Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα

Μια καλημέρα στείλε μου,
με του καπνού τις ζωγραφιές,
με της φωτιάς τις στάχτες.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
αυτό που στέλνουν οι καρδιές,
όταν τους βάζουν φράχτες.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με τη δροσούλα απ’ την αυγή,
με τα φτερά της σκέψης.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
βάλσαμο, μύρο στην πληγή,
που δεν μπορείς ν’ αντέξεις.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με το παράπονο αηδονιού,
με την ηχώ καμπάνας.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με γλυκοδοξαριά βιολιού,
με προσμονή της μάνας.

(IΙ)
Μια καλημέρα στείλε μου,
με τις φτερούγες αετού,
με ευωδιές τ’ Απρίλη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
απ’ την αυλίτσα του σπιτιού
κι αγαπημένα χείλη.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με παραμύθι της γιαγιάς,
σ’ ονειρεμένο βράδυ.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με κρυφοσκίρτημα καρδιάς,
και φεγγαριού το χάδι.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με τα λουλούδια της ζωής,
του Ολύμπου ομορφάδα.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με τα τραγούδια της ψυχής
και φως απ’ την Ελλάδα.

(IΙΙ)
Μια καλημέρα στείλε μου
με της γοργόνας τα φιλιά,
με τ’ Αλεξάνδρου λόγια.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με τους αγώνες αγκαλιά
και αιώνων δρομολόγια.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με τις Διονυσιακές γιορτές,
με του έρωτα τα βέλη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με της Ακρόπολης ματιές,
το Αιγαίο ν’ ανατέλλει.

Μια καλημέρα στείλε μου,
με τους ανθούς της λεμονιάς,
με τα φιλιά του Μάη.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με μυρωδιές της γειτονιάς,
εκεί που ο νους σε πάει.

(IV)
Μια καλημέρα στείλε μου,
με τ’ αρμυρίκια του γιαλού,
με του πελάγου αέρα.
Ένα χαμόγελο ήλιε μου,
με τις εικόνες του μυαλού…
στου γυρισμού τη μέρα…

Φιλόζωοι!!! Φιλάνθρωποι;

Φροντίζουμε τις γάτες, τα σκυλιά
κι είναι συνάνθρωποι στο δρόμο,
παιδιά με δίχως αγκαλιά
και λέμε, πως θα φτιάξουμε τον κόσμο…

Όχι μόνο φιλόζωοι,
ευαίσθητοι στα κτήνη.
Ας γίνουμε φιλάνθρωποι,
στης Γης μας το καμίνι…

Για τα σκυλιά, τροφές, γιατρούς,
στις γάτες κομμωτήρια.
Για τα παιδιά, δεν το χωρά ο νους,
πείνα βιασμοί, μαρτύρια…

Η γκιόσα

Τις κατάρες, τις έχει ψωμοτύρι
και ούτε σκέψη για ευχές.
Παρέα έχει το λιβανιστήρι,
μετάνοιες και προσευχές…

Μισεί τη νύφη, το γαμπρό της,
κουνιάδες της, την πεθερά.
Παιδεύει και τον σύντροφό της,
γι’ αυτόν τον άγιο, δεν δίνει έναν παρά…

Πιστεύει στον πνευματικό της,
κάθε βδομάδα κοινωνεί.
Η γκιόσα δεν έχει το Θεό της,
τη μάθανε κι οι ουρανοί…

Η αγάπη είναι ευλογία,
το δίκιο, είναι ο Χριστός.
Μην παριστάνεις την αγία,
για θα σε σιχαθεί κι Αυτός…

Γιορτές και πανηγύρια

Έχει γιορτές ο μαχαλάς
γλέντια ολονύχτια, για μέρες.
η διαπλοκή κι ο Μαμωνάς
αλλάξανε τις βέρες…

Φέρνουν οι λήσταρχοι κρασί,
οι πόρνες τους μεζέδες.
Παπάδες δίνουν τις ευχές,
ταγοί με φερετζέδες…

Στο διαπασών οι μουσικές,
τρεκλίζουν μεθυσμένοι.
Στα Μάρκετ και στις αγορές,
όλοι ξενυχτισμένοι…

Καλλιεργούν κουτόχορτο,
τρόφιμο για αιώνες
και τον αδιόρθωτο λαό,
σε νόμους δήθεν… και κανόνες…

Για της Αγάπης το σκοπό

Μας έκλεισαν σε κάγκελα,
Μας δέσαν μ’ υποσχέσεις.
μας χώρισαν κι αφόρισαν,
γι’ αξίες αδιαφόρησαν
και πίσω… Σ’ άδειες λέξεις…

Φυλάκισαν τις σκέψεις μας,
πορείες στα χαμένα.
Πούλησαν και ξεπούλησαν,
ελπίδες ’ματοκύλησαν
κι όνειρα… Ξωφλημένα…

Για της αγάπης το σκοπό,
ασχήμιες, βάσανα, σωρό.
Και πώς να τραγουδήσεις;

Για της ζωής τις ομορφιές,
οι σκουριασμένες ζωγραφιές,
πώς να τις αναστήσεις;

Το νόστο, τους φιμώνουνε

Πήραν στα χέρια τη ζωή
για να την σεργιανίσουν,
απ’ τα μαλλιά θα την κρατούν
ώσπου να ξεψυχήσουν.
Ξόδεψαν χίλια μυστικά
κι ευχές από τις μάνες,
τα νιάτα τους στην ξενιτιά
του μισεμού καμπάνες.

