,
όρκο και λόγο δός μου, γύρισε.
Τα δώρα νάναι της χαράς,
να λάμπουν μέρες και γιορτές.
Τα λόγια νάναι της καρδιάς,
με χρώματα και ευωδιές.
Μην κλαίς για μένα
δύστυχε του κόσμου, ξύπνησε.
Στη λαβωμένη αρένα,
ήθος και αγάπες, στήριξε.
Τα λόγια νάναι της καρδιάς,
με χρώματα και ευωδιές.
Τα δώρα νάναι της χαράς,
να λάμπουν μέρες και γιορτές.
Γιορτάζει η Άνοιξη,
θεία κατάνυξη.
Πού νάσαι Λαμπρή μου,
ματιά μου, πνοή μου;
Ρόδο μαράθηκες,
πέταξες, χάθηκες…
Ήλιε δε φάνηκες,
χρόνε μαράθηκες,
δόξες και θύμησες
σε καρτερούν.
Θέλω να βρω απανεμιά
και μια ατέλειωτη γιορτή.
Να συναντήσω τη χαρά,
του πεπρωμένου τη γραφή.
Στην πόλη βράδιασε,
η θλίψη πλάγιασε,
δρόμοι και σήμαντρα
σ’ αναζητούν.
Θέλω να βρω απανεμιά
και μια ατέλειωτη γιορτή.
Να συναντήσω τη χαρά,
του πεπρωμένου τη γιορτή.
Κάθε ηλιοβασίλεμα
μονάχος σε περίμενα,
άνοιγα την καρδιά μου,
πρώτε, έρωτά μου…
Σε πήρανε τα σύννεφα,
οι γλάροι και τα κύματα,
σε διώξαν μακριά μου,
μάτια μου και χαρά μου.
Κάθε γλυκοξημέρωμα
τον πόνο μου ημέρωνα,
άνοιγα τα φτερά μου,
χαμένε, έρωτά μου…
Σε κάβους και σε κύματα,
καρδιάς καλημερίσματα,
αγάπης χαιρετίσματα,
του νου μου φτερουγίσματα.
Ήμουν παιδί, στα δεκαοκτώ,
ήσουν θεά, στα εικοσιδυό.
Πώς περάσαν τόσα χρόνια;
Τώρα ομορφιά μου, πού νάσαι,
με ποιόν να κοιμάσαι…
Πώς χαθήκαν τόσα χρόνια;
Πόσες φορές ανθίσαν τα κρίνα,
τα ρόδα κι η καρδιά Κατερίνα ή (καρδερίνα)
Πόσο νωρίς γερνάμε, γιατί;
Πόσες φορές ήλθε Απρίλης, Λαμπρή (;)
Μα τ’ όνειρό μου, ομορφιά μου, ακόμη ναρθεί.
Πόσο νωρίς γερνάμε, γιατί;
(Ι)
Ένα παιδί, ρωτά τη θάλασσα,
πού μένουν οι γοργόνες;
Πώς έρχονται τα κύματα;
Πώς γίνοντ’ οι τυφώνες;
Ο Οδυσσέας γύρισε;
Είναι κοντά η Ιθάκη;
Μια ψαροπούλα χάθηκε,
πού μένει ο καπετάνιος;
Οι συγγενείς του πνίγηκαν;
Δεν θα ξαναγυρίσουν;
Η αδελφή του φτερουγά;
Παίζει με τους αγγέλους;
Η μαυρομάνα η τρελή,
θα ξαναβρεί το γιο της;
Τον έχει και μοναχογιό,
πότε θα τον παντρέψει;
Προσμένει η νυφούλα της
έξω απ’ την εκκλησία
Οι γλάροι που φτεροκοπάν
γιατί δεν της μηνούνε;
(ΙΙ)
Τα βράχια, του ματώνουνε,
τις σάρκες και το νου του.
Πικρό κάνουν το δάκρυ του,
την παιδική ψυχή του…
Τα βότσαλα, του τραγουδούν,
η άμμος, του χορεύει.
Μα στη καρδιά του δε χωρούν,
χοροί και πανηγύρια…
Θάλασσα πικροθάλασσα, γιατί δεν αποκρίνεσαι;
Είσαι σκληρή και άκαρδη, μα θα σε περιμένω.
Εδώ στον κάβο Μαλιά,
πάντα θα σε ρωτάω …
Ο άνθρωπος είν’ άπληστος
τα θέλει όλα δικά του,
μα δε κερδίζει τη ζωή
μόνο με τα ευρά του.
Πρωΐ γεννιέται μια ζωή,
ανθίζει μεσημέρι,
το δειλινό μαραίνεται,
το βράδυ είν’ αστέρι.
Ο άνθρωπος τρελάθηκε
θέλει τα πάντα τώρα,
ξεχνά το ηλιοβασίλεμα
και της νυχτιάς την μπόρα.
Μικρά, μεγάλα βάσανα,
φορτώνει κάθε μέρας,
μα ό,τι κερδίσεις άμυαλε,
γίνονται όλα αγέρας.
θα πάρω
τη θάλασσα
αγκαλιά.
Τα βότσαλα, την αμμουδιά
στους ώμους.
Θα σου κεντήσω
με αστέρια τα μαλλιά…
Θ’ αλλάξω αγάπη μου
και της ζωής τους δρόμους.
Φεγγαρολούλουδα κι αγκαλιές,
τραγούδια όμορφα,
φιλιά, ακρογιαλιές.
Φεγγαρολούλουδα κι ομορφιές,
τραγούδια, αρώματα,
ανοιχτές αγκαλιές.
Γλυκιά προσευχή…
Χίλιες νυχτιές,
σου στέλνω
με της ψυχής τα πουλιά.
Γλυκιά προσμονή…
Χίλιες ευχές,
σου στέλνω
με τ’ αστέρια φιλιά.
Όνειρα, αγάπη κι ομορφιές,
φτεροκοπάνε οι ψυχές
και χαρούμενα τα μάτια,
η καρδιά, στου έρωτα παλάτια.
Γλυκιά προσευχή …
Γλυκιά προσμονή …
Τα γράμματα στον τοίχο,
έψαλλαν Ανάσταση
πικρά χαμογελώντας.
Τα όνειρα στο στοίχο,*
έκαναν παράσταση
ψυχρά χειροκροτώντας.
Δεν θέλει η ειρήνη αίματα
κι ο πόλεμος ειρήνη, κρίνε μου.
Δεν θέλει η αγάπη ψέματα
κι ο θάνατος αγάπη, φίλε μου.
Τα χρώματα στα μάτια,
έκλαψαν τις Άνοιξες
αβάντα προσκυνώντας.
Τα νιάτα σε χαμόψυχα
και μάχες άνισες
κραυγές αναζητώντας.
Δεν θέλει η αγάπη ψέματα
κι ο θάνατος αγάπη, φίλε μου.
Δεν θέλει η ειρήνη αίματα
κι ο πόλεμος ειρήνη, κρίνε μου.