Το πάρκο Ελευθερίας έχω πατρίδα μου,
οι κάδοι απορριμμάτων ζωή, ελπίδα μου.
Το γέρικο παγκάκι είναι το σπίτι μου,
η εκκλησία δίπλα, το παραμύθι μου.
Τα τέως πεζοδρόμια
και των σπιτιών οι αυλές,
γίναν σιδεροδρόμια
και θύμησες παλιές.
Με φώτα, με λαμπιόνια, με κορναρίσματα,
η λεωφόρος μοιάζει δίχως προβλήματα.
Αδέσποτα στον ύπνο με συντροφεύουνε,
τα όνειρά μου άλλο, δεν κινδυνεύουνε.
Και οι παλιές αγάπες;
Ναρκώθηκαν κι αυτές,
μέσα σε αυταπάτες
και κάρτες πλαστικές.