Χέρι με χέρι πιάστηκαν
κι απ’ τη ζωή θυσιάστηκαν.
Στράτα τη στράτα διάβαιναν (R )
ζωή δεν καταλάβαιναν.
Δάκρυ το δάκρυ στρώνουνε
το νόστο, τους φιμώνουνε.

Πήραν το χώμα της καρδιάς
όνειρα να φυτρώσουν,
δέντρα, γλυκόπικρους καρπούς
στη μοίρα τους να δώσουν.
Ξόδεψαν μύριες προσευχές,
το αίμα, τον ιδρώτα,
τα νιάτα τους στην ξενιτιά,
τη ρώμη του Ευρώτα.

Χέρι με χέρι πιάστηκαν
κι απ’ τη ζωή θυσιάστηκαν.
Στράτα τη στράτα διάβαιναν (R )
ζωή δεν καταλάβαιναν.
Δάκρυ το δάκρυ στρώνουνε
το νόστο, τους φιμώνουνε.

Οι φωτιές του Έρωτα

Στη μοίρα στήσαν ξόβεργες,
στην τύχη μια κρεμάλα.
Στους καλογήρους Άνοιξες,
στις καλογριές μια σκάλα.
Για ν’ ανεβούν στου έρωτα
τις μυρωμένες σκήτες,
που τραγουδάνε οι καρδιές,
άγγελοι και αλήτες.

Γιατί έχει ο έρωτας φωτιές
καίει τα χαλινάρια,
κρεμάλες, ξόβεργες, ξωθιές
κι όλα τα νόθα χνάρια.

Στο γέλιο βάλαν κράτηση
και στη χαρά ισόβια,
στα παλικάρια κώνειο,
στις κοπελιές εμπόδια.
Μην κοιμηθούν στου έρωτα
τα εαρινά παλάτια
κι ελπίδες, όνειρα πουλούν,
σαν ευτελή πραμάτεια.

Γιατί έχει ο έρωτας φτερά,
πολύ ψηλά πετάει,
τους θησαυρούς όλης της Γης,
απ’ τους εχθρούς φυλάει…

Στο γέρικο παγκάκι

Το πάρκο Ελευθερίας έχω πατρίδα μου,
οι κάδοι απορριμμάτων ζωή, ελπίδα μου.
Το γέρικο παγκάκι είναι το σπίτι μου,
η εκκλησία δίπλα, το παραμύθι μου.

Τα τέως πεζοδρόμια
και των σπιτιών οι αυλές,
γίναν σιδεροδρόμια
και θύμησες παλιές.

Με φώτα, με λαμπιόνια, με κορναρίσματα,
η λεωφόρος μοιάζει δίχως προβλήματα.
Αδέσποτα στον ύπνο με συντροφεύουνε,
τα όνειρά μου άλλο, δεν κινδυνεύουνε.

Και οι παλιές αγάπες;
Ναρκώθηκαν κι αυτές,
μέσα σε αυταπάτες
και κάρτες πλαστικές.

Παρατηρώ

Παρατηρώ το γαλάζιο της θάλασσας,
που σμίγει με τα χρώματα της σκέψης μου
και ταξιδεύουν με τα κύματά της,
η Σοφία του Σύμπαντος, με την Αύρα του Δημιουργού.
Παρατηρώ την αέναη ομορφιά του Ορίζοντα,
που διαφεντεύει με το βλέμμα του, όλα τα πλεούμενα.
Καθοδηγεί τ’ αθώα γλαρόνια και εξαγνίζει
τα συναισθήματα.
Παρατηρώ το Ηλιοβασίλεμα που γεμίζει
χρυσάφι τον Ταΰγετο και τον Μεσσηνιακό.
Που ξεκουράζει την εργατιά και οδηγεί
πουλιά, ζώα κι έρωτες, στην αγκαλιά του Μορφέα.
Παρατηρώ τις ενορχηστρώσεις της φύσης,
βατράχων κι αηδονιών τις Αρμονίες,
τα ηχοχρώματα στις πενιές του Ζαμπέτα…
Όλα χαρούμενα, φωτεινά, αισιόδοξα,
αρμονικά κι ευλογημένα…

Στον Ιπτάμενο Άγγελο» (ΕΠΑΜ. ΚΩΣΤΕΑ)

Δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί,
ο πόνος, η θλίψη και η απουσία…
Δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους,
το μέγεθος της τραγωδίας…
Έφυγες με υπερηφάνεια και χαρά,
για την τελευταία σου πτήση…
Η γυναίκα και τα παιδιά σας,
κατέγραφαν την απογείωση…
Η «κακιά ώρα», η υπέρμετρη Λατρεία σου,
το απαρχαιωμένο «ιπτάμενο φέρετρο»
σε προσγείωσαν στον αεροδιάδρομο
του Παραδείσου…
Η ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ!! Συνοδεύει τη σορό σου,
τα δάκρυα της συζύγου, των παιδιών,
των γονιών, συγγενών, φίλων κι Ελλήνων,
ξεπλένουν τα Άγια Αίματά σου και την
σκουριασμένη μουτζούρα, από το
Ηρωϊκό σκήνωμά σου…
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!!

(ΜΕΓΑΛΗ) ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023
(…ΤΩΝ Αγίων Νηπίων υπό Ηρώδου…)