Πώς να μετρήσω τους καημούς της προσφυγιάς;
Τους φόνους και τα πεπραγμένα δουλεμπόρων…
Το κλάμα των μικρών παιδιών και των γονιών;
Την καρτερικότητα παππούδων και γιαγιάδων;
Πώς να στολίσω με λουλούδια εκκλησιές;
Να ψάλλω τα εγκώμια της Παναγίας μας…
Πώς να χαρίσω στους ανθρώπους τις ευχές μου;
Ν’ ανάψω τα καντήλια των κεκοιμημένων…
Πώς να κρεμάσω κι άλλ’ αστέρια στις βραδιές;
Να τραγουδήσω με τους φίλους στην ταβέρνα…
Πώς να υποδεχθώ των χρόνων μας τις εποχές;
Και να χτυπήσω τις Ερωτικές καμπάνες…
Πώς να μιλήσω στα παιδιά, στις γειτονιές;
Και να ουρλιάξω «άμυαλοι μας κυβερνάνε»;
Πώς να ταΐσω όλα τ’ αδέσποτα ψωμί;
Για όλα φταίμε και εμείς… Μην το ξεχνάμε…
